table of contents
- NAME
- SYNOPSIS
- OPIS
- UWAGI DO TłUMACZENIA
- SKRóCONA LISTA OPCJI
- SPECYFIKACJA CELU
- WYKRYWANIE HOSTóW
- PODSTAWY SKANOWANIA PORTóW
- TECHNIKI SKANOWANIA PORTóW
- SPECYFIKACJA PORTóW I KOLEJNOśCI SKANOWANIA
- DETEKCJA USłUG I WERSJI
- WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO
- ZALEżNOśCI CZASOWE I WYDAJNOść
- FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIę
- WYJśCIE
- RóżNE OPCJE
- INTERAKCJA W CZASIE PRACY
- PRZYKłADY
- BłęDY
- AUTOR
- UWARUNKOWANIA PRAWNE
- NOTES
other versions
- wheezy 6.00-0.3+deb7u1
- wheezy-backports 6.40-0.1~bpo70+1
- jessie 6.47-3+deb8u2
- testing 7.40-1
- unstable 7.40-1
NMAP(1) | [FIXME: manual] | NMAP(1) |
NAME¶
nmap - Narzędzie do eksploracji sieci i skaner portów/zabezpieczeńSYNOPSIS¶
nmap
[Typ Skanowania...] [Opcje]
{specyfikacja celu}
OPIS¶
Nmap (ang. “Network Mapper”) jest narzędziem open source do eksploracji sieci i audytów bezpieczeństwa. Został zaprojektowany do szybkiego skanowania dużych sieci, ale również działa dobrze w stosunku do pojedynczych adresów. Nmap wykorzystuje niskopoziomowe pakiety IP do wykrywania które adresy są dostępne w sieci, jakie udostępniają usługi (nazwa aplikacji i wersja), na jakich systemach operacyjnych pracują (wersja systemu), jakie typy systemów zaporowych (firewall) są wykorzystywane i dziesiątek innych cech. Nmap jest powszechnie wykorzystywany do audytów bezpieczeństwa, również wielu administratorów sieci i systemów wykorzystuje go wykonywania rutynowych czynności, takich jak inwentaryzacja zasobów sieci, zarządzanie aktualizacjami oprogramowania i monitorowania systemów oraz ich czasu działania (uptime). Wynikiem działania Nmapa jest lista przeskanowanych adresów z dodatkowymi informacjami zależnymi od wykorzystanych opcji. Jedną z głównych informacji jest “lista interesujących portów”. Zawiera ona numery portów wraz z protokołami, nazwami usługi i wykrytym stanem. Stan może zostać opisany jako otwarty, filtrowany, zamknięty, lub niefiltrowany. Otwarty oznacza, że aplikacja na badanym adresie oczekuje na połączenia/pakiety przychodzące na ten port. Filtrowany oznacza, że system zaporowy lub inne urządzenie blokujące ruch sieciowy nie dopuszcza komunikacji do tego portu i z tego powodu Nmap nie jest w stanie określić czy badany port jest otwarty czy zamknięty. Zamknięty port nie posiada aplikacji, która obsługuje komunikację sieciową. Porty sklasyfikowane jako niefiltrowane odpowiadały na zapytania Nmapa, jednak nie było możliwe określenie, czy były one otwarte czy zamknięte. Nmap raportuje kombinacje stanów otwarty|filtrowany i zamknięty|filtrowany jeśli nie jest w stanie określić, który z dwóch podanych stanów lepiej opisuje stan portu. Lista portów może również zawierać informacje o wykrytych wersjach oprogramowania, jeśli została włączona detekcja wersji. Jeśli została wybrana opcja skanowania dostępnych protokołów ( -sO), Nmap zamiast listy portów dostarczy informacji na temat dostępności poszczególnych protokołów IP. Poza listą interesujących portów, Nmap może dostarczyć dodatkowych informacje na temat badanych adresów, takich jak odwrotne nazwy DNS, prawdopodobne systemy operacyjne, typu urządzeń i adresy sprzętowe MAC. Typowy wynik skanowania Nmapa jest przedstawiony w Example 1, “Przykładowe wyniki skanowania Nmapa”. W tym przypadku wykorzystano tylko opcję -A, wykrywającą wersje systemu operacyjnego, -T4 dla szybszego działania i dwa adresy docelowe. Example 1. Przykładowe wyniki skanowania Nmapa# nmap -A -T4 scanme.nmap.org playground Starting nmap ( http://www.insecure.org/nmap/ ) Interesting ports on scanme.nmap.org (205.217.153.62): (The 1663 ports scanned but not shown below are in state: filtered) PORT STATE SERVICE VERSION 22/tcp open ssh OpenSSH 3.9p1 (protocol 1.99) 53/tcp open domain 70/tcp closed gopher 80/tcp open http Apache httpd 2.0.52 ((Fedora)) 113/tcp closed auth Device type: general purpose Running: Linux 2.4.X|2.5.X|2.6.X OS details: Linux 2.4.7 - 2.6.11, Linux 2.6.0 - 2.6.11 Uptime 33.908 days (since Thu Jul 21 03:38:03 2005) Interesting ports on playground.nmap.org (192.168.0.40): (The 1659 ports scanned but not shown below are in state: closed) PORT STATE SERVICE VERSION 135/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC 139/tcp open netbios-ssn 389/tcp open ldap? 445/tcp open microsoft-ds Microsoft Windows XP microsoft-ds 1002/tcp open windows-icfw? 1025/tcp open msrpc Microsoft Windows RPC 1720/tcp open H.323/Q.931 CompTek AquaGateKeeper 5800/tcp open vnc-http RealVNC 4.0 (Resolution 400x250; VNC TCP port: 5900) 5900/tcp open vnc VNC (protocol 3.8) MAC Address: 00:A0:CC:63:85:4B (Lite-on Communications) Device type: general purpose Running: Microsoft Windows NT/2K/XP OS details: Microsoft Windows XP Pro RC1+ through final release Service Info: OSs: Windows, Windows XP Nmap finished: 2 IP addresses (2 hosts up) scanned in 88.392 seconds
UWAGI DO TłUMACZENIA¶
Przemysław Galczewski sako(at)avet.com.pl ( http://www.avet.com.pl) Dokument ten zawiera nieoficjalne polskie tłumaczenie oryginalnej dokumentacji Nmapa[1] w wersji 2991. Dołożyłem wszelkich starań, aby było ono jak najbardziej zbliżone do oryginału, a przy tym fachowe i zrozumiałe. Nie jest przy tym gwarantowane, że jest ono tak samo dokładne i aktualne jak oficjalna wersja angielska. Dokument ten może być modyfikowany i rozpowszechniany na zasadach Creative Commons Attribution License[2]. Polska wersja tego dokumentu jest dostępna w formatach HTML[3], NROFF[4] i XML[5]. Wszelkie uwagi dotyczące tłumaczenia proszę kierować bezpośrednio do mnie.SKRóCONA LISTA OPCJI¶
Skrócona lista opcji jest wyświetlana przy uruchomieniu Nmapa bez dodatkowych parametrów, a jej najnowsza wersja jest zawsze dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.usage.txt. Skrócona lista pozwala łatwiej zapamiętać najpopularniejsze opcje, ale nie zastąpi wgłębienia sie w resztę tej dokumentacji. Wiele z pozostałych opcji nie jest nawet zawartych na liście skróconej.Użycie: nmap [Typ(y) skanowania] [Opcje] {specyfikacja celu} SPECYFIKACJA CELU: Można podać nazwy hostów, adresy IP, sieci, itp. Przykłady: scanme.nmap.org, microsoft.com/24, 192.168.0.1; 10.0.0-255.1-254 -iL <plik_wejściowy>: Odczytanie listy hostów/sieci z pliku -iR <ilość hostów>: Wybranie losowych adresów --exclude <host1[,host2][,host3],...>: Wyłączenie hostów/sieci --excludefile <plik_wyłączeń>: Wyłączenie listy hostów/sieci z pliku WYKRYWANIE HOSTÓW: -sL: Lista skanowania - tylko wyświetla listę hostów do skanowania -sP: Skanowanie Ping - tylko wykrywanie dostępności hostów -P0: Traktuj wszystkie hosty jako dosępne - pomijanie wykrywania -PS/PA/PU [lista_portów]: Wykrywanie TCP SYN/ACK lub UDP na wybranych portach -PE/PP/PM: Zykrywanie za pomocą ICMP echo, timestamp, zapytania o maskę sieci -n/-R: Nie używaj zapytań DNS/Zawsze odpytuj DNS [domyślnie: czasami] --dns-servers <serv1[,serv2],...>: Używaj określonych serwerów DNS --system-dns: Używaj systemowych ustawień DNS TECHNIKI SKANOWANIA: -sS/sT/sA/sW/sM: Skanowania TCP SYN/Connect()/ACK/Window/Maimon -sN/sF/sX: Skanowania TCP Null, FIN i Xmas --scanflags <flagi>: Ręczne narzucanie flag TCP -sI <host zombie[:port]>: Idlescan -sO: Skanowanie protokołów IP -b <host pośredni ftp>: Skanowanie FTP bounce SPECYFIKACJA PORTÓW I KOLEJNOŚCI SKANOWANIA: -p <zakres portów>: Skanuj tylko podane porty Przykład: -p22; -p1-65535; -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080 -F: Szybkie skanowanie - tylko porty zawarte w pliku nmap-services -r: Skanuj porty kolejno - wyłączenie losowania kolejności DETEKCJA USŁUG/WERSJI: -sV: Wykrywaj wersję usługi na otwartych portach --version-intensity <poziom>: Od 0 (tylko niektóre) do 9 (Używaj wszystkich testów) --version-light: Limituj do najpopularniejszych testów (poziom 2) --version-all: Używaj wszystkich testów (poziom 9) --version-trace: Pokazuj dokładne informacje podczas skanowania (do usuwania błędów) DETEKCJA OS: -O: Włączenie wykrywania systemu operacyjnego --osscan-limit: Limitowanie wykrywania OS do obiecujących hostów --osscan-guess: Zgaduj wersję OS bardziej agresywnie WYDAJNOŚĆ I ZALEŻNOŚCI CZASOWE: -T[0-5]: Ustaw szablon (wyższy jest szybszy) --min-hostgroup/max-hostgroup <rozmiar>: Rozmiary grup do równoległego skanowania --min-parallelism/max-parallelism <msec>: Zrównoleglenie testów --min-rtt-timeout/max-rtt-timeout/initial-rtt-timeout <msec>: Specyfikuje czas testów --max-retries <ilość>: Ustala ilość możliwych powtórzeń testu --host-timeout <msec>: Pomijaj po zadanym czasie --scan-delay/--max-scan-delay <msec>: Ustalenie opóźnienia pomiędzy testami OPCJE FIREWALL/IDS: -f; --mtu <wartość>: fragmentacja pakietów (opcjonalnie z podanym MTU) -D <decoy1,decoy2[,ME],...>: Ukrywaj skanowanie za pomocą innych hostów -S <Adres_IP>: Podmieniaj adres nadawcy -e <interfejs>: Używaj podanego interfejsu -g/--source-port <portnum>: Używaj podanego portu źródłowego --data-length <num>: Dodawaj losowe dane do wysyłanych pakietów --ttl <wartość>: Ustaw czas życia pakietów --spoof-mac <adres mac/prefix/producent>: Podmieniaj adres MAC --badsum: Wysyłaj pakiety z nieprawidłową sumą kontrolną TCP/UDP WYJŚCIE: -oN/-oX/-oS/-oG <plik>: Zapisz wyniki w podanym pliku normalnie, w XML, s|<rIpt kIddi3 i formacie grepowalnym -oA <nazwabazowa>: Zapisz wyniki w trzech formatach jednocześnie -v: Podwyższenie poziomu raportowania (podwójne użycie powiększa efekt) -d[poziom]: Ustaw lub podwyższ poziom debugowania (do najwyższego 9) --packet-trace: Pokazuj wszystkie wysyłane i odbierane pakiety --iflist: Wyświetl listę interfejsów i routingu (do wykrywania błędów) --append-output: Dołącz nowe wyniki do już istniejących w pliku --resume <nazwapliku>: Wznów przerwane skanowanie --stylesheet <ścieżka/URL>: plik styli XSL do konwersji wyników w XML do formatu HTML --webxml: Domyślny styl z Insecure.Org --no-stylesheet: Wyłączenie dodawania styli do plików z wynikami XML RÓŻNE: -6: Włączenie skanowania IPv6 -A: Włączenie detekcji OS i wersji usług --datadir <katalog>: Podanie katalogu z plikami danych Nmapa --send-eth/--send-ip: Wysyłaj za pomocą ramek ethernet lub pakietów IP --privileged: Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie uprawnienia -V: Wyświetl numer wersji Nmapa -h: Wyświetl stronę pomocy PRZYKŁADY: nmap -v -A scanme.nmap.org nmap -v -sP 192.168.0.0/16 10.0.0.0/8 nmap -v -iR 10000 -P0 -p 80
SPECYFIKACJA CELU¶
Wszystko co nie jest opcją Nmapa w parametrach wywołania (lub jej argumentem) jest traktowane jako specyfikacja celu skanowania. Najprostszym przypadkiem jest sam adres do przeskanowania. Czasami chcesz przeskanować całą sieć, dlatego Nmap obsługuje format CDIR. Możesz dołączyć do adresu / ilośćbitów i nmap przeskanuje każdy adres, który zawiera się w podanym zakresie. Na przykład, 192.168.10.0/24 przeskanuje 256 adresów pomiędzy 192.168.10.0 (binarnie: 11000000 10101000 00001010 00000000) i 192.168.10.255 (binarnie: 11000000 10101000 00001010 11111111) włącznie. Podanie 192.168.10.40/24 spowoduje dokładnie takie samo zachowanie. Załóżmy, że host scanme.nmap.org ma adres 205.217.153.62, podanie scanme.nmap.org/16 spowoduje przeskanowanie 65,536 adresów IP pomiędzy 205.217.0.0 i 205.217.255.255. Najmniejszą dopuszczalna wartość to /1, co stanowi połowę Internetu. Największa wartość to 32, która oznacza skanowanie pojedynczego adresu IP. Notacja CIDR jest krótka i zwięzła, jednak nie zawsze wystarczająco elastyczna. Na przykład, chcesz przeskanować 192.168.0.0/16 z pominięciem wszystkich adresów kończących się .0 i .255, ponieważ są one najczęściej adresami typu broadcast. Nmap obsługuje to poprzez podawanie zakresów adresów za pomocą oktetów. Zamiast podawać normalny adres IP, możesz podać listę adresów lub zakresów oddzieloną przecinkami. Na przykład 192.168.0-255.1-254 pominie wszystkie adresy kończące się .0 lub .255. Zakresy nie są limitowane do końcowych oktetów: podanie 0-255.0-255.13.37 pozwoli na przeskanowanie wszystkich adresów kończących się 13.37. Tego typu skanowania mogą być przydatne podczas przeprowadzania badań Internetu. Adresy IPv6 mogą być podawane jedynie w pełnej formie IPv6 lub nazwy hosta. Zapis z wykorzystaniem CIDR i zakresów nie jest obsługiwany przy IPV6, jednak rzadko byłoby to przydatne. Nmap akceptuje podawanie wielu hostów w linii poleceń i nie muszą one być tego samego typu. Komenda nmap scanme.nmap.org 192.168.0.0/8 10.0.0,1,3-7.0-255 zrobi to co powinna. Zwykle adresy są podawane w linii poleceń, jednak poniższe opcje pozwalają na alternatywną specyfikację celu: -iL <plik_wejściowy> (Odczytanie z pliku)odczytuje specyfikację celu z pliku
plik-wejściowy. Podawanie długiej listy adresów z linii
poleceń jest dosyć niewygodne. Na przykład Twój serwer
DHCP może posiadać listę 10,000 aktualnie dzierżawionych
adresów, które chcesz przeskanować. Możliwe
również, że chcesz przeskanować wszystkie adresy IP z
wykluczeniem aktualnie dzierżawionych aby uzyskać listę
nielegalnie przypisanych adresów statycznych. Po prostu wygeneruj
listę adresów i podaj ją Nmapowi jako argument do parametru
-iL. Poszczególne definicje mogą być zgodne z dowolnym
formatem akceptowanym przez Nmapa w linii poleceń (adres IP, nazwa, CIDR,
IPv6 lub zakres). Każdy wpis musi być oddzielony od następnego
za pomocą jednej (lub wiecej) spacji, znaków tabulacji lub
znaków nowej linii. Możesz również podać znak (-)
zamiast nazwy pliku jeśli chesz aby Nmap pobrał adresy ze
standardowego wejścia zamiast z pliku.
-iR <ilość hostów> (Wybierz losowe cele)
Do przeprowadzania badań Internetu,
możesz używać wyboru losowych adresów. Argument
ilość hostów informuje Nmapa ile losowych adresów
ma wygenerować. Adresy prywatne, typu multicast lub niewykorzystywane
są automatycznie pomijane przy generowaniu. Argument 0 pozwala na
przeprowadzanie skanowania bez końca. Pamiętaj, że
niektórzy administratorzy nie lubią skanowania ich sieci i może
się im to nie spodobać. Używaj tej opcji na własne ryzyko!
Jeśli poczujesz się naprawdę znudzony w deszczowe
popołudnie, wyprubuj komendę nmap -sS -PS80 -iR 0 -p 80 do
wykrycia losowych serwerów WWW do przeglądania udostępnianych
przez nie stron.
--exclude <host1[,host2][,host3],...> (Wyłączenie
hostów/sieci)
Podana lista celów do
wyłączenia z zakresu skanowania, jeśli wchodzą w zakres
aktualnego skanowania. Lista musi być podana zgodnie ze standardowym
formatem akceptowanycm przez Nmapa, więc może zawierać nazwy,
adresy w formacie CDIR, zakresy, itp. Opcja ta jest przydatna, jeśli
sieć którą chcesz przeskanować zawiera systemy nietykalne
lub krytyczne, o których wiadomo, że nie tolerują dobrze
skanowania lub też sieci administrowane przez innych ludzi.
--excludefile <plik_wyłączeń> (Lista
wyłączeń z pliku)
Opcja ta oferuje taką samą
funkcjonalność jak --exclude z tą rożnicą,
że wykluczone cele (oddzielone spacjami, znakami tabulacji lub nowej
linii) są pobierane z pliku plik_wyłączeń, a nie z
linii poleceń.
WYKRYWANIE HOSTóW¶
Jednym z pierwszych kroków rekonesansu sieciowego jest redukcja (czasami ogromnych) zakresów adresów IP do listy aktywnych lub interesujących hostów. Skanowanie każdego portu na każdym adresie IP jest wolne i przeważnie niepotrzebne. Oczywiście to co czyni host interesującym głównie zależy od celu skanowania. Administratorzy sieci mogą być zainteresowani hostami udostępniającymi określoną usługę podczas gdy audytorzy bezpieczeństwa mogą chcieć przyjrzeć się każdemu urządzeniu posiadającemu adres IP. Administratorowi może wystarczać wykorzystanie pinga ICMP do zlokalizowania hostów w jego wewnętrznej sieci, podczas gdy audytor przeprowadzający zewnętrzne testy penetracyjne może wykorzystywać dziesiątki różnych testów do ominięcia reguł filtrowania systemu zaporowego. Ponieważ niezbędne są różne metody wykrywania hostów, Nmap oferuje szeroki wachlarz opcji pozwalających na wybieranie wykorzystywanych technik. Wykrywanie hostów często jest zwane skanowaniem Ping, jednak wykracza daleko poza proste wysyłanie zapytania ICMP echo request znanego z programu ping. Użytkownik może pominąć etap wykrywania poprzez wykorzystanie opcji skanowania listy ( -sL), poprzez wyłączenie pingowania (-P0) lub wykorzystania różnych kombinacji wieloportowego badania za pomocą testów TCP SYN/ACK, UDP, i ICMP. Celem tych testów jest uzyskanie informacji o adresach IP, które są aktualnie dostępne (są wykorzystywane przez urządzenie sieciowe lub komputer). W przypadku wielu sieci tylko mały procent wykorzystywanych adresów IP jest równocześnie aktywnych. Jest to szczególnie powszechne w sieciach prywatnych zgodnych z adresacją RFC1918, takich jak 10.0.0.0/8. Ta sieć zawiera 16 milionów adresów IP, ale widziałem nie raz firmy wykorzystujące niecały tysiąc z nich. Opcja wykrywania hostów pozwala na szybkie wykrycie rzeczywiście wykorzystywanych adresów IP z całej dostępnej puli. Jeśli nie podano opcji wybierającej metodę wykrywania hostów, Nmap wysyła pakiety TCP ACK na port 80 i zapytanie ICMP Echo Request query do każdego badanego adresu. Wyjątkiem od tej reguły jest skanowanie ARP przeprowadzane dla aktualnego segmentu sieci ethernet. W przypadku uruchamiania przez nie uprzywilejowanych użytkowników systemów UNIX, wysyłany jest pakiet SYN zamiast ACK z wykorzystaniem wywołania systemowego connect(). Ustawienia domyślne są tożsame z opcjami -PA -PE. Takie wykrywanie hostów jest najczęściej wystarczające podczas skanowania sieci lokalnej, jednak podczas audytów bezpieczeństwa zalecane jest wykorzystywanie bardziej zaawansowanych opcji. Opcje -P* (które wybierają sposób pingowania) mogą być łączone. Możesz poprawic dokładność wykrywania hostów za systemem zaporowym poprzez stosowanie wielu różnych portów/flag TCP i typów ICMP. Zwracam uwagę, że wykrywanie hostów ARP ( -PR) jest z założenia włączane podczas testów sieci lokalnej w ramach tego samego segmentu, nawet jeśli podasz inne opcje -P*, ponieważ praktycznie zawsze tak jest szybciej i efektywniej. Opcje kontroli wykrywania hostów. -sL (Lista skanowania)Lista skanowania jest okrojoną
funkcją wykrywania hostów, która po prostu wyświetla
wszystkie adresy z podanych zakresów skanowania i nie wysyła
żadnych pakietów do nich. Domyślnie Nmap wykonuje odwrotne
zapytania DNS o badane adresy aby poznać ich nazwy. Często
niespodzianką jest jak dużo informacji mogą udzielić
już same nazwy hostów. Na przykład fw.chi.playboy.com jest
systemem zaporowym w biurze Playboy Enterprises w Chicago. Na końcu Nmap
podaje także całkowitą liczbę adresów IP. Lista
skanowania jest dobrym sposobem na sprawdzenie i uzyskanie pewności,
że prawidłowo podano zakres skanowania. Jeśli nie rozpoznajesz
nazw domen na uzyskanej liście, warto sprawdzić podany zakres, co
pozwala unikąć niepotrzebnego skanowania sieci nieznanej firmy.
Ideą tej opcji jest wyświetlanie prostej listy adresów, z tego
powodu bardziej zaawansowana funkcjonalność taka jak skanowanie
portów, wykrywanie systemu operacyjnego czy pingowanie nie może
być łączone z tą metodą. Jeśli chcesz
wyłączyć pingowanie podczas skanowania, poczytaj na ten temat w
opisie opcji -P0.
-sP (Skanowanie Ping)
Ta opcja nakazuje Nmapowi przeprowadzać
tylko skanowanie typu Ping (wykrywanie hostów), a wynikiem jej
działania jest lista aktywnych hostów. Dodatkowe testy (takie jak
skanowanie portów lub wykrywanie systemu operacyjnego) nie są
przeprowadzane. Metoda ta idzie krok dalej niż lista skanowania i
może być wykorzystywana w podobnym celu. Pozwala na przeprowadzenie
delikatnego rekonesansu bez zwracania zbytniej uwagi. Posiadanie wiedzy na
temat ilości aktywnych hostów jest bardziej wartościowe dla
atakujących niż sama lista adresów zawierająca adres IP i
nazwę hosta.
Również administratorzy systemów często korzystają z
tej opcji. Pozwala ona na łatwe i szybkie określenie liczby
hostów w sieci lub monitorowanie dostępności serwerów.
Opcja ta często jest nazywna Ping Sweep i daje bardziej wiarygodne wyniki
niż pingowanie adresu broadcast, ponieważ niektóre adresy
mogą na niego nie odpowiedzieć.
Domyślnie opcja -sP wysyła pakiety ICMP echo request i pakiety
TCP na port 80. W przypadku wykonywania z konta nie uprzywilejowanego
użytkownika wysyłane są pakiety SYN (z wykorzystaniem funkcji
systemowej connect()) na port 80 badanego hosta. Jeśli
uprzywilejowany użytkownik próbuje przeskanować adresy w
lokalnej sieci ethernet, wykorzystywane są zapytania ARP ( -PR),
chyba że dodano opcję --send-ip. Dla większej wygody
opcja -sP może być łączona w dowolny sposób z
innymi metodami wykrywania hostów (opcje -P*, nie dotyczy
-P0). Jeśli wybrano któryś z typów testów i
numer portu, nie są wykorzystywne domyślne ustawienia (ACK i echo
request). Wykorzystywanie tych opcji jest szczególnie zalecane,
jeśli pomiędzy badanym systemem, a hostem na którym jest
uruchomiony Nmap jest system zaporowy, inaczej niektóre (lub wszystkie)
hosty nie zostaną wykryte.
-P0 (Bez pinga)
Ta opcja wyłącza całkowicie
wykrywanie hostów. Normalnie Nmap próbuje wykryć aktywne adresy
przed rozpoczęciem właściwego skanowania. Domyślnie Nmap
przeprowadza tylko testy takie jak skanowanie portów, wykrywanie wersji i
systemu operacyjnego tylko dla hostów, które zostały
wcześniej wykryte jako aktywne. Wyłączenie wykrywania
hostów za pomocą opcji -P0 powoduje, że Nmap
próbuje wykonać wszystkie żadane typy skanowania na
każdym podanym adresie IP. Jeśli więc jako cel w linii
pleceń podano klasę B (/16), wszystkie 65,536 adresów zostanie
przeskanowane. Drugi znak w opcji -P0 jest zerem, a nie literą O.
Wykrywanie hostów jest pomijane jak przy wyświetlaniu listy
skanowania, jednak zamiast zatrzymać się i wyświetlić
listę, Nmap kontynuuje i przeprowadza założone testy na
każym adresie IP, tak jak by był wykryty jako aktywny.
-PS [listaportów] (TCP SYN Ping)
Opcja ta powoduje wysyłanie pustych
pakietów TCP z ustawioną flagą SYN. Domyślnie port
docelowy to 80 (konfigurowalne przed kompilacją za pomocą
stałej DEFAULT_TCP_PROBE_PORT w pliku nmap.h), ale inny port może
być podany jako parametr. Możliwe jest również podanie
listy portów, odzielonych przecinkami (np.
-PS22,23,25,80,113,1050,35000), co spowoduje przeprowadzenie
testów na wszystkich podanych portach równolegle.
Ustawiona flaga SYN sugeruje badanemu systemowi, że próbujesz
nawiązać z nim połączenie. Normalnie zdalny port
będzie zamknięty i zostanie wysłany z powrotem pakiet z
flagą RST (reset). Jeśli port będzie otwarty, host będzie
próbował wykonać drugi krok z trójstopniowego procesu
nawiązywania połączenia odpowiadając za pomocą
pakietu TCP SYN/ACK. Nmap zamiast wysłać pakiet ACK, który by
pomyślnie zakończył nawiązywanie połączenia, w
tym momencie przerwie połączenie wysyłając pakiet RST.
Pakiet RST jest wysyłany przez kernel systemu na którym pracuje Nmap
automatycznie, w odpowiedzi na niespodziwany pakiet SYN/ACK, a nie przez
samego Nmapa.
Nmap nie zwraca uwagi czy port jest otwarty czy zamknięty. W
zależności od uzyskanej omówionej wcześniej odpowiedzi
(RST lub SYN/ACK) host jest uznawany za dostępny.
W systemach UNIX, tylko użytkownik uprzywilejowany - root - może
wysyłać niskopoziomowe pakiety raw TCP. W przypadku
użytkowników nie posiadających odpowiednich uprawnień
wykorzystywane jest obejście w postaci wykorzystania funkcji systemowej
connect() do wykonania połączeń ze wskazanymi portami.
Jeśli connect() zwróci poprawność wykonania operacji lub
błąd odmowy połączenia ECONNREFUSED, stos TCP musiał
otrzymać pakiet z flagami SYN/ACK lub RST i host jest uznawany za
dostępny. Jeśli próba nawiązania połączenia
została przerwana po przekroczeniu maksymalnego czasu oczekiwania, host
jest oznaczany jako niedostępny. To obejście jest również
wykorzystywane dla protokołu IPv6, ponieważ wysyłanie
niskopoziomowych pakietów raw TCP nie jest jeszcze dostępne w
Nmapie.
-PA [lista portów] (TCP ACK Ping)
Metoda TCP ACK ping jest dosyć podobna do
powyżej opisanego SYN ping. Różnica, jak łatwo
zgadnąć, polega na wykorzystaniu flagi ACK zamiast SYN. Flaga ACK
jest wykorzystywana do potwierdzania otrzymania danych za pomocą
utworzonego wcześniej połączenia TCP, jednak w tym wypadku
połączenie takie nie istnieje. Z tego powodu badany system powinien
zawsze odpowiedzieć pakietem z flagą RST, świadczącą
o nie isnieniu takiego połączenia.
Opcja -PA, tak jak SYN, używa portu numer 80 i również
może przyjmować listę portów jako argument (w takim samym
formacie). Jeśli program został uruchomiony przez nie
uprzywilejowanego użytkownika lub badany jest adres IPv6, wykorzystywane
jest opisane wcześniej obejście za pomocą connect().
Obejście to nie jest idealne, ponieważ funkcja connect() wysyła
pakiet SYN zamiast oczekiwanego ACK.
Powodem udostępniania zarówno metody SYN jak i ACK jest
zwiększenie szansy na ominięcie systemu zaporowego. Wielu
administratorów konfiguruje routery i proste systemy zaporowe tak,
żeby blokowały przychodzące pakiety SYN, poza
przychodzącymi do publicznych serwerów takich jak WWW czy
pocztowych. Zabezpiecza to przed przychodzeniem innych połączeń
przy jednoczesnym nie zakłucaniu pozostałej transmisji
wychodzącej do Internetu. Takie bezstanowe (non-stateful)
rozwiązanie zajmuje mało zasobów systemu zaporowego/routera i
jest szeroko wspierane przez filtry sprzętowe i programowe. Linuxowy
firewall Netfilter/iptables dla wygody posiada opcję --syn,
która implementuje takie właśnie bezstanowe filtrowanie. W
przypadku takiego systemu zaporowego testy wykorzystujące metodę SYN
ping ( -PS) zostaną prawdopodobnie zablokowane w przypadku
zamkniętych portów. W tym przypadku metoda ACK pozwoli na
obejście tych zabezpieczeń.
Innym popularnym typem jest firewall wykorzystujący stany (stateful) do
blokowania niechcianych pakietów. Taka funkcjonalność jest
najczęściej spotykana w wysokiej klasy systemach zaporowych,
które stają się z roku na rok coraz popularniejsze. Linuxowy
Netfilter/iptables posiada opcję --state, która kategoryzuje
pakiety na podstawie stanu połączenia. Metoda SYN prawdopodobnie
będzie działała poprawnie dla tego typu systemów, ale
już pakiet z ACK zostanie rozpoznany jako nieprawidłowy i zostanie
zablokowany. Rozwiązaniem tego problemu jest wykorzystywanie
jednocześnie obu metod SYN i ACK poprzez podanie parametrów
-PS i -PA.
-PU [listaportów] (UDP Ping)
Kolejną metodą wykrywania
hostów jest UDP ping, który wysyła puste (o ile nie
wykorzystano opcji --data-length) pakiety UDP na wskazane porty. Lista
portów jest podawana w takim samym formacie jak dla wcześniej
opisanych opcji -PS i -PA. Jeśli nie podano numerów
portów, domyślnie używany jest port 32338. Port ten może
być zmieniony przed kompilacją poprzez zmianę stałej
DEFAULT_UDP_PROBE_PORT w pliku nmap.h. Wybór tak mało popularnego
portu został podyktowany chęcią uniknięcia wysyłania
pakietów do otwartych portów, co w przypadku tego testu nie
przyniosło by oczekiwanego efektu.
W przypakdu kiedy port jest zamknięty na badaniej maszynie, w odpowiedzi na
pakiet UDP powinien zostać odesłany pakiet ICMP port unreachable
oznaczający brak możliwości komunikacji z wybranym portem. Po
otrzymaniu takiej odpowiedzi Nmap oznacza host jako dostępny. Inne typy
odpowiedzi ICMP, takie jak host/sieć niedostępna czy przekroczony
czas życia TTL oznaczają, że badany host nie jest
dostępny, podobnie interpretowany jest brak odpowiedzi. Jeśli badany
port jest otwarty, większość typowych usług zignoruje
pusty pakiet i nie zostanie wysłana żadna informacja zwrotna.
Właśnie dla tego domyślnie testowanym portem jest 31338,
który jest bardzo rzadko wykorzystywany. Wiele usług, takich jak
chargen, odpowie na pusty pakiet co spowoduje, że Nmap uzna host za
dostępny.
Główną zaletą tego typu skanowania jest fakt, że omija
systemy zaporowe i filtry skupiające sie tylko na TCP. Przykładowo,
miałem kiedyś szerokopasmowy router bezprzewodowy Linksys BEFW11S4.
Zewnętrzny interfejs tego urządzenia filtrował domyślnie
wszystkie porty TCP, za to testy UDP zwracały odpowiedzi ICMP port
unreachable, co ujawnia istnienie urządzenia.
-PE; -PP; -PM (Typy ICMP Ping)
Dodatkowo poza opisanymi wcześniej
metodami wykrywania hostów TCP i UDP, Nmap może wysyłać
standardowe pakiety ICMP znane z typowego programu ping. Nmap wysyła
pakiety ICMP typu 8 (echo request) do badanego hosta i oczekuje typu 0 (echo
reply) w odpowiedzi. Niestety wiele hostów i systemów zaporowych
blokuje tego typu pakiety, zamiast odpowiadać prawidłowo i zgodnie z
RFC 1122[6]. Z tego powodu skanowania nieznanych hostów w
internecie za pomocą tej metody przeważnie nie są wiarygodne.
Jednakże administratorzy systemów monitorujący wewnętrzne
sieci mogą z powodzeniem efektywnie wykorzystywać tą
metodę. Takie wykorzystanie zapytań ICMP echo request jest
możliwe za pomocą opcji -PE.
Zapytanie echo request jest standardowym zapytaniem ICMP ping, jednak Nmap nie
poprzestaje na tym. Standard ICMP ( RFC 792[7]) opisuje także
zapytania timestamp request, information request, i address mask request o
kodach odpowiednio 13, 15 i 17. Podczas kiedy założonym efektem
działania tych zapytań jest uzyskanie informacji typu maska sieci
czy aktualny czas, mogą być one wykorzystane do wykrywania
aktywności hostów. System który odpowiada, jest uznawany za
aktywny. Nmap nie obsługuje zapytań information request, jako
że nie są one często spotykane. RFC 1122 zaleca, że
“host NIE POWINIEN obsługiwać tych zapytań”.
Zapytania timestamp i address mask mogą być wysyłane z
wykorzystaniem opcji odpowiednio -PP i -PM. Odpowiedzi timestamp
reply (ICMP kod 14) lub address mask reply (kod 18) ujawniają
aktywność hosta. Te dwa zapytania mogą być pomocne, kiedy
administrator specyficznie blokuje zapytania echo request zapominając
przy tym blokować inne typy ICMP, które mogą być
wykorzystane w tym samym celu.
-PR (ARP Ping)
Jednym z najczęściej spotykanych
scenariuszy wykorzystania Nmapa jest skanowanie sieci lokalnej ethernet. W
większości sieci LAN, w szczególności
wykorzystujących adresację prywatną zalecaną przez
RFC1918, większość adresów IP nie jest wykorzystywana.
Kiedy Nmap próbuje wysłać pakiet raw IP taki jak ICMP echo
request, by poprawnie zaadresować ramkę ethernet system operacyjny
musi określić (ARP) docelowy adres sprzętowy
korespondujący z docelowym adresem IP. Takie zachowanie jest często
powolne i problematyczne, ponieważ systemy operacyjne nie zostały
napisane z uwzględnieniem potrzeby wysyłania milionów
zapytań ARP o niedostępne hosty w krótkim czasie.
Skanowanie ARP wykorzystuje zoptymalizowany algorytm Nmapa do wysyłania
zapytań ARP. Po otrzymaniu odpowiedzi Nmap nie musi się nawet
martwić o oparte na IP pakiety ping, ponieważ już wie, że
host jest aktywny. Takie zachowanie pozwala na dużo szybsze i bardziej
wiarygodne skanowanie. Z tego powodu zachowanie takie jest domyślne
podczas skanowania sieci, którą Nmap wykryje jako sieć
lokalną należącą do tego samego segmentu. Nawet jeśli
zostaną podane inne typy skanowania ping (takie jak -PE lub
-PS), Nmap używa ARP zamiast nich do wykrywaia hostów w
lokalnej sieci ethernet. Jeśli nie chcesz używać ARP do
skanowania, dodaj opcję --send-ip.
-n (Wyłącz zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi nigdy nie
używać zapytań odrotnych do serwerów DNS o nazwy
przypisane do adresów IP. Jako że zapytania DNS są
najczęściej długo trwają, opcja ta przyspiesza
pracę.
-R (Wymuś zapytania DNS)
Nakazuje Nmapowi zawsze wykonywać
odwrotne zapytania do serwera DNS o nazwy dla skanowanych adresów IP.
Domyślnie zapytania są wykonywane tylko dla aktywnych
hostów.
--system_dns (Używaj systemowego DNS)
Domyślnie Nmap określa nazwy dla
adresów IP poprzez wysyłanie zapytań bezpośrednio do
serwerów DNS skonfigurowanych w systemie, o ile są dostępne.
Wiele zapytań (często dziesiątki) jest wykonywanych
równolegle dla uzyskania wiekszej szybkości. Dodanie tej opcji
wymusza wykorzystywanie rozwiązywania nazw za pośrednictwem systemu
operacyjnego (każdorazowo o pojedyncze IP za pomocą funkcji
getnameinfo()). Ta opcja jest wolniejsza i jest użyteczna tylko w
sporadycznych przypadkach, chyba że w Nmapie jest błąd w kodzie
DNS - prosze się z nami skontaktować w tym przypadku. W przypadku
skanowania sieci IPv6, rozwiązywanie nazw jest zawsze wykonywane z
wykorzystaniem systemu operacyjnego.
--dns_servers <server1[,server2],...> (Serwery do wykonywania
zapytań DNS)
Domyślnie Nmap próbuje odczytać
serwery DNS wpisane do pliku resolv.conf (UNIX) lub rejestru (Win32).
Alternatywnie, możesz użyć tej opcji do podania własnych
serwerów. Opcja ta nie jest uwzględniana, jeśli użyto
również opcji --system_dns lub skanowane są adresy IPv6.
Używanie wielu serwerów DNS jest często dużo szybsze,
niż tylko jednego.
PODSTAWY SKANOWANIA PORTóW¶
Przez lata funkcjonalność Nmapa była sukcesywnie powiększana, z początku był tylko efektywnym skanerem portów i to nadal pozostaje jego główną funkcją. Prosta komenda nmap target skanuje ponad 1660 portów TCP na wybranym celu skanowania. Podczas kiedy większość skanerów tradycyjnie zalicza wszystkie porty do kategorii otwarty lub zamknięty, Nmap jest dużo dokładniejszy. Rozróżnia sześć możliwych stanów każdego portu: otwarty, zamknięty, filtrowany, niefiltrowany, otwarty|filtrowany, or zamknięty|filtrowany. Te stany nie są rzeczywistymi stanami portów, opisują jak Nmap je widzi. Na przykład, skanowanie Nmapa z wnętrza sieci pokazuje port 135/TCP jako otwarty, podczas kiedy skanowanie przez Internet może określić stan portu jako filtrowany. Sześć stanów portów Nmapa otwartyAplikacja aktywnie akceptuje na tym porcie
połączenia TCP lub pakiety UDP. Znalezienie takich portów jest
głównym celem skanowania. Osoby obeznane z bezpieczeństwem
wiedzą, że każdy otwarty port to potencjalny cel ataku.
Atakujący i wykonujący testy penetracyjne chcą wykorzystać
luki w oprogramowaniu poprzez otwarte porty, podczas gdy administratorzy
starają się zamykać lub chronić je za pomocą
systemów zaporowych przed niepożądanymi użytkownikami.
Otwarte porty są także interesujące przy skanowaniach nie
związanych z oceną bezpieczeństwa, ponieważ pokazują
usługi dostępne w sieci.
zamknięty
Zamknięty port jest dostępny
(odbiera i odpowiada na pakiety Nmapa), ale nie ma żadnej aplikacji,
która by obsłużyła połaczenie. Porty te mogą
być pomocne przy sprawdzaniu czy host jest aktywny (wykrywanie
hostów lub skanowanie Ping) oraz przy wykrywaniu systemu operacyjnego.
Ponieważ są dostępne zamknięte porty, warto skanować
dalej w poszukiwaniu otwartych. Administratorzy mogą chcieć
blokować takie porty za pomocą systemów zaporowych, wtedy ich
stan zostanie określony jako filtrowany, opisany dalej.
filtrowany
Nmap nie może określić czy port
jest otwarty z powodu filtrowania komunikacji. Filtrowanie może być
przeprowadzane na dedykowanym urządzeniu, za pomocą reguł
routera lub programowego firewalla na hoście. Takie porty są
frustrujące dla atakujących, ponieważ dostarczają
znikomych ilości informacji. Porty czasami odpowiadają komunikatami
ICMP takim jak typ 3 kod 13 (destination unreachable: communication
administratively prohibited), ale filtry blokują wysyłanie takiego
komunikatu bez wysyłania typowej odpowiedzi. Takie zachowanie zmusza
Nmapa do kilkukrotnego powtarzania pakietów na wypadek ich
zaginięcia na przykład na skutek przeciążenia sieci, co
spowalnia skanowanie w sposób drastyczny.
niefiltrowany
Stan niefiltrowane oznacza że port jest
dostępny, ale Nmap nie jest w stanie ustalić czy port jest otwarty
czy zamknięty. Tylko skanowanie ACK, które jest używane do
mapowania reguł firewalla, może przypisać portom taki stan.
Skanowanie niefiltrowanych portów za pomocą innych typów
skanowania takich jak Window, SYN czy FIN może pomóc
określić czy port jest otwarty czy zamknięty.
otwarty|filtrowany
Nmap podaje taki stan w przypadku portów,
dla których nie jest w stanie określić czy port jest otwarty,
czy filtrowany. Taki zachowanie występuje podczas typów skanowania,
przy których porty nie dają odpowiedzi. Brak odpowiedzi może
również oznaczać, że filtr pakietów zablokował
połączenie lub wysyłaną odpowiedź. Z tego powodu Nmap
nie ma pewności czy port jest otwarty, czy filtrowany. W ten sposób
klasyfikują porty skanowania UDP, FIN, Null, Xmas i skanowanie
protokołów.
zamknięty|filtrowany
Ten stan jest używany przez Nmapa do
oznaczania portów, dla których nie jest możliwe ustalenie czy
port jest zamknięty czy filtrowany. Taki stan może się
pojawiać tylko podczas skanowania IPID Idle.
TECHNIKI SKANOWANIA PORTóW¶
Jako początkujący mechanik samochodowy, mogłem godzinami męczyć się z wykonaniem naprawy posiadanymi narzędziami (młotek, taśma izolacyjna, klucz francuski itp.). Kiedy popadłem w depresję i w końcu zaprowadziłem mojego gruchota do prawdziwego mechanika, pogrzebał w przepastnej skrzyni z narzędziami i wyciągnął specjalne narzędzie, którym wykonał naprawę błyskawicznie i bez kłopotów. Sztuka skanowania polega dokładnie na tym samym. Eksperci znają dziesiątki typów skanowania i wybierają jedną adekwatną (lub kombinację kilku) do danego zadania. Z drugiej strony niedoświadczeni użytkownicy i script kiddies próbują rozwiązać każdy problem za pomocą domyślnego skanowania SYN. Nmap jest darmowy i dostępny dla wszyskich, w związku z tym jedyną barierą jest odpowiednia wiedza. To oczywiście bije na głowę świat motoryzacyjny, gdzie trzeba posiadać duże umiejętności, żeby domyślić się, że potrzebne jest bardzo specyficzne narzędzie, ale wtedy potrzeba jeszcze dużo pieniędzy na jego zakup. Większość typów skanowania jest dostępna tylko dla uprzywilejowanych użytkowników, ponieważ tylko oni mogą wysyłać pakiety raw. Takim użytkownikiem w przypadku systemów UNIX jest root. Używanie konta administratora w systemach Windows jest zalecane, jednak Nmap przeważnie działa poprawnie z konta zwykłego użytkownika przy zainstalowanej w systemie bibliotece WinPcap. Wymóg posiadania uprawnień użytkownika root był poważnym ograniczeniem kiedy pojawił się Nmap w 1997 roku, jako że użytkownicy posiadali dostęp głównie tylko do współdzielonych kont. Świat się zmienił. Komputery są tańsze, coraz więcej ludzi ma bezpośredni dostęp do Internetu i coraz powszechniejsze stają się komputery z systemami UNIX (włączając Linuxa i MAC OS X). Dostępna jest również Windowsowa wersja Nmapa, co powiększa możliwości jego wykorzystywania. Z tych powodów coraz rzadziej zachodzi potrzeba uruchamiania Nmapa z ograniczonych współdzielonych kont. Na szczęście większe przywileje użytkowników przekładają się na większą elastyczność i możliwości Nmapa. Nmap stara się podawać jak najbardziej dokładne wyniki, jednak trzeba mieć na uwadze fakt, że wyniki są oparte na pakietach zwracanych przez badane systemy (lub firewalle je ochraniające). Dlatego też zwracane informacje nie muszą być wiarygodne i mogą wprowadzać Nmapa w błąd. Bardzo powszechne są hosty nie zachowujące się zgodnie z RFC w odpowiedzi na zapytania Nmapa. Rozwiązaniem są skanowania FIN, Null czy Xmas. Tego typu problemy zostały opisane oddzielnie w częściach poświęconych poszczególnym typom skanowania. Ta sekcja opisuje dziesiątki typów skanowania dostępnych w Nmapie. Jednocześnie może być wykorzystywana tylko jedna metoda, za wyjątkiem skanowania UDP ( -sU), które może być łączone z dowolnymi typami skanowania TCP. Dla łatwiejszego zapamiętania, opcje skanowania portów posiadają nazwy w formie -sC, gdzie C jest przeważnie pierwszą dużą literą angielskiej nazwy typu skanowania. Wyjątkiem jest przestarzała opcja skanowania FTP bouce ( -b). Domyślnie Nmap wykonuje skanowanie SYN, które jest zastępowane connect(), jeśli użytkownik nie ma odpowiednich uprawnień do wysyłania pakietów raw (co wymaga konta root w systemach UNIX) lub w przypadku skanowania sieci IPv6. Z pośród przedstawionych poniżej typów skanowania użytkownicy nie uprzywilejowani mogą jedynie używać typów connect() i FTP bounce. -sS (Skanowanie TCP SYN)Skanowanie SYN jest domyślną i
najpopularniejszą metodą skanowania. Jest to spowodowane tym,
że może być przeprowadzone szybko, możliwe jest skanowanie
tysięcy portów na sekundę w szybkich sieciach nie chronionych
systemami zaporowymi. Skanowanie SYN jest relatywnie dyskretne i niewidoczne,
ponieważ nigdy nie otwiera połączeń do końca.
Działa to dobrze w stosunku do wszystkich stosów zgodnych z TCP, w
przeciwieństwie do udziwnionych, dla których Nmap ma tryby
FIN/Null/Xmas, Maimon i Idle. SYN pozwala na przejrzyste i wiarygodne
rozróżnienie stanów portu pomiędzy otwartym,
zamkniętym i filtrowanym.
Technika ta jest często określana jako skanowanie z połowicznym
otwieraniem połączeń (ang. half-open), ponieważ nie
otwiera pełnego połączenia TCP. Wysyłany jest pakiet SYN,
tak jak by miało być otwarte prawdziwe połączenie i czeka
na odpowiedź. SYN/ACK oaznacza, że port oczekuje na
połączenia (jest otwarty), a RST (reset) identyfikuje port jako
zamknięty. Jeśli odpowiedź nie zostanie otrzymana pomimo kilku
prób, port jest oznaczany jako filtrowany. Port jest również
oznaczany jako filtrowany w przypadku otrzymania komunikatu błędu
ICMP unreachable error (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10 lub 13).
-sT (Skanowanie TCP connect())
Skanowanie TCP Connect() jest wybierane
domyślne, jeśli SYN nie jest dostęne. Ma to miejsce kiedy
użytkownik nie posiada uprawnień do wysyłania pakietów raw
lub podczas skanowania sieci IPv6. Zamiast wysyłać pakiety raw, jak
to ma miejsce przy innych typach skanowania, Nmap prosi system operacyjny o
zestawienie połączenia z badanym hostem za pomocą
wywołania funkcji systemowej connect(). Jest to taki sam wysoki poziom
wywołań systemowych, z jakich korzystają przeglądarki
internetowe, oprogramowanie Peer2Peer czy inne programy korzystające z
połączeń sieciowych. Jest to część interfejsu
programistycznego znanego jako Berkeley Sockets API. Zamiast odczytywać
odpowiedzi za pomocą odwołań niskopoziomowych prosto z sieci,
Nmap wykorzystuje ten sam wysokopoziomowy interfejs do otrzymania informacji o
stanie operacji dla każdej próby połączenia oddzielnie.
Kiedy skanowanie SYN jest dostępne, przeważnie jest lepszym wyborem.
Nmap ma dużo mniejszą kontrolę nad wywołaniem
wysokopoziomowym connect() niż nad pakietami raw, co jest dużo mniej
efektywne. Wywołanie systemowe otwiera pełne połączenie w
przeciwieństwie do metody SYN korzystającej z połowicznego
połączenia. Nie tylko wymaga to więcej czasu i wymaga
więcej pakietów do uzyskania takich samych informacji, ale
również prawdopodobnie spowoduje zapisanie w logach badanego systemu
próby połączenia. Nowoczesne systemy detekcji intruzów IDS
potrafia wykrywać takie połączenia, ale
większość systemów nie posiada odpowiednich systemów
alarmowych. Wiele usług w typowym systemie UNIX zapisze uwagę do
logu systemowego i czasami zagadkowy komunikat błędu, kiedy Nmap
połączy się i natychmiast zamknie połączenie bez
wysyłania jakichkolwiek danych. Naprawdę żałosne
usługi przestaną działać po otrzymaniu takiego pakietu,
ale nie jest to często spotykane. Administrator widzący w logach
informacje o wielu próbach nawiązania połączenia z jednego
adresu powinien wiedzieć, że jego system był skanowany za
pomocą metody connect().
-sU (Skanowanie UDP)
Większość popularnych
usług w sieci Internet wykorzystuje protokół TCP, ale
również usługi UDP[8] są często spotykane.
Najpopularniesze z nich to DNS, SNMP i DHCP (porty 53, 161/162 i 67/68).
Ponieważ skanowanie UDP jest ogólnie wolniejsze i trudniejsze
niż TCP, wielu audytorów bezpieczeństwa ignoruje te porty. Jest
to pomyłka, jako że wiele usług UDP jest podatnych na zdalne
ataki i atakujący nie ignorują tego protokołu. Na
szczęście Nmap umożliwia inwentaryzację portów UDP.
Skanowanie UDP jest aktywowane za pomocą opcji -sU. Może
być łączone z innymi typami skanowania TCP, takimi jak SYN (
-sS), dla sprawdzenia obu protokołów w jednym przebiegu.
Skanowanie UDP polega na wysyłaniu pustych (bez danych)
nagłówków protokołu UDP do każdego portu docelowego.
Jeśli w odpowiedzi zostanie zwrócony komunikat ICMP port
uchreachable (typ 3, kod 3), port jest uznawany za zamknięty. Inne typy
komunikatów ICMP unreachable (typ 3, kody 1, 2, 9, 10 lub 13)
oznaczają, że port jest filtrowany. Czasami w odpowiedzi
zwrócony zostanie pakiet UDP, co oznacza, że porty jest otwarty.
Jeśli pomimo powtarzania transmisji nie zostanie uzyskana żadna
odpowiedź, port zostaje zaklasyfikowany jako otwarty|filtrowany. Oznacza
to, że port może być otwarty lub filtr pakietów blokuje do
niego dostęp. Wykorzystanie skanowania wersji usług ( -sV)
może pomóc w odróżnieniu portów na prawdę
otwartych od filtrowanych.
Największym wyzwaniem przy skanowaniu UDP jest przeprowadzenie go
odpowiednio szybko. Otwarte i filtrowane porty rzadko wysyłają
jakąkolwiek odpowiedź, zmuszając Nmapa do oczekiwania na
odpowiedź i ponawiania transmisji na wypadek zagubienia pakietów.
Zamknięte porty są często jeszcze większym problemem.
Zwykle wysyłają pakiet ICMP port unreachable, jednak w
odróżnieniu od pakietów z flagą RST znanych ze skanowania
SYN czy connect, wiele hostów domyślnie limituje szybkość
wysyłania pakietów ICMP port unreachable. Przykładami mogą
być systemy Linux i Solaris. Kernel Linuxa w wersji 2.4.20 limituje
ilość pakietów o niedostępności portów do
jednego na sekundę (w net/ipv4/icmp.c).
Nmap potrafi wykrywać limitowanie odpowiedzi i zwalnia odpowiednio proces
skanowania dla uniknięcia zaśmiecania sieci niepotrzebnymi
pakietami, które i tak nie zostaną wykorzystane. Niestety,
skanowanie wszystkich 65,536 portów UDP przy limicie Linuxowym jeden
pakiet na sekundę powoduje, że skanowanie trwa ponad 18 godzin.
Sposobami na przyspieszenie są skanowanie wielu hostów
równolegle, wykonywanie na początek szybkiego skanowania popularnych
portów, skanowanie z poza systemu zaporowego i używanie opcji
--host-timeout do pomijania zbyt wolnych hostów.
-sN; -sF; -sX (Skanowania TCP Null, FIN i Xmas)
Te typy skanowania (większe
możliwości posiada opcja --scanflags opisana w dalszej
części) wykorzystują nieopisane w TCP RFC[9] kombinacje
flag do rozróżnienia pomiędzy stanami portów otwarty oraz
zamknięty. Strona 65 opisuje, że “jeśli [docelowy] port
jest ZAMKNIĘTY ... w odpowiedzi na pakiet nie zawierający RST
należy wysłać odpowiedź RST.” Następna strona
opisuje pakiety wysyłane na porty bez flag SYN, RST lub ACK w
następujący sposób: “coś takiego nie powinno
mieć miejsca, jednak jeśli się zdarzy, pomiń taki
pakiet”.
Podczas skanowania systemów zgodnych z zapisami w RFC, dowolny pakiet nie
zawierający flag SYN, RST lub ACK powinien wywoływać
odpowiedź RST w przypadku portu zamkniętego i całkowity brak
odpowiedzi w przypadku portu otwartego. Tak długo jak żadna z
wymienionych flag nie została użyta, wszystkie inne kombinacje flag
(FIN, PSH i URG) są prawidłowe. Nmap wykorzystuje to do
przeprowadzania trzech typów skanowania:
Skanowanie Null ( -sN)
Te trzy tryby skanowania są takie same poza ustawionymi flagami w
pakietach. Jeśli w odpowiedzi zostanie otrzymany pakiet RST, port jest
uznawany za zamknięty, podczas gdy brak odpowiedzi oznacza
otwarty|filtrowany. Port uznajemy za filtrowany, jeśli otrzymany zostanie
komunikat ICMP unreachable (typ 3, kod 1, 2, 3, 9, 10 lub 13).
Główną zaleta tych typów skanowania jest to, że
potrafią się one przemykać przez bezstanowe systemy zaporowe i
filtrowanie na routerach. Inną zaletą jest tylko minimalnie
większa wykrywalność niż skanowania SYN. Nie można
jednak na to liczyć - większość nowych systemów IDS
może zostać skonfigurowana do ich wykrywania. Ujemną
stroną jest to, że nie wszystkie systemy są zgodne z RFC793.
Wiele systemów wysyła odpowiedzi RST niezależnie od tego czy
port jest otwarty czy nie. Powoduje to, że wszystkie porty pojawiają
się jako zamknięty. Najczęściej spotykane systemy,
które się tak zachowują to Microsoft Windows, wiele
urządzeń Cisco, BSDI, i IBM OS/400. Skanowania działają
jednak dobrze w przypadku większości systemów UNIXowych.
Kolejnym minusem tych metod jest to, że nie potrafią
rozróżnić portów oznaczonych jako otwarty od filtrowany,
ujawniając jedynie stan otwarty|filtrowany.
-sA (Skanowanie TCP ACK)
Nie ustawia żadnych flag (pole flag w
nagłówku tcp zawiera 0).
Skanowanie FIN ( -sF)
Ustawiona flaga FIN.
Skanowanie Xmas ( -sX)
Ustawione flagi FIN, PSH i URG, pakiet
podświetlony jak choinka.
Ten typ skanowanie jest inny niż omawiane
powyżej, bo nigdy nie wykrywa stanów portów otwarty (lub nawet
otwarty|filtrowany). Jest wykorzystywany do mapowania reguł filtrowania,
do sprawdzania czy fitrowanie jest oparte o stany (stateful) lub nie i
które porty są filtrowane.
Pakiety skanowania ACK posiadają tylko flagę ACK (o ile nie
została użyta opcja --scanflags). Podczas skanowania
systemów nie posiadających filtrowania, porty o stanach otwarty i
zamknięty zwrócą pakiet RST. W obu przypadkach Nmap oznaczy je
jako niefiltrowane, co oznacza, że były osiągalne dla pakietu
ACK, ale nie zostało określone, czy posiadają stan otwarty czy
zamknięty. Porty, które nie odpowiedzą lub odpowiedzą za
pomocą komunikatu o błędzie ICMP (typ 3, kody 1, 2, 3, 9, 10
lub 13), zostaną oznaczone jako filtrowany.
-sW (Skanowanie TCP Window)
Skanowanie Window jest takie samo jak ACK,
różnica polega na tym, że potrafi odróżnić porty
otwarte od zamkniętych, zamiast zawsze podawać stan niefiltrowany,
kiedy otrzymano flagę RST. Jest to realizowane poprzez analizę pola
Window pakietu zwrotnego RST. Na niektórych systemach, otwarte porty
zwracają dodatnią wartość rozmiaru okna (także w
pakietach RST), a przy zamkniętych o rozmiarze zero. Tak więc
zamiast zawsze przedstawiać port jako niefiltrowany kiedy w odpowiedzi
przyjdzie RST, skanowanie Window oznacza port jako otwarty lub zamknięty,
w zależności czy odpowiednio otrzymano w odpowiedzi rozmiar okna o
wartości dodatniej lub zero.
Ten typ skanowania polega na szczególnej implementacji stosu TCP,
występującej w rzadko spotykanych systemach w internecie, a
więc nie można zawsze na niej polegać. Zwykle systemy,
które nie obsługują tej metody będą zwracały
porty oznaczone jako zamknięty. Oczywiście jest również
możliwe, że host na prawdę nie ma otwartych portów.
Jeśli większość przeskanowanych portów ma stan
zamknięty, jednak niektóre (takie jak 22, 25 czy 53) mają stan
filtrowany, system jest podejrzany. Czasami systemy potrafią się
zachowywać zupełnie przeciwnie. Jeśli skanowanie wykaże
1000 otwartych portów i tylko 3 zamknięte lub filtrowane, wtedy te
trzy prawdopodobnie są rzeczywiście otwarte.
-sM (Skanowanie TCP Maimon)
Skanowanie Maimon zostało nazwane na
cześć jego odkrywcy, Uriela Maimona. Opisał tę
technikę w Phrack Magazine w wydaniu #49 (Listopad 1996). Nmap,
który potrafił wykorzystać tę technikę został
wypuszczony dwa wydania później. Skanowanie to należy do
rodziny Null, FIN i Xmass z tą różnicą, że używa
flag FIN/ACK. Zgodnie z RFC 793 (TCP), dla takiej kombinacji flag, pakiet RST
powinien być wygenerowany niezależnie czy port jest otwarty czy
zamknięty. Jednakże Uriel zauważył, że wiele
systemów opartych na BSD po prostu pomija odpowiedzi, jeśli port
jest otwarty.
--scanflags (Skanowanie TCP z definiowanymi flagami)
Prawdziwie zaawansowani użytkownicy Nmapa
nie mogą być ograniczani ilością oferowanych wbudowanych
typów skanowania. Opcja --scanflags pozwala na projektowanie
własnych typów skanowania z wykorzystaniem wybranych flag TCP.
Cieszcie się podczas wykorzystywania tej techniki do oszukiwania
systemów IDS, których twórcy pobieżnie przeglądali
dokumentację Nmapa dodając specyficzne reguły!
Argument opcji --scanflags może być numerycznym zapisem flag,
np 9 (PSH i FIN), lub dla ułatwienia można wykorzystywać
symbliczne nazwy. Można podać dowolną kombinację flag URG,
ACK, PSH, RST, SYN i FIN. Na przykład --scanflags
URGACKPSHRSTSYNFIN ustawia wszystkie flagi, choć nie jest to zbyt
użyteczna metoda skanowania. Kolejność podawania flag nie jest
istotna.
Dodatkowo przy podawaniu wybranych flag możliwe jest podanie typu
skanowania (takiego jak -sA lub -sF). Dodany typ skanowania
informuje Nmapa jak ma interpretować otrzymane odpowiedzi. Na
przykład skanowanie SYN zakłada, że brak odpowiedzi oznacza
stan portu filtrowany, podczas gdy skanowanie FIN potraktuje ten go jako
otwarty|filtrowany. Nmap będzie się zachowywał w taki sam
sposób jak przy wybranym trybie skanowania, jednak wykorzystane
zostaną podane flagi. Jeśli bazowy typ skanowania nie zostanie
określony, zostanie wykorzystany domyślny typ SYN.
-sI <zombie host[:probeport]> (Skanowanie Idle)
Ta zaawansowana technika skanowania pozwala na
prawdziwie ślepe skanowanie TCP (co oznacza, że żaden pakiet
nie zostanie wysłany do badanego systemu z prawdziwego adresu IP Nmapa).
Zamiast tego wykorzystany zostanie host zombie, o przwidywalnym działaniu
stosu TCP polegającym na sekwencyjnym powiększaniu numerów ID
pakietów, do uzyskania informacji o otwartych portach w badanym systemie.
Systemy detekcji intruzów pokażą jako adres atakującego
zdefiniowany host zombie (musi spełniać określone warunki). Ten
fascynujący typ skanowania jest zbyt skomplikowany żeby go
dokładnie opisać w tej dokumentacji, dlatego napisałem
oddzielny nieformalny dokument na ten temat ze szczegółowymi
informacjami i jest on dostępny pod adresem
http://nmap.org/book/idlescan.html.
Poza tym, że metoda ta jest niespotykanie poufna (z powodu jej ślepej
natury), ten typ skanowania pozwala na mapowanie reguł zaufania
pomiędzy maszynami bazujących na adresach IP. Wyniki zawierają
otwarte porty, z punktu widzenia hosta zombie . Tak więc
można próbować skanowania z wykorzystaniem różnych
hostów zombie, które można traktować jako zaufane (poprzez
router/reguły filtrowania pakietów).
Można po dwukropku dodać numer portu, jeśli chcemy go
wykorzystać na hoście zombie do badania zmian IPID. W innym
przypadku Nmap wykorzysta domyślnie port używany przez tcp ping
(80).
-sO (Skanowanie protokołów IP)
Skanowanie to pozwala na wykrycie listy
protokołów IP (TCP, ICMP, IGMP itp), które są
dostępne na danym hoście. Technicznie nie jest to skanowanie
portów, ponieważ sprawdza kolejne numery protokołów, a nie
kolejne porty TCP czy UDP. Opcja ta nadal używa parametru -p do
wybrania numerów protokołów do sprawdzenia, w formacie
analogicznym do listy portów. Z tego powodu metoda ta została
zaklasyfikowana jako skanowanie portów i dlatego znajduje się tutaj.
Poza swoją własną funkcjonalnością, skanowanie
protokołów demonstruje potęgę oprogramowania open source.
Podczas gdy podstawowa idea jest całkiem prosta, nie pomyślałem
o jej dodaniu, jak również nie otrzymałem żadnej
prośby o dodanie takiej funkcjonalności. Latem roku 2000, Gerhard
Rieger opracował koncepcję, stworzył odpowiednią
poprawkę i wysłał ją na listę dyskusyjną
nmap-hackers. Włączyłem ją do drzewa Nmapa i
wypuściłem nową wersję następnego dnia. Niewiele
komercyjnych programów posiada użytkowników na tyle
entuzjastycznych, żeby zaprojektować i stworzyć ich własne
poprawki!
Skanowanie protokołów działa w sposób podobny do skanowania
UDP, jednak zamiast iteracji po kolejnych numerach portu, w
nagłówkach pakietów zmienia się 8-mio bitowy numer
protokołu. Nagłówki są przeważnie puste, nie
zawierają żadnych danych ani nawet poprawnego dla danego
protokołu nagłówka. Trzema wyjątkami są TCP, UDP i
ICMP. Poprawne nagłówki dla tych protokołów są
konieczne, ponieważ niektóre systemy nie będą ich
potrafiły wysłać oraz dlatego, że Nmap posiada już
odpowiednie funkcje do ich tworzenia. Zamiast obserwować komunikaty ICMP
unreachable, skanowanie protokołów nie polega na komunikatach ICMP
protocol unreachable. Jeśli Nmap otrzyma jakąkolwiek
odpowiedź w jakimkolwiek protokole, ustala stan protokołu jako
otwarty. Otrzymanie komunikatu ICMP protocol unreachable (typ 3, kod 2)
powoduje oznaczenie protokołu jako zamknięty. Inne komuniakty ICMP
protocol unreachable (typ 3, kody 1, 3, 9, 10 lub 13) powodują oznaczenie
protokołu jako filtrowany (oraz równocześnie potwierdzają,
że protokół ICMP jest również otwarty). Jeśli
nie uzyskano odpowiedzi, protokół jest oznaczany jako
otwarty|filtrowany.
-b <pośredniczący host ftp> (Skanowanie FTP bounce)
Interesującą funkcją
protokołu FTP ( RFC 959[10]) jest wspieranie tak zwanych
połączeń proxy. Pozwala to użytkownikowi na
połączenie z jednym serwerem FTP i poproszenie o wysłanie
plików do innego. Ta funkcjonalność była przyczyną
nadużyć na wielu poziomach, dlatego wiele serwerów
porzuciło dla niej wsparcie. Jednym z możliwych nadużyć
jest sposobność do zmuszenia serwera do skanowania portów na
zewnętrznym hoście. Wystarczy po prostu poprosić serwer o
wysłanie pliku kolejno na każdy interesujący port badanego
systemu. Uzyskany komunikat o błędzie zwróci informację,
czy porty był otwarty czy zamknięty. Jest to dobra metoda do
omijania systemów zaporowych, ponieważ korporacyjne serwery FTP
często są umieszczane w takim miejscu, że mają
możliwość komunikacji zarówno z hostami w internecie jak i
w sieci lokalnej. Nmap obsługuje skanowanie FTP bounce z wykorzystaniem
opcji -b. Opcja przyjmuje argument w postaci
nazwa_użytkownika: hasło@serwer:port.
Serwer jest nazwą lub adresem IP podatnego serwera FTP. Tak jak
przy zwykłym adresie URL, można pominąć pola
nazwa_użytkownika: hasło, w tym przypadku zostanie
wykorzystana domyślna kombinacja dla użytkowników anonimowych
(użytkownik anonymous hasło:-wwwuser@). Numer portu (i
poprzedzający go dwukropek) również może zostać
pominięty, w tym przypadku przy połączeniu z wybranym adresem
serwer, zostanie wykorzystany domyślny port serwera FTP (21).
Podatność ta była szeroko spotykana w roku 1997, kiedy to Nmap
został wypuszczony, jednak z biegiem czasu jej znaczenie bardzo się
zmniejszyło. Dziurawe serwery FTP nadal się zdarzają, więc
warto wyprubować i tę metodę, jeśli inne zawiodą.
Jeśli potrzebne jest obejście systemu zaporowego, można
przeskanować sieć w poszukiwaniu otwartych portów 21 (lub
poprzez wyszukanie ftp na innych portach z wykorzystaniem opcji do wykrywania
wersji) i wypróbować na wykrytych portach metodę bounce. Nmap
poinformuje, czy usługa jest podatna czy nie. Jeśli chcesz
ukrywać swoje działania, nie trzeba (i nie powinno) ograniczać
się do hostów z badanej sieci. Przed rozpoczęciem skanowania
losowych adresów w sieci Internet w poszukiwaniu podatnych wersji
serwerów FTP trzeba mieć na uwadze, że wielu
administratorów nie bedzie zachwyconych wykorzystywaniem ich
serwerów w ten sposób.
SPECYFIKACJA PORTóW I KOLEJNOśCI SKANOWANIA¶
Poza wszystkimi metodami skanowania opisanymi wcześniej, Nmap oferuje opcję pozwalającą na podanie numerów portów do skanowania i określenie, czy skanowanie ma przebiegać w kolejności sekwencyjnej czy losowej. Domyślnie Nmap skanuje wszystkie porty do 1024 włącznie oraz wyższe porty wyszczególnione w pliku nmap-services. -p <zakres portów> (Skanuj tylko wybrane porty)Opcja pozwala na zdefiniowanie listy
portów do skanowania, zamiast domyślnej. Możliwe jest podanie
pojedynczych portów jak i zakresów oddzielonych myślnikiem (np.
1-1023). Zakres można również pominąć, co spowoduje
użycie całego zakresu (1-65535). Można więc po prostu
podać opcję -p- do przeskanowania wszystkich portów od 1
do 65535 włącznie. Można również podać port
zero, ale trzeba to zrobic jawnie. W przypadku połączenia tej opcji
ze skanowaniem protokołów ( -sO), określa ona numery
protokołów do sprawdzenia (0-255).
Przy jednoczesnym skanowaniu portów TCP i UDP możliwe jest oddzielne
zdefiniowanie portów dla obu protokołów poprzez poprzedzenie
numerów znakami odpowiednio T: i U:. Jako argument opcji przyjmowany jest
ciąg znaków aż do następnej opcji. Na przykład,
podanie -p U:53,111,137,T:21-25,80,139,8080 spowoduje przeskanowanie
portów UDP o numerach 53,111 i 137 oraz podanych portów TCP. Przy
skanowaniu zarówno portów TCP jak i UDP, nie można
zapomnieć podać odpowiednich typów skanowania: -sU oraz
przynajmniej jednego TCP (np. -sS, -sF czy -sT).
Jeśli nie podano protokołu skanowania, na czas skanowania numery
portów zostaną dodane do domyślnej listy portów.
-F (Skanowanie Fast (ograniczona ilość portów))
Pozwala na określenie, że mają
być skanowane tylko porty zawarte w pliku nmap-services z pakietu Nmapa
(lub z pliku protokołów dla opcji -sO). Opcja ta pozwala na
szybsze skanowanie, niż w przypadku wszystkich 65535 portów.
Ponieważ lista ta zawiera tylko nieco ponad 1200 portów,
różnica w szybkości w porównaniu do typowego skanowania
TCP (około 1650 portów) nie jest duża. Różnica
może być większa, jeśli zostanie podany własny,
mały plik nmap-services za pomocą opcji --datadir.
-r (Nie używaj losowej kolejności)
Domyślnie Nmap skanuje porty w
kolejności losowej (poza niektórymi najczęściej
wykorzystywanymi portami, które są skanowane na początku ze
względów wydajnościowych). Takie zachowanie jest normalnie
pożądane, jednak można je wyłączyć za
pomocą opcji -r, wymuszającej sekwencyjną
kolejność skanowania.
DETEKCJA USłUG I WERSJI¶
Przy skanowaniu zdalnego systemu, Nmap może wykryć otwarte porty takie jak 25/tcp, 80/tcp czy 53/udp. Wykorzystując bazę danych zawierającą około 2,200 popularnych usług, znajdującą się w pliku nmap-services, Nmap odczyta przypuszczalne nazwy usług dla wykrytych portów - odpowiednio serwer pocztowy (SMTP), serwer WWW (HTTP) i serwer nazw (DNS). Takie działanie jest zwykle poprawne, większość aplikacji słuchających na porcie 25, to rzeczywiście serwery pocztowe. Jednakże, niech Twoja ocena bezpieczeństwa niepolega na tych podpowiedziach! Ludzie mogą i często umieszczają usługi na dziwnych portach. Nawet jeśli Nmap sie nie myli i hipotetyczny serwer z przykładu powyżej udostępnia usługi SMTP, HTTP i DNS, nie jest to duża ilość informacji na temat tych usług. Przeprowadzając testy bezpieczeństwa (lub zwykłą inwentaryzację zasobów) swojej firmy lub klienta, potrzeba uzyskać dokładniejsze informacje na temat usług: jaka aplikacja i w jakiej wersji jest zainstalowana na serwerze SMTP czy DNS. Posiadanie tych informacji w znaczący sposób wpływa na możliwość ustalenia podatności danej aplikacji. Detekcja wersji pozwala na uzyskanie takiej informacji. Po tym jak zostaną wykryte za pomocą innych technik skanowania dostępne usługi TCP i UDP, detekcja wersji odpytuje porty w celu określenia dalszych szczegółów na temat aplikacji. Baza danych nmap-service-probes zawiera opisy wielu usług i próbuje dopasować je do uzyskanych informacji. Nmap stara się najpierw określić protokół wykorzystywany przez usługę (np. ftp, ssh, telnet, http), następnie nazwę aplikacji (np. ISC Bind, Apache httpd, Solaris telnetd), wersję usługi, nazwę hosta, typ urządzenia (np. drukarka, router), rodzinę systemów operacyjnych (np. Windows, Linux) i czasami uzyskuje dodatkowe informacje (takie jak czy X serwer przyjmuje połączenia, obsługiwane wersje protokołu SSH czy nazwę użytkownika KaZaA). Oczywiście większość usług nie dostarczy wszystkich tych informacji. Jeśli Nmap został skompilowany z OpenSSL, będzie potrafił łączyć się z serwerami SSL i uzyskiwać informacje od usług ukrytych za szyfrowaną warstwą. Kiedy zostaną wykryte usługi RPC, odpowiedni skaner ( -sR) zostanie automatycznie uruchomiony do ustalenia oprogramowania i wersji RPC. Z powodu specyfiki UDP, po zakończeniu skanowania niektóre porty pozostają w stanie otwarty|filtrowany, jako że ten typ skanowania nie potrafi określić, czy port jest otwarty czy filtrowany. Skanowanie wersji spróbuje uzyskać odpowiedź od takiego portu (tak jak to robi przy otwartych portach) i jeśli to się uda, zmieni stan na otwarty. Porty TCP w stanie otwarty|filtrowany są traktowane w ten sam sposób. Należy zwrócić uwagę, że opcja -A poza innymi rzeczami włącza wykrywanie wersji. Dodatkowa dokumentacja na temat działania detekcji wersji jest dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/vscan/. Jeśli Nmap otrzyma odpowiedź, ale nie jest w stanie dopasować jej do żadnej znanej usługi, wyświetli specjalny odcisk palca (fingerprint) usługi wraz z adresem URL, pod którym można go następnie wysłać wraz ze stosownym opisem, jeśli jesteśmy pewni jakiej usłudze odpowiada. Proszę poświęcić te kilka minut na wysłanie informacji o nieznanych usługach, a będą mogli z tego skorzystać również inni użytkownicy Nmapa. Dzięki temu sposobowi wysyłania Nmap rozpoznaje około 3,000 odcisków dla ponad 350 protokołów usług, takich jak smtp, ftp, http itp. Detekcja wersji jest włączana i kontrolowana następującymi opcjami: -sV (Detekcja wersji usług)Włącza detekcję wersji
usług, opisaną powyżej. Alternatywnie można użyć
opcji -A do jednoczesnego włączenia detekcji wersji
usług i systemu operacyjnego.
--allports (Nie pomijaj żadnych portów przy detekcji wersji)
Domyslnie, skanowanie wersji Nmapa pomija port
TCP 9100, ponieważ niektóre drukarki po prostu drukują
wszystko, co zostanie przysłane na ten port, powodując wydruk setek
stron z zapytaniami HTTP, binarnymi zapytaniami SSL itp. Takie zachowanie
może zostać wyłączone poprzez modyfikację lub
usunięcie dyrektywy Exclude w pliku nmap-service-probes, lub poprzez
dodanie opcji --allports, wymuszającej skanowanie wszystkich
portów niezależnie od dyrektywy Exclude.
--version-intensity <poziom> (Ustaw poziom skanowania wersji)
Podczas przeprowadzania skanowania wersji
(-sV), Nmap przeprowadza serię testów, przy czym każdy z
nich ma przypisany swój poziom pomiędzy 1 a 9. Niskie poziomy
działają poprawnie w stosunku do najpopularniejszych usług,
wysokie numery obejmują mało popularne. Poziom skanowania
określa które testy zostaną wykonane. Czym wyższy poziom,
tym większa szansa na prawidłowe rozpoznanie mało popularnych
usług. Domyśly poziom to 7. Jeśli test zostanie powiązany
z wykrytą usługą z pliku nmap-service-probes,
określoną dyrektywą ports, zostanie on wykonany
niezależnie od ustalonego poziomu wykrywania wersji. Zachowanie takie ma
na celu zawsze poprawne wykrywanie domyślnych usług na otwartych
portach, wykrywanie serwera DNS na porcie 53, SSL na porcie 443 itp.
--version-light (Włącz tryb delikatny)
Jest wygodniejszym odpowiednikiem
ustalającym wartość --version-intensity 2. Opcja ta
pozwala na znaczne przyspieszenie wykrywania wersji, kosztem
dokładności.
--version-all (Użyj wszystkich testów)
Odpowiednik opcji --version-intensity
9, powodujący wykonanie wszystkich możliwych testów na
każdym porcie.
--version-trace (Śledzenie aktywności skanowania wersji)
Opcja włącza opcje śledzenia
błędów podczas wykrywania wersji, powodując
wyświetlanie dodatkowych informacji na temat prowadzonych
działań. Opcja ta jest częścią większej
--packet-trace.
-sR (Skanowanie RPC)
Metoda ta działa w połączeniu z
różnymi metodami skanowania portów Nmapa. Na wszystkie wykryte
wcześniej porty są wysyłane komendy NULL SunRPC i za ich
pomocą sprawdzane jest, czy dany port należy do usług RPC.
Jeśli tak, identyfikowana jest aplikacja i jej wersja. Opcja pobiera
takie same informacje jak komenda rpcinfo -p, nawet jeśli host
jest chroniony za pomocą systemu zaporowego (lub TCP wrapperów).
Hosty pośrednie zombie nie są obsługiwane przy tym trybie
skanowania. Opcja jest automatycznie aktywowana jako część
wykrywania wersji usług ( -sV). Jako że detekcja wersji jest
daleko bardziej uniwersalna, opcja -sR jest wykorzystywana
sporadycznie.
WYKRYWANIE SYSTEMU OPERACYJNEGO¶
Jedna z najbardziej znanych możliwości Nmapa jest zdalna detekcja systemu operacyjnego za pomocą odcisków palca (fingerprint) stosu TCP/IP. Nmap wysyła serię pakietów TCP i UDP do zdalnego systemu i analizuje praktycznie każdy bit z uzyskanych odpowiedzi. Po wykonaniu dziesiątek testów takich jak próbkowanie ISN TCP, analiza opcji protokołu TCP i kolejności, próbkowanie IPID i kontrola początkowych rozmiarów okna, Nmap porównuje uzyskane wyniki z bazą z pliku nmap-os-fingerprints zawierającą ponad 1500 znanych odcisków systemów operacyjnych i wyświetla wynik, jeśli udało sie go odnaleźć. Każdy odcisk zawiera tekstowy opis systemu operacyjnego, nazwę jego producenta (np. Sun), nazwę systemu (np. Solaris), generację (np. 10) i typ urządzenia (przeznaczenie ogólne, router, switch, konsola do gier itp). Jeśli Nmap nie może ustalić systemu i warunki do jego wykrycia są wystarczające (np. wykryto przynajmniej jeden otwarty i jeden zamknięty port), Nmap poda adres URL, dzięki któremu, jeśli jesteśmy pewni, możliwe jest wysłanie opisu nieznanego systemu, wraz z jego odciskiem. Wykonanie tej operacji przyczynia się do rozbudowy bazy i poprawy wykrywania, na czym korzystają wszyscy użytkownicy. Detekcja systemu operacyjnego pozwala na uzyskanie innych informacji, które są zbierane podczas tego procesu. Jedną z nich jest czas od uruchomienia hosta, co jest uzyskiwane poprzez wykorzystanie opcji TCP timestamp (RFC 1323) do ustalenia kiedy host był restartowany. Informacja ta jest podawana tylko wtedy, jeśli host jej dostarcza. Inną informacją jest klasyfikacja przewidywalności numerów sekwencyjnych TCP. Badane jest prawdopodobieństwo możliwości wstrzyknięcia pakietów w przechwycone połączenie. Informacja ta jest przydatna w przypadku testowania połączeń opartych na zaufaniu do adresu IP nadawcy (rlogin, filtry firewalla itp) lub podczas ukrywania źródła ataku. Ten typ ataków jest obecnie rzadko wykorzystywany, jednak niektóre systemy są nadal na niego podatne. Podawany poziom trudności jest oparty na statystycznych próbkach i może się zmieniać. Ogólnie lepiej jest używać angielskich określeń dla poszczególnych klas, takich jak “worthy challenge” (stanowiący wyzwanie) lub “trivial joke” (trywialny dowcip). Taki sposób raportowania jest dostępny tylko przy domyślnym formacie raportu przy włączonej opcji zwiększającej szczegółowość podawanych informacji ( -v). Jeśli użyto opcji -v w połączeniu z -O, podane zostaną informacje o generowaniu numerów sekwencyjnych IPID. Większość adresów należy do klasy “incremental” (rosnące) co oznacza, że wartość pola ID w nagłówkach pakietów IP jest zmieniana rosnąco w kolejnych pakietach. Taki sposób powiększania numerów powoduje podatność na szereg ataków. Dokument opisujący działanie i używanie detekcji wersji jest dostępny w wielu językach pod adresem http://www.insecure.org/nmap/osdetect/. Wykrywanie systemu operacyjnego jest włączane i kontrolowane przez poniższe opcje: -O (Włączenie wykrywania systemu operacyjnego)Włącza wykrywanie systemu
operacyjnego opisanego powyżej. Alternatywnie można używać
opcji -A, która włącza jednocześnie wykrywanie
systemu operacyjnego i wersji usług.
--osscan-limit (Limitowanie wykrywania do obiecujących celów)
Wykrywanie systemu operacyjnego jest dużo
bardziej efektywne, jeśli wykryto przynajmniej po jednym otwartym i
zamkniętym porcie TCP. Użycie tej opcji spowoduje, że Nmap nie
będzie próbował określać systemu operacyjnego,
jeśli nie zostały spełnione powyższe kryteria.
Wykorzystanie tego ograniczenia pozwala na znaczne skrócenie czasu,
zwłaszcza w połączeniu z opcją -P0 przy skanowaniu
wielu adresów. Opcja ma znaczenie tylko w połączeniu z
-O lub -A.
--osscan-guess; --fuzzy (Zgadywanie wersji systemu operacyjnego)
Jeśli Nmap nie może jednoznacznie
dopasować systemu operacyjnego, czasami może sugerować kilka
różnych, zbliżonych do siebie. Podobieństwo musi być
bardzo duże, żeby Nmap zachował się w ten sposób przy
domyślnej konfiguracji. Wykorzystanie tej opcji pozwala na
większą swobodność przy próbach ustalenia wersji
systemu.
ZALEżNOśCI CZASOWE I WYDAJNOść¶
Zawsze najważniejszym priorytetem przy tworzeniu Nmapa była wysoka wydajność. Domyślne skanowanie ( nmap nazwahosta) hosta w sieci lokalnej zajmuje tylko jedną piątą sekundy. Jest to zadowalający czas, jednak przy skanowaniu setek tysięcy adresów sumaryczny czas staje się bardzo duży. Dodatkowo niektóre typy skanowania, takie jak skanowanie UDP i detekcja wersji także wpływają negatywnie na czas wykonania, podobnie jak konfiguracja systemów zaporowych, na przykład limitująca ilość pakietów. Nmap posiada możliwości równoległego skanowania i odpowiednie zaawansowane algorytmy przyspieszające skanowanie, a użytkownik posiada ogromne możliwości wpływania na to jak są one wykorzystywane. Zaawansowani użytkownicy uważnie przeglądający komendy Nmapa, nakazują mu dostarczanie tylko istotnych informacji zgodnie z przyjętymi wymaganiami i założeniami czasowymi. Techniki przyspieszające skanowanie dotyczą ograniczenia wykonywania mało istotnych testów i częstej zmiany wersji Nmapa na najnowszą (zmiany dotyczące przyszpieszenia pracy są wprowadzane dosyć często). Optymalizacja parametrów dotyczących szybkości skanowania również ma duży wpływ i została opisana poniżej. --min-hostgroup <ilość_hostów>; --max-hostgroup <numhosts> (Zmiana ilości hostów w grupie)Nmap posiada możliwość
skanowania portów i wersji na wielu hostach równocześnie. Jest
to realizowane poprzez dzielenie listy adresów docelowych na grupy,
które są następnie kolejno skanowane. Ogólnie skanowanie
większych grup jest bardziej efektywne. Wadą tego rozwiązania
jest opóźnienie w podawaniu wyników testów do czasu
przeskanowania całej grupy. Przykładowo, jeśli Nmap
rozpoczął skanowanie w grupach po 50 adresów, żadne wyniki
nie zostaną wyświetlone (poza informacjami podawanymi przez -v) do
czasu zakończenia skanowania pierwszych 50 adresów.
Domyślnie Nmap stosuje rozwiązanie kompromisowe. Rozpoczyna z
grupą o rozmiarze 5, co pozwala szybko wyświetlić pierwsze
wyniki, a następnie stopniowo powiększa rozmiar grupy aż do
maksymalnie 1024. Dokładne wykorzystywane rozmiary grup są
uzależnione od podania dodatkowych opcji. Dla uzyskania większej
efektywności Nmap używa większych grup dla skanowań UDP
oraz przy skanowaniach TCP dotyczących zaledwie kilku portów.
Jeśli maksymalny rozmiar grupy został określony za pomocą
opcji --max-hostgroup, Nmap nigdy nie przekroczy tego limitu.
Analogicznie podanie minimalnego rozmiaru za pomocą
--min-hostgroup wymusi stosowanie grup o przynajmniej takim rozmiarze.
Nmap może użyć mniejszej grupy tylko w przypadku, kiedy
ilość adresów do przeskanowania jest mniejsza niż
założone minimum. Obie wymienione opcje pozwalają na
utrzymywanie rozmiaru grupy w podanym przedziale, jednak jest to rzadko
potrzebne.
Podstawowym zastosowaniem tych opcji jest podawanie dużego minimalnego
rozmiaru grupy tak, żeby pełne skanowanie odbywało się
szybciej. Często stosowaną wartością jest 256, co pozwala
na skanowanie w kawałkach o rozmiarze klasy C. Przy skanowaniu wielu
portów, stosowanie większych wartości minimalnych
przeważnie nie poprawi wydajności. W przypadku skanowania
małych ilości portów pomocne może być stosowanie grup
o rozmiarze 2048 lub nawet większym.
--min-parallelism <ilość_prób>; --max-parallelism
<ilość_prób> (Kontrola współbierzności
testów)
Opcja ta kontroluje ilość
jednoczesnych dla danej grupy adresów testów i jest wykorzystywana
podczas wykrywania hostów i skanowania portów. Domyślnie Nmap
dobiera idealną ilość testów w zależności od
parametrów sieci. Jeśli jakiś pakiet zostanie zagubiony,
zwalnia i zaczyna wykonywać mniejszą ilość testów
równolegle. Nmap próbuje powoli przyspieszać, jeśli nie
są gubione pakiety. Podane opcje pozwalają na określenie
minimalnego i maksymalnego limitu ilości jednocześnie wykonywanych
testów. Normalnie ilość ta może spaść do 1 przy
złych warunkach sieciowych lub wzrosnąć do kilkuset w idealnych
warunkach.
Najczęściej wykorzystywana jest opcja --min-parallelism do
ustawiania wyższej niż 1 wartości przy skanowaniu sieci przy
złych warunkach. Zmiana tej opcji może być ryzykowna,
ponieważ ustawienie zbyt wysokiej wartości może sie odbić
na poprawności testów. Wykorzystanie jej także pociąga za
sobą zmniejszenie możliwości Nmapa w zakresie dynamicznego
dostosowywania się do warunków panujących w sieci. Ustalenie
minimalnej ilości na 10 może być sensowne, jednak powinno
być stosowane w ostateczności.
Opcja --max-parallelism jest czasami wykorzystywana do zmuszenia Nmapa do
nie przeprowadzania więcej niż jednego testu równolegle, co
może być użyteczne w połączeniu z opcją
--scan-delay (opisaną dalej).
--min_rtt_timeout <czas>, --max-rtt-timeout <czas>,
--initial-rtt-timeout <czas> (Kontrola czasu oczekiwania na
wykonanie testu)
Nmap posiada mechanizm kontrolujący czas
oczekiwania na wynik testu, zanim nie zostanie on ponowiony. Czas oczekiwania
jest zależny od czasu wykonania poprzednich testów. Jeśli
opóźnienia w sieci okażą sie duże i zmienne, czas
oczekiwania może zwiększyć sie do kilku sekund. Początkowa
wartość jest dosyć konserwatywna (wysoka) i może taka
pozostać w przypadku skanowania nie odpowiadających hostów.
Opcje przyjmują wartości w milisekundach, ale można dodać
litery s, m lub h odnoszące się odpowiednio do sekund, minut i
godzin. Podanie niższych wartości --max-rtt-timeout i
--initial-rtt-timeout niż domyślne, może znacząco
skrócić czas skanowania. Jest to głównie widoczne w
przypadku skanowania bez wykorzystywania pinga ( -P0) oraz przy
skanowaniu dobrze filtrowanych sieci. Nie można również
przesadzać w drugą stronę, ustawienie zbyt małego czasu
może przekładać sie na dłuższy czas skanowania przez
niepotrzebne retransmisje spowodowane upływem czasu oczekiwania na
odpowiedź.
Jeśli wszystkie skanowane hosty są w sieci lokalnej, sensownym
agresywnym ustawieniem opcje --max-rtt-timeout jest 100 milisekund.
Jeśli skanowany ma być inny segment, warto sprawdzić czasy
odpowiedzi dla protokołu ICMP - za pomocą narzędzia ping lub
innego pozwalającego na definiowanie pakietów mogących
omijać system zaporowy, takiego jak hping2. Interesującą nas
wielkością jest maksymalny czas odpowiedzi dla 10 lub więcej
pakietów. Uzyskany czas może zostać po podwojeniu wykorzystany
jako wartość dla --initial-rtt-timeout, a po pomnożeniu
przez trzy lub cztery dla --max-rtt-timeout. Nie jest zalecane
ustawianie maksymalnego rtt poniżej 100ms, niezależnie od
czasów pingowania, podobnie większego niż 1000ms.
--min_rtt_timeout jest rzadko wykorzystywaną funkcją,
która może być przydatna jeśli komunikacja sieciowa jest
tak niepewna, że nawet domyślne ustawienia Nmapa są zbyt
agresywne. Jako że Nmap redukuje czas oczekiwania tylko do momentu w
którym sieć zacznie działać poprawnie, potrzeba
dodatkowego wydłużania czasu oczekiwania nie jest normalna i powinna
zostać zaraportowana jako błąd na liście dyskusyjnej
nmap-dev.
--max-retries <ilość> (Maksymalna ilość
prób ponawiania skanowania portów)
Kiedy Nmap nie otrzyma odpowiedzi na
skanowanie portu, może to oznaczać, że port ten jest
filtrowany. Możliwe jest jednak także, że pakiet testu lub
odpowiedzi po prostu zaginął w sieci, albo że host limituje
ilość możliwych odpowiedzi w jednostce czasu i
właśnie tymczasowo je zablokował. Większą
pewność uzyskuje się dzieki powtarzaniu testu w przedstawionych
przypadkach. Jeśli Nmap wykryje problemy z komunikacją
sieciową, może ponawiać próbę badania portu wiele
razy, zanim sie podda. Z jednej strony zwiększa to
dokładność testów, z drugiej wydłuża czas ich
wykonania. Jeśli wydajność jest krytycznym aspektem, skanowania
mogą zostać przyspieszone poprzez limitowanie dozwolonej ilości
retransmisji. Ustawienie opcji --max-retries 0 , całkowicie
wyłączającej powtarzanie testów jest wykorzystywane
sporadycznie.
Domyślnie (bez stosowania opcji -T) dozwolone jest maksymalnie 10
powtórzeń. Jeśli sieć działa prawidłowo i
skanowane hosty nie limitują ilości pakietów, Nmap zwykle
wykorzystuje jedną retransmisję. Dlatego też
większość skanowań nie zostanie dotkniętych
zmianą wartości --max-retries na trzy. Stosowanie tak niskich
wartości pozwala na znaczne przyspieszenie skanowania hostów
limitujących ilość odpowiedzi. Jeśli Nmap będzie zbyt
szybko poddawał się przy skanowaniu portów,
część informacji nie zostanie zebrana, dlatego być
może warto skorzystać z opcji przerywającej test
--host-timeout, która dotyczy całego hosta, a nie tylko
pojedynczych testów.
--host-timeout <czas> (Pomijaj powolne hosty)
Skanowanie niektórych hostów trwa
bardzo długo. Może to być spowodowane niezbyt wydajnym
sprzętem sieciowym lub oprogramowaniem, limitowaniem ilości
pakietów czy restrykcjami systemu zaporowego. Niewielki procent
hostów może zabrać większość czasu
przeznaczonego na skanowanie. Czasami najlepszym rozwiązaniem jest ich
pominięcie z wykorzystaniem opcji --host-timeout z parametrem
oznaczającym ilość milisekund, jakie jesteśmy w stanie
poświęcić na czekanie per host. Parametr można
również podawać w sekundach, minutach lub godzinach
dodając odpowiednio litery s, m lub h. Często dodaję 30m
żeby mieć pewność, że Nmap nie będzie
skanował jednego hosta dłużej niż pół godziny.
Trzeba pamiętać, że Nmap może równolegle w tym czasie
skanować inne hosty, więc nie bedzie to czas kompletnie stracony.
Host który przekroczy czas jest pomijany i nie są dla niego
wyświetlane wyniki takie jak lista portów, system operacyjny czy
wersje usług.
--scan-delay <czas>; --max_scan-delay <czas> (Ustaw
opóźnienie pomiędzy testami)
Opcja pozwala na narzucenie czasu w
milisekundach jaki musi minąć pomiędzy kolejnymi testami dla
badanego hosta. Podobnie jak przy innych opcjach pozwalających na
określanie czasu, można dodać s, m lub h do parametru do
określenia go odpowiednio w sekundach, minutach lub godzinach. Opcja ta
jest szczególnie użyteczna w przypadku systemów
limitujących ilość pakietów. Solaris zwykle odpowiada na
skanowanie UDP poprzez wysyłanie tylko jednego pakietu ICMP na
sekundę, więc wysyłanie zapytań szybciej jest
zupełnie nie potrzebne. Wykorzystanie opcji --scan-delay 1s
pozwala na wymuszenie odpowiedniej prędkości skanowania. Normalnie
Nmap stara się wykryć jaka powinna być optymalna
prędkość skanowania dla każdego hosta, jednak ręczne
dodanie takiej opcji nie zaszkodzi, o ile znana jest optymalna
prędkość.
Kiedy Nmap zwiększa czas opóźnienia, dostosowując go do
limitu ilości otrzymywanych odpowiedzi, czas skanowania dramatycznie
rośnie. Opcja --max_scan-delay pozwala na ustawienie maksymalnego
limitu do którego może być automatycznie zwiększane
opóźnienie. Ustawienie tej wartości zbyt nisko może
spowodować niepotrzebne retransmisje i pominięcie niektórych
portów w przypadku hostów ściśle limitujących
ilość pakietów.
Inną możliwością wykorzystanie opcji --scan-delay
jest omijanie systemów detekcji intruzów (IDS/IPS).
-T <Paranoid|Sneaky|Polite|Normal|Aggressive|Insane> (Ustawnienie
szablonu zależności czasowych skanowania)
Opisane wcześniej opcje do zmiany
zależności czasowych pozwalają na efektywne i precyzyjne
sterowanie skanowaniem, jednak wiele osób uzna je za niepotrzebnie
skomplikowane. Dodatkowo w wielu przypadkach dobranie odpowiedniej kombinacji
parametrów może zająć więcej czasu, niż samo
skanowanie. Z tego powodu Nmap oferuje prostrze rozwiązanie w postaci
sześciu szablonów. Ich wybór jest możliwy poprzez
wykorzystanie opcji -T z parametrem oznaczającym numer lub
nazwę szablonu. Dostępne szablony to paranoid (0, paranoidalny),
sneaky (1, podstępny), polite (2, grzeczny), normal (3, normalny),
aggressive (4, agresywny) i insane (5, szalony). Pierwsze dwa wykorzystywane
są do omijania systemów IDS. Szablon polite spowalnia skanowanie
powodując mniejsze obciążenie łącza i
zmniejszające wykorzystanie zasobów w badanym systemie.
Domyślnie używany jest normal, więc podawanie -T3 nic
nie zmieni. Szablon agresywny przyspiesza skanowanie przy założeniu
że korzystamy z szybkiej i nie przeciążonej sieci. Insane
zakłada wykorzystanie ponad przeciętnie szybkiej sieci lub
jeśli chcemy uzyskać dużą szybkość kosztem
możliwej utraty dokładności.
Szablony pozwalają poinformować Nmapa jak dużej agresywności
od niego oczekujemy przy jednoczesnym pozwoleniu mu na automatyczne dobieranie
pozostałych parametrów czasowych. Wprowadzane też są inne
drobne modyfikacje, do których nie istnieją odzielne opcje. Na
przykład, -T4 zabrania wzrostu dynamicznego opóźnienia
skanowania powyżej 10ms dla portów TCP, a w przypadku -T5
powyżej 5ms. Szablony mogą być używane w
połączeniu z innymi opcjami do ustawiania zależności
czasowych o ile zostaną umieszczone przed pozostałymi opcjami w
linii poleceń (inaczej domyślne ustawienia z szablonu
zastąpią ustawione innymi opcjami). Większość
dzisiejszych sieci może być z powodzeniem skanowana z wykorzystaniem
opcji -T4.
Jeśli używasz łącza szerokopasmowego lub sieci ethernet,
rekomendowane jest stałe używanie szablonu -T4. Wiele
osób lubi -T5, lecz jest ono jak dla mnie trochę za
agresywne. Ludzie czasami używają -T2 ponieważ
myślą, że zminiejszają szanse na zawieszenie serwera lub
uważają się za bardziej kulturalnych z założenia,
często nie zdając sobie sprawy z tego, jak wolne jest -T
Polite - ich skanowania może trwać dziesięć razy
dłużej. Zawieszanie hostów i problemy z pasmem są rzadko
spotykane przy domyślym -T3, i ta opcja jest polecana dla
ostrożnych skanujących. Nie włączanie detekcji wersji jest
daleko bardziej efektywnym sposobem na unikanie problemów.
Podczas gdy opcje -T0 i -T1 mogą być użyteczne przy
unikaniu wykrycia przez systemy IDS, są niesamowicie powolne przy
skanowaniu setek adresów lub portów. Przy tak długich
skanowaniach możesz raczej chcieć ustawić ręcznie
poszczególne zależności czasowe, niż polegać na
predefiniowanych wartościach z -T0 i -T1.
Głównym efektem działania T0 jest ograniczenie ilości
równolegle przeprowadzanych testów do jednego i wprowadzenie
odstępu pomiędzy kolejnymi testami o długości 5 minut.
Opcje T1 i T2 są podobne, ale czakają już tylko
odpowiednio 15 i 0.4 sekundy pomiędzy testami. T3 jest
domyślnym ustawieniem Nmapa włączając w to
zrównoleglanie testów. T4 jest odpowiednikiem podania opcji
--max-rtt-timeout 1250 --initial-rtt-timeout 500 --max-retries 6 i
ustawienia maksymalnego opóźnienia przy skanowaniu TCP na 10
milisekund. Opcja T5 jest alternatywą dla --max-rtt-timeout 300
--min_rtt_timeout 50 --initial-rtt-timeout 250 --max-retries 2 --host-timeout
900000 oraz ustawienia maksymalnego czasu opóźnienia dla
skanowania TCP na 5ms.
FIREWALL/IDS I PODSZYWANIE SIę¶
Wielu pionierów ineternetu wykorzystywało globalną otwartą sieć opartą o uniwersalną przestrzeń adresową pozwalającą na tworzenie wirtualnych połączeń pomiędzy dwoma dowolnymi węzłami. Pozwalało to hostom na równoprawną komunikację przy której każdy mógł serwować i pobierać dane od drugiego. Ludzie mogli uzyskać dostęp do wszystkich swoich systemów z dowolnego miejsca w sieci. Wizja nieograniczonej łączności została ograniczona przez wyczerpujące się zapasy wolnych adresów IP i względy bezpieczeństwa. We wczesnych latach 90-tych organizacje zaczęły masowo wprowadzać systemy zaporowe dla ograniczenia możliwości komunikacji. Duże sieci zostały otoczone kordonem zabezpieczeń w postaci proxy aplikacyjnych, translacji adresów i filtrowania pakietów. Niczym nie ograniczany przepływ informacji ustąpił ścisłym regulacjom dotyczącym dozwolonych dróg komunikacji i treści nimi przesyłanych. Zabezpieczenia sieciowe takie jak systemy zaporowe mogą bardzo utrudnić uzyskiwanie informacji o sieci i jej architekturze. Nmap posiada wiele funkcji pozwalających zrozumieć działanie złożonych sieci i na weryfikacje działania filtrów pakietów i ich zgodności z założeniami. Pozwala nawet na omijanie źle zaimplementowanych zabezpieczeń. Jednym z najlepszych sposobów na poznanie bezpieczeństwa swojej sieci jest próba jego przełamania. Zacznij myśleć jak atakujący, który stosuje techniki z tej części dokumentacji przeciwko Twojej sieci. Uruchom skanowania FTP bounce, Idle, dodaj fragmentację pakietów lub spróbuj uruchomić tunel omijający lokalne proxy. W połączeniu z ograniczeniami aktywności sieciowej, firmy coraz częściej rozpoczynają monitorowanie ruchu sieciowego za pomocą systemów detekcji intruzów (IDS). Wszystkie popularne systemy IDS mają dołączone reguły wykrywające skanowania Nmapa, ponieważ skanowania takie czasami poprzedzają ataki. Wiele z tych systemów ostatnio przeistoczyło się w systemy prewencji (IPS), które aktywnie przeciwstawiają się niepożądanemu ruchowi. Niestety, dla administratorów sieci i producentów systemów IDS, wiarygodne wykrywanie złych intencji poprzez analizę pakietów jest ciężkim orzechem do zgryzienia. Cierpliwi atakujący, posiadający odpowiednie umiejętności podparte możliwościami Nmapa zwykle mogą ominąć systemy detekcji intruzów i ich działania nie zostaną wykryte. W tym samym czasie administratorzy muszą się zmagać z ogromną ilością fałszywych alarmów dotyczących niepoprawnie zaklasyfikowanej zupełnie niewinnej komunikacji. Co jakiś czas ktoś sugeruje, że Nmap nie powinien oferować możliwości omijania systemów zaporowych czy systemów IDS. Argumentują to możliwością wykorzystania tych funkcji także przez atakujących, a nie tylko przez administratorów podnoszących bezpieczeństwo swoich sieci. Problemem jest sama logika, ponieważ atakujący i tak będą wykorzystywali tego typu metody używając innych narzędzi lub samemu wprowadzając odpowiednią funkcjonalność do kodu Nmapa. Równocześnie administratorzy będą mieli utrudniony dostęp do odpowiednich narzędzi i ich praca będzie trudniejsza. Uruchomienie nowoczesnego, bezpiecznego serwera FTP jest dużo skuteczniejszą metodą ochrony niż ograniczanie dostępności do narzędzi pozwalających na przeprowadzanie ataków FTP bounce. Nie ma magicznej kuli (lub opcji Nmapa) do przełamywania i obchodzenia systemów zaporowych i IDS. Wymaga to umiejętności i doświadczenia. Dokładne instrukcje wykraczają poza zakres tej dokumentacji, która jest jedynie listą dostępnych opcji wraz z opisami jak one działają. -f (fragmentacja pakietów); --mtu (Używanie wybranego MTU)Opcja -f powoduje wykorzystywanie przy
skanowaniu (włączając w to skanowanie ping) małych
pofragmentowanych pakietów. Idea polega na podzieleniu nagłówka
TCP na wiele pakietów, co powoduje utrudnienia w ich przetwarzaniu przez
filtry pakietów, systemy detekcji intruzów oraz irytujące
komplikacje przy ustalaniu co się dzieje. Ale uwaga! Wiele programów
ma problemy przy obsłudze tego typu pakietów. Przestarzały
sniffer Sniffit wykonuje nieprawidłową operacje i zostaje
zamknięty zaraz po odebraniu już pierwszego z takich pakietów.
Dodanie tej opcji spowoduje automatyczne dzielenie wszystkich pakietów
wysyłanych przez Nmapa na mniejsze o rozmiarze maksymalnie 8 bajtów.
Przykładowo 20 bajtowy nagłówek TCP zostanie podzielony na 3
pakiety: najpierw dwa po 8 bajtów i ostatni 4 bajty. Oczywiście
każdy fragment dostaje własny nagłówek IP. Dodanie drugiej
opcji -f powiększa wykorzystywany rozmiar fragmentów z 8 do
16 (redukując ilość fragmentów). Możliwe jest
również podanie własnego rozmiaru za pomocą opcji
--mtu. Nie używaj parametru -f, jeśli używasz
--mtu. Podawany rozmiar musi być wielokrotnością 8. W
niektórych systemach filtry pakietów nie otrzymują
bezpośrednio pakietów, tylko są one wstępnie kolejkowane,
tak jak w Linuxie przy ustawieniu opcji CONFIG_IP_ALWAYS_DEFRAG w kernelu,
jednak w wielu przypadkach takie opcje nie są włączane ze
względów wydajnościowych. Opcja taka nie jest również
włączana jeśli zachodzi możliwość routowania
poszczególnych pakietów różnymi ścieżkami.
Niektóre systemy operacyjne potrafią defragmentować pakiety
wysyłane przez kernel, Linux z iptables i modułem śledzenia
połączeń jest jednym z przykładów. Uruchamiając
skanowanie można podsłuchać za pomocą sniffera takiego jak
Ethereal, czy wychodzące pakiety są rzeczywiście
pofragmentowane. Jeśli system powoduje tego typu problemy, można
wypróbować opcje --send-eth, która pomija stos TCP/IP i
wysyła bezpośrenio ramki ethernetowe.
-D <decoy1 [,decoy2][,ME],...> (Ukrywaj skanowanie za pomocą
innych hostów)
Powoduje skanowanie, wykrywane jako
przychodzące z kilku miejsc równocześnie. System IDS może
wykryć 5-10 różnych skanowań z różnych
adresów, jednak nie będzie w stanie ocenić który z nich
jest prawdziwym źródłem pochodzenia, a które tylko
niewinnymi zasłonami. Chociaż metoda ta może zostać
rozpoznana poprzez śledzenie ścieżki pakietów na routerach
i innych aktywnych mechanizmów, ogólnie jest efektywną
techniką na ukrywanie swojego adresu IP.
Podwając listę poszczególnych hostów-zasłon, trzeba je
oddzielić przecinkami, można również na tej liście
umieścic ME oznaczające pozycję własnego adresu IP na
liście. W przypadku wykorzystania przynajmniej 6-tej pozycji na
liście dla własnego IP, wiele popularnych systemów
wykrywających skanowania (na przykład scanlogd firmy Solar Designer)
nawet nie pokaże prawdziwego źródła pochodzenia
pakietów na liście ataków. Jeśli ME nie zostanie dodane,
Nmap umieści je losowo na liście.
Należy zwrócić uwagę, ze hosty-przykrywki powinny być
dostępne, inaczej będzie można łatwo wykryć host
skanujący i że można niechcący dokonać ataku SYN
flood na hosty skanowane. Bezpieczniej jest używać adresów IP
zamiast nazw systemów-przykrywek, bo nie zostawi to informacji w logach
ich serwera nazw.
Przykrywki są używane zarówno przy początkowym skanowaniu
ping (z wykorzystaniem ICMP, SYN ACK itp), podczas skanowania portów jak
i przy wykrywaniu systemu operacyjnego. Technika ta nie działa podczas
wykrywania wersji i skanowania metodą connect().
Używanie zbyt wielu adresów hostów-przykrywek znacznie spowalnia
skanowanie i może nawet spowodować zmniejszenie
dokładności. Dodatkowo niektórzy dostawcy usług
odfiltrowują pakiety podszywające się pod adresy z innych
sieci, jednak wielu nie robi tego wcale.
-S <adres_ip> (Ustawienie adresu nadawcy)
W niektórych przypadkach Nmap nie potrafi
ustalić właściwego adresu nadawcy (i wyświetli stosowny
komunikat). W takim przypadku należy za pomocą opcji -S
podać adres lokalnego interfejsu przez który mają być
wysyłane pakiety.
Inną możliwością tej opcji jest podmiana adresu nadawcy tak,
by cel skanowania uważał, że skanuje go ktoś inny.
Wyobraź sobie, ze firmę nagle zacznie skanować konkurencja! W
przypadku takiego użycia, zwykle będzie wymagana opcja -e, a
zalecana również -P0.
-e <interfejs> (Użyj wybranego interfejsu)
Informuje Nmapa przez który interfejs ma
wysyłać i odbierać pakiety. Nmap powinien wykryć go
automatycznie, ale jeśli mu się nie uda, można to zrobić
ręcznie.
--source-port <numerportu>; -g <numerportu>
(Używaj podanego portu źródłowego)
Jednym z najczęściej spotykanych
problemów konfiguracyjnych jest ufanie danym przychodzącym z
określonego portu źródłowego. Łatwo jest
zrozumieć, czemu tak się dzieje. Administrator instaluje
nowiusieńki system zaporowy, którego jedyną wadą są
zgłoszenia od niepocieszonych użytkowników, którym nagle
przestały działać aplikacje. Przykładem może być
DNS, ponieważ odpowiedzi na zapytania z zewnętrznych serwerów
przestały dochodzić do sieci. Innym przykładem jest FTP, przy
stosowaniu aktywnych połączeń zewnętrzne serwery
próbują utworzyć połączenia powrotne do klienta
żądającego przesłania pliku.
Bezpieczne rozwiązanie dla tych problemów istnieje, często w
formie aplikacyjnych serwerów proxy lub analizy protokołu przez
systemy zaporowe. Niestety istnieją również inne
łatwiejsze, ale i mniej bezpieczne rozwiązania. Wielu
administratorów wpada w pułapkę zakładając, że
dane przychodzące z portu 53 są zawsze odpowiedziami serwera DNS, a
z 20 aktywnymi połączeniami FTP i zezwalając na przechodzenie
takiego ruchu przez system zaporowy. Często zakładają, że
żaden atakujący nie spróbuje wykorzystać takiej luki.
Zdaża się również, że problem taki zostaje
wprowadzony do konfiguracji jako tymczasowe rozwiązanie, jednak
zapominają o jego zmianie na bardziej bezpieczne.
Przepracowani administratorzy nie są jedynymi, którzy wpadają w
taką pułapkę. Wiele komercyjnych produktów jest
dostarczanych z podobnymi problemami. Zdarzyło się to nawet firmie
Microsoft, której filtry IPsec dostarczone z Windows 2000 i XP
zawierają regułę wpuszczającą cały ruch TCP i
UDP pochodzący z portu 88 (Kerberos). Innym dobrze znanym przykładem
jest Zone Alarm personal firewall, który do wersji 2.1.25
włącznie nie filtrował pakietów UDP z portów 53 (DNS)
i 67 (DHCP).
Nmap oferuje dwie ekwiwalentne opcje -g i --source-port
pozwalające na wykorzystanie opisanej wyżej funkcjonalności
poprzez podanie numeru portu z którego wysyła dane, o ile jest to
tylko możliwe. Nmap musi używać różnych numerów
portów dla poprawnego działania niektórych testów
wykrywających system operacyjny, zapytania DNS również
ignorują opcję --source-port, ponieważ Nmap wykorzystuje
do tego biblioteki systemowe. Większość typów skanowania
TCP, włączając skanowanie SYN obsługuje tę opcję
we wszystkich przypadkach, podobnie jak i UDP.
--data-length <rozmiar> (Dodawaj losowe dane do wysyłanych
pakietów)
Domyślnie Nmap wysyła pakiety o
minimalnej wielkości zawierające jedynie sam nagłówek.
Pakiety TCP mają 40 bajtów, a ICMP tylko 28. Ta opcja pozwala
dołączać do większości pakietów losowe dane o
podanym rozmiarze. Pakiety używane do detekcji systemu operacyjnego (
-O) pozostają nie zmienione, ale przy większości
pakietów ping i skanowania portów opcja ta jest wykorzystywana.
Powiększanie pakietów spowalnia proces skanowania, jednocześnie
czyniąc go mniej podejrzanym.
--ttl <wartość> (Ustaw czas życia pakietu IP)
Ustawia czas życia (TTL) pakietów na
podaną wartość.
--randomize-hosts (Losowanie kolejności skanowania hostów)
Opcja powoduje włączenie losowania
kolejności hostów w każdej grupie do 8096 hostów przed ich
skanowaniem. Zachowanie takie czyni skanowanie mniej oczywistym dla wielu
systemów monitorujących sieci, zwłaszcza w połączeniu
z opcją spowalniającą skanowanie. Możliwe jest losowanie z
jeszcze większych grup, poprzez zmianę stałej PING_GROUP_SZ w
pliku nmap.h i rekompilacji. Innym rozwiązaniem jest wygenerowanie listy
adresów IP za pomocą opcji lista skanowania ( -sL -n -oN
nazwapliku) i losowemu pomieszaniu adresów na niej za
pomocą skryptu Perla, oraz podaniu jej Nmapowi za pomocą opcji
-iL.
--spoof-mac <adres mac, prefiks, lub nazwa producenta > (Podmieniaj
adres MAC)
Podaje Nmapowi adres MAC z użyciem
którego będą wysyłane wszystkie pakiety ethernet. Opcja
włącza również automatycznie --send-eth dla
uzyskania pewności wysyłania pakietów na poziomie ethernetu.
Podany adres MAC może przyjmować wiele postaci. Jeśli zostanie
podany znak “0”, Nmap wybierze kompletnie losowy adres MAC na czas
trwania danej sesji. Podanie parzystej ilości cyfr heksadecymalnych
(mogą być oddzielone dwukropkami), spowoduje wykorzystanie jej jako
adresu MAC, przy czym jeśli podano mniej niż 12 cyfr
szestnastkowych, Nmap wypełni pozostałość 6 bajtów
losowymi wartościami. Jeśli podany ciąg nie jest 0 lub
liczbą heksadecymalną, Nmap poszuka w pliku nmap-mac-prefixes nazwy
producenta zawierającego podany ciąg (duże i małe litery
nie są rozróżniane) i jeśli znajdzie, użyje
identyfikatora producenta OUI (3 bajty) wypełniając pozostałe 3
bajty losowo. Przykłady poprawnych argumentów to Apple, 0,
01:02:03:04:05:06, deadbeefcafe, 0020F2, Cisco itp.
--badsum (Wysyłanie pakietów z nieprawidłową
sumą kontrolną TCP/UDP)
Powoduje wstawianie do
nagłówków wysyłanych pakietów nieprawidłowych
sum kontrolnych. Jako że prawie każdy stos IP odrzuci tego typu
pakiety, otrzymana odpowiedź najprawdopodobniej pochodzi od systemu
zaporowego lub IDS, które nie przejmują się sumami kontrolnymi.
Dokładniejszy opis tej techniki znajduje się pod adresem
http://nmap.org/p60-12.txt
WYJśCIE¶
Każde narzędzie jest tylko tak dobre, jak wyniki które się za jego pomocą uzyskuje. Złożone testy i algorytmy nie są nic warte, jeśli ich wyniki nie są zaprezentowane w odpowiedniej formie. Z związku z tym, że użytkownicy Nmapa używają go w różny sposób, także w połączeniu z innymi narzędziami, nie ma jednego formatu, który by wszystkich zadowolił. Dlatego też Nmap oferuje kilka formatów, włączając w to tryb interaktywny i tryb XML do lepszej integracji z innymi programami. Dodatkowo poza różnymi formatami wyjściowymi, Nmap posiada opcje pozwalające na kontrolowanie poziomu szczegółowości dostarczanych informacji oraz komunikatów do śledzenia błędów. Wyniki mogą być przekazywane do standardowego wyjścia jak i do plików (w trybie zastępowania lub dołączania). Wygenerowane pliki mogą również być wykorzystywane do wznowienia przerwanych skanowań. Nmap pozwala na uzyskanie pięciu różnych formatów raportów. Domyślny to format interaktywny i jest wykorzystywany w połączeniu ze standardowym wyjściem. Jest także format format normalny, podobny do interaktywnego, jednak wyświetla mniej rutynowych informacji i ostrzeżeń, ponieważ jest raczej przewidziany do poźniejszej analizy, niż do interaktywnego oglądania w trakcie skanowania. Tryb XML jest jednym z najważniejszych, jako że może zostać przekonwertowany na HTML lub bezporoblemowo przetworzony przez inne programy, takie jak graficzne interfejsy użytkownika lub zaimportowany do bazy danych. Pozostałe dwa najmniej skomplikowane to format pozwalający na łatwe przetwarzanie za pomocą wyrażeń regularnych (grep), który zawiera większość informacji o hoście w jednej linii, oraz format sCRiPt KiDDi3 0utPUt. Podczas gdy format interaktywny jest domyślny i nie posiada dodatkowych opcji, pozostałe cztery formaty używają tej samej składni w postaci jednego argumentu, będącego nazwą pliku do którego mają zostać zapisane wyniki. Możliwe jest podawanie wielu formatów jednocześnie, jednak każdy z nich może być podany tylko raz. Na przykład, jeśli chcesz zapisać format normalny do późniejszego przegladania i równocześnie XML do przetwarzania przez inne programy, używamy składni -oX myscan.xml -oN myscan.nmap. W przykładach z tej dokumentacji dla ułatwienia używamy prostych nazw, takich jak myscan.xml, jednak w codzinnym użyciu zalecane jest stosowanie nazw bardziej opisowych. Nazwy te mogą być dowolnie wybierane, zgodnie z własnymi preferencjami, osobiście preferuję długie nazwy zawierające datę skanowania i słowo lub dwa opisujące skanowanie, umieszczone w katalogu zawierającym nazwę firmy skanowaniej. Podczas zapisywania wyników do pliku Nmap nadal wyświetla interaktywną formę raportu na standardowe wyjście. Przykładowo, komenda nmap -oX myscan.xml cel zapisuje wyniki w formacie XML do pliku myscan.xml równocześnie wyświetlając je w trybie interaktywnym tak, jakby opcja -oX nie była podana. Możliwa jest zmiana tego zachowania poprzez podanie znaku myślnika (-) zamiast nazwy pliku przy wybranym formacie, co spowoduje wyświetlanie go zamiast formy interaktywnej. Tak więc komenda nmap -oX - cel spowoduje wyświetlenie tylko formatu XML na standardowym wyjściu stdout. Komunikaty o poważnych błędach sa nadal wyświetlane za pomocą standardowego wyjścia błędów stderr. Inaczej niż przy innych opcjach, spacja pomiędzy opcją (taką jak -oX), a nazwą pliku lub myślnika nie jest wymagana. Jeśli spacja zostanie pominięta przy opcjach takich jak -oG- lub -oXscan.xml, z powodów kompatybilności wstecznej Nmap zapisze wyniki w formacie normalnym w plikach odpowiednio G- i Xscan.xml. Nmap posiada również opcje pozwalające na ustalenie poziomu szczegółowości podawanych informacji jak również pozwalające na dołączanie wyników do już istniejących plików. Opcje te zostały opisane poniżej. Formaty wyjściowe Nmapa -oN <nazwapliku> (Format normalny)Powoduje zapis w formacie normalnym do
wskazanego pliku. Jak napisano wyżej, format ten różni się
nieco od formatu interaktywnego.
-oX <nazwapliku> (Format XML)
Powoduje zapis w formacie XML do wskazanego
pliku. Nmap dołącza definicje formatu dokumentu (DTD), który
pozwala innym programom na weryfikację zawartości tego pliku.
Funkcja ta jest głównie przeznaczona do wykorzystania przez
oprogramowanie dodatkowe, jednak może pomóc w ręcznej analizie
zawartych danych. DTD opisuje jakie elementy XML mogą być legalnie
uzywane w pliku i często podaje jakie wartości mogą
przyjmować poszczególne znaczniki. Zawsze aktualna DTD wersja jest
dostępna pod adresem http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.dtd.
XML jest stabilnym formatem, który może być łatwo
przetwarzany przez inne programy. Darmowe biblioteki do przetwarzania XML
są dostępne dla większości języków
programowania, takich jak C/C++, Perl, Python czy Java. Napisano nawet wiele
procedur dostosowanych specjalnie do potrzeb Nmapa. Przykładami są
Nmap::Scanner[11] i Nmap::Parser[12] dla Perla (CPAN). W
wiekszości dużych aplikacji korzystających z Nmapa preferowany
jest właśnie format XML.
W formacie XML jest również opisany styl XSL, który może
zostać wykorzystany do konwersji do HTML. Najprostrzym sposobem jest po
prostu wczytanie pliku XML do przeglądarki internetowej, takiej jak
Firefox czy IE. Domyślnie zadziała to tylko na komputerze na
którym był uruchamiany Nmap (lub skonfigurowanym podobnie), z powodu
umieszczenia ścieżki do pliku nmap.xsl właściwej dla
danego systemu. Za pomocą opcji --webxml lub --stylesheet
można utworzyć przenośny raport XML, możliwy do obejrzenia
w formacie HTML na każdym komputerze podłączonym do
Internetu.
-oS <nazwapliku> (Format ScRipT KIdd|3)
Format script kiddie jest podobny do
interaktywnego, jednak jest dodatkowo przetworzony na potrzeby l33t HaXXorZ,
którzy nie byli zadowoleni z domyślnego, uporządkowanego
formatu Nmapa. Osoby bez poczucia humoru powinny wiedzieć przed
zarzucaniem mi “pomagania script kiddies ”, że opcja ta jest
tylko żartem, a nie pomocą.
-oG <nazwapliku> (Format "grepowalny")
Ten format został opisany jako ostatni,
jako że jest już przestarzały. Format XML jest dużo lepszy
i jest prawie tak samo wygodny dla zaawansowanych użytkowników. XML
jest standardem, do którego napisano dziesiątki bibliotek, podczas
gdy format grepowalny jest moim osobistym wymysłem. XML pozwala
również na łatwe rozszerzanie o nowe funkcje Nmapa w miarę
ich dodawania, podczas gdy w formacie grepowalnym muszą one być
pomijane z powodu braku miejsca.
Niezależnie od tego, format ten jest nadal całkiem popularny. Jest
prostym formatem opisującym każdy host w oddzielnej linii i
umożliwiający bardzo proste wyszukiwanie i przetwarzanie za
pomocą standardowych narzędzi systemów UNIX takich jak grep,
awk, cut, sed, diff i Perl. Format ten jest wygodny do szybkiego odnajdywania
potrzebnych danych, na przykład hostów z otwartym portem SSH lub
używających systemu Solaris i jest to możliwe za pomocą
wycinania interesujących informacji za pomocą prostych poleceń
awk czy cut.
Format grepowalny składa sie z linii komentarzy (rozpoczynających
się od znaku #) i linii wyników. Linia wyników składa
się z sześciu pól, oddzielonych znakami tabulacji i
przecinkami. Polami tymi są Host, Ports, Protocols, Ignored State, OS,
Seq Index, IPID i Status.
Najważniejszymi z tych pól są najczęściej pola Ports,
które zawierają informacje o interesujących portach, w postaci
listy oddzielonej przecinkami. Każda pozycja na liście reprezentuje
jeden otwarty port i opisuje go siedmioma, oddzielonymi znakami (/) subpolami:
Port number, State, Protocol, Owner, Service, SunRPC info i Version info.
Tak jak i w przypadku formaty XML, dokładny opis formatu grepowalnego
przekracza zakres tej dokumentacji i jest dostępny pod adresem
http://www.unspecific.com/nmap-oG-output.
-oA <nazwa> (Wyjście we wszystkich formatach)
Dla wygody można podać opcję
-oAnazwa do zapisywania wyników w formacie
normalnym, XML i grepowalnym równocześnie. Wyniki zostaną
zapisane odpowiednio w plikach o nazwach nazwa.nmap, nazwa.xml i
nazwa.gnmap. Tak jak i w przypadku innych programów, nazwa
może zostać poprzedzona scieżką, na przykład
~/nmaplogs/foocorp/ w systemach UNIX lub c:\hacking\sco pod Windows.
Poziom szczegółowości i opcje diagnozowania
błędów
-v (Podwyższenie poziomu raportowania)
Podwyższenie poziomu raportowania
powoduje wyświetlanie przez Nmapa większej ilości informacji na
temat postępów skanowania. Otwarte porty są pokazywane zaraz po
ich wykryciu, podawany jest także przewidywany czas zakończenia
skanowania w przypadku kiedy Nmap zakłada, że test potrwa
dłużej niż kilka minut. Dwukrotne użycie tej opcji
powoduje dalsze powiększenie poziomu szczegółowości,
trzykrotne i dalsze nie dają już żadnego efektu.
Większość zmian dotyczy trybu interaktywnego, niektóre
odnoszą się także do trybu normalnego i script kiddie.
Pozostałe formaty są przystosowane do przetwarzania przez maszyny,
więc Nmap może zawsze podawać szczegółowe informacje
bez zmniejszania czytelności dla człowieka. Są jednak i drobne
różnice w innych formatach, na przykład w formacie grepowalnym
linia komentarza zawierająca listę skanowanych hostów jest
dodawana tylko w trybie podwyższonej szczegółowości, ze
względu na swoją dosyć znaczną
długość.
-d [poziom] (Ustawianie poziomu śledzenia błędów)
Jeśli dostępne poziomy
szczegółowości nie dostarczają wystarczającej
ilości informacji, opcje śledzenia błędów mogą
Cię wrecz nimi zasypać! Podobnie jak w przypadku wykorzystania opcji
podwyższania szczegółowości ( -v), opcja
włączająca umowanie nazwane śledzenie
błędów, włączana jest za pomocą parametru (
-d) i możliwe jest jej wielokrotne dodawanie
powiększające skutek. Alternatywnie można podać poziom
jako argument do opcji -d. Na przykład -d9 ustawia poziom
na dziewięć. Jest to najwyższy możliwy poziom
produkujący setki linii, o ile nie jest to proste skanowanie kilku
portów i hostów.
Format ten jest użyteczny jeśli podejrzewamy istnienie błędu
w Nmapie lub jeśli po prostu chcemy wiedzieć co Nmap robi i czemu.
Jako że opcja ta jest przeznaczona głównie dla autorów,
wyświetlane linie nie zawsze są do końca zrozumiałe.
Można otrzymać na przykład coś w stylu: Timeout vals:
srtt: -1 rttvar: -1 to: 1000000 delta 14987 ==> srtt: 14987 rttvar: 14987
to: 100000. Jeśli nie rozumiesz takiego zapisu, możesz go po prostu
zignorować, poszukać w kodzie źródłowym lub
poprosić o pomoc na liście dyskusyjnej twórców Nmapa
(nmap-dev). Niektóre linie są dosyć czytelne, ale stają
się coraz bardziej skomplikowane wraz ze wzrostem poziomu śledzenia
błędów.
--packet-trace (Śledzenie wysyłanych i odbieranych
pakietów)
Powoduje wyświetlanie przez Nmapa
krótkiej informacji na temat każdego wysyłanego i odbieranego
pakietu. Opcja ta jest często używana podczas śledzenia
błędów, ale zawiera również wartościowe
informacje dla nowych użytkowników, pozwalające zrozumieć
co Nmap robi. Uniknięcie wyświetlania tysięcy linii
możliwe jest poprzez ograniczenie ilości portów do skanowania,
na przykład za pomocą -p20-30. Jeśli chcesz
zobaczyć tylko to, co dzieje się w trakcie wykrywania wersji,
użyj raczej opcji --version-trace.
--iflist (Pokazuj interfejsy i tablicę routingu)
Wyświetla listę interfejsów i
tablice routingu wykryte przez Nmapa. Opcja jest przydatna przy śledzeniu
błędów w routingu lub niepoprawnym wykrywaniu typów
interfejsów (na przykład jeśli Nmap traktuje
połączenie PPP jako ethernet).
Pozostałe opcje
--append-output (Dołączaj wyniki do pliku)
Jeśli zostanie podana nazwa pliku jako
argument do opcji takiej jak -oX czy -oN, domyślnie
poprzednia zawartość pliku zostanie usunęta i zastąpiona
nową. Jeśli zachodzi potrzeba zachowania poprzedniej zawartości
pliku i dołączenie nowych wyników, należy dodać
opcję --append-output. Potraktowane tak zostaną wszystkie
podane pliki. Opcja nie działa zbyt dobrze z formatem XML, jako że
wynikowy plik nie może być pożniej bezbłędnie
przetworzony bez ręcznych poprawek.
--resume <nazwapliku> (Wznowienie przerwanego skanowania)
Niektóre skanowania Nmapa mogą
trwać bardzo długo, nawet kilka dni. Problem pojawia się wtedy,
kiedy nie jest możliwe ciągłe prowadzenie skanowania, na
przykład z powodu potrzeby działania tylko w godzinach pracy,
problemów z dostępnością sieci, (nie)przypadkowym
restartem komputera na którym działa Nmap lub wykonaniem przez niego
nieprawidłowej operacji. Użytkownik może również
przerwać w każdej chwili skanowanie za pomocą kombinacji
ctrl-C. W takich przypadkach ponowne rozpoczynanie testów od
początku może nie być pożądane. Na
szczęście, jeśli pozostały wyniki przerwanych testów
w formacie normalnym ( -oN) lub grepowalnym (-oG), możliwe
jest ich wznowienie od momentu przerwania. Służy do tego opcja
--resume dla której argumentem musi byc nazwa pliku w formacie
normalnym lub grepowalnym. W tym przypadku nie jest możliwe podawanie
żadnych innych opcji, jako że Nmap przetworzy podany plik i odtworzy
wcześniej podane opcje. Po prostu uruchom nmap --resume
nazwapliku, a Nmap dołączy do wskazanego pliku
nowe wyniki. Opcja ta nie obsługuje formatu XML, jako że
łączenie dwóch oddzielnych wynikóę skanowań w
jeden plik jest dosyć trudne.
--stylesheet <ścieżka lub URL> (Styl XSL do transformacji
formatu XML)
Nmap posiada domyślny styl XSL do
przeglądania lub konwersji do formatu XML w pliku nmap.xsl. Plik
wyjściowy XML zawiera dyrektywę xml-stylesheet wskazującą
na nmap.xml, ze ścieżką do domyślej lokalizacji tego pliku
(lub bierzącego katalogu pod Windows). Dzięki temu wystarczy po
prostu załadować plik XML Nmapa do przeglądarki, która
sama odczyta sobie plik nmap.xsl i użyje go do prawidłowego
wyświetlenia wyników. Możliwe jest również
użycie innego stylu poprzez podanie nazwy pliku jako argumentu dla opcji
--stylesheet. W tym przypadku konieczne jest podanie pełnej
ścieżki lub adresu URL. Typowe wywołanie ma postać
--stylesheet http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl. Dyrektywa ta
nakazuje pobranie najnowszej wersji pliku ze stylem ze strony Insecure.Org.
Opcja --webxml robi dokładnie to samo, będąc
łatwiejszą do wpisania i zapamiętania. Używanie pliku XSL
ze strony Insecure.Org ułatwia przeglądanie wyników na systemie
nie posiadającym zainstalowanego Nmapa (czyli nie posiadającym pliku
nmap.xsl). Podawanie adresu URL jest wygodniejsze, jednak domyślnie
używany jest plik lokalny ze względu za zachowanie poufności
użytkownika.
--webxml (Użyj stylu ze strony Insecure.Org)
Opcja jest wygodniejszym zapisem analogicznego
--stylesheet http://www.insecure.org/nmap/data/nmap.xsl.
--no_stylesheet (Nie używaj deklaracji stylu XSL w formacie XML)
Dodanie tej opcji powoduje
wyłączenie dołączania stylu XSL do pliku z wynikami w
formacie XML. Zostaje pominięta dyrektywa xml-stylesheet.
RóżNE OPCJE¶
Sekcja ta opisuje istotne (i nie istotne) opcje, które nie pasowały gdzie indziej. -6 (Włączenie skanowania IPv6)Od roku 2002 Nmap obsługuje IPv6, w
zakresie jego najpopularniejszych funkcji. W szczególności
dostępne jest skanowanie ping (tylko TCP), connect() i wykrywanie wersji.
Składnia opcji jest taka sama jak zwykle, wystarczy tylko dodać
opcję -6. Oczywiście w przypadku podawania adresów
zamiast nazw, niezbędne jest podawanie ich zgodnie ze składnią
IPv6. Jako że adres może wyglądać podobnie do
3ffe:7501:4819:2000:210:f3ff:fe03:14d0, zalecane jest używanie nazw
hostów. Wyniki poza samym adresem wyglądają tak samo jak i przy
innych opcjach.
Adresacja IPv6 nie zawładnęła jeszcze światem, jednak jest
często wykorzystywana w niektórych krajach (zwykle azjatyckich) i
większość obecnych systemów ją obsługuje.
Oczywiście do używania IPv6 musi być on prawidłowo
skonfigurowany i dostępny zarówno na hoście skanowanym, jak i
skanującym. Jeśli dostawca usług nie umożliwia uzyskania
adresów IP (najczęściej tak właśnie jest), jest
dużo dostawców darmowych tuneli, które działają
poprawnie z Nmapem. Jednymi z lepszych są dostarczane przez BT Exact i
Hurricane Electric na http://ipv6tb.he.net/. Tunele 6to4 są innym
popularnym i darmowym rozwiązaniem.
-A (Agresywne opcje skanowania)
Włącza dodatkowe zaawansowane i
agresywne opcje skanowania. Aktualnie są nimi wykrywanie systemu
operacyjnego ( -O) i wykrywanie wersji (-sV). Więcej opcji
być może zostanie dodane w przyszłości. Głównym
celem jest proste włączenie najbardziej popularnych opcji skanowania
bez konieczności zapamiętywania wielu parametrów.
Włączane są tylko opcje włączające
określoną funkcjonalność, nie zaś te dotyczące
zależności czasowych (takie jak -T4) czy poziomu
szczegółowości ( -v), które można dodać
niezależnie.
--datadir <nazwakatalogu> (Określenie lokalizacji plików
z danymi)
Podczas pracy Nmap pobiera dodatkowe
informacje z plików nmap-service-probes, nmap-services, nmap-protocols,
nmap-rpc, nmap-mac-prefixes i nmap-os-fingerprints. Nmap rozpoczyna
poszukiwania tych plików od katalogu podanego jako parametr dla opcji
--datadir, jeśli została dodana. Jeśli nie znajdzie
plików w podanej lokalizacji, poszukuje ich w katalogu określonych w
zmiennej środowiskowej NMAPDIR, a następnie w katalogu ~/.nmap dla
rzeczywistego i efektywnego UID (tylko systemy POSIX) i katalogu z programem
Nmap (tylko Win32). Jeśli i to nie przyniesie skutku, poszukiwane są
w lokalizacji podanej przy kompilacji, takiej jak /usr/local/share/nmap lub
/usr/share/nmap. Na końcu sprawdzany jest aktualny katalog.
--send-eth (Używanie niskopoziomowych ramek ethernet)
Opcja powoduje wysyłanie
bezpośrednio ramek niskiego poziomu ethernet (warstwa danych), zamiast
poprzez stos IP (warstwa sieci). Domyślnie Nmap wybiera metodę,
która jest ogólnie lepsza dla danej platformy, na której jest
uruchomiony. Gniazda raw (warstwa IP) są efektywniejsze w przypadku
systemów UNIX, podczas gdy ramki ethernet są niezbędne w
przypadku systemów Windows, od czasu kiedy to Microsoft
wyłączył obsługę gniazd raw. Jeśli nie ma innej
możliwości, Nmap w systemach UNIX wybierze metodę ethernet,
pomijając wybraną przez użytkownika i niedostępną
opcję.
--send-ip (Wysyłaj pakiety raw IP)
Włącza wysyłanie pakietów
przez gniazda raw IP, zamiast przez ramki ethernet. Opcja jest
przeciwieństwem opisanej wyżej opcji --send-eth.
--privileged (Zakładaj że użytkownik ma odpowiednie
uprawnienia)
Informuje Nmapa, że użytkownik jest
wystarczająco uprzywilejowany aby korzystać z wysyłania
pakietów za pomocą gniazd raw, podsłuchiwania pakietów i
podobnych operacji zwykle wymagających uprwawnień roota w systemach
UNIX. Domyślnie Nmap przerywa działanie w momencie wykrycia
próby wykonania takich operacji i funkcja geteuid() nie zwraca
wartości zero. Opcja --privileged jest użyteczna w systemach
Linux posiadających możliwości odpowiedniego przywilejowania
użytkowników do przeprowadzania wymienionych operacji. Upewnij
się, że opcja została podana przed innymi opcjami
wymagającymi podwyższonych uprwanień (skanowanie SYN,
wykrywanie systemu operacyjnego itp). Zmienna NMAP_PRIVILEGED może
zostać ustawiona jako alternatywa dla wykorzystania opcji
--privileged.
--interactive (Włącz tryb interaktywny)
Uruchamia Nmapa w trybie interaktywnym,
który oferuje linię poleceń umożlwiającą
łatwe uruchamianie wilelu równoczesnych skanowań (zarówno
synchronicznych jak i w tle). Jest to użyteczne dla osób, które
pracują w środowisku wieloużytkownikowym i jednocześnie
chcą zbadać poziom bezpieczeństwa bez pokazaywania innym
użytkownikom systemu które dokładnie systemy są skanowane.
Użycie opcji --interactive włącza ten tryb, możliwe
jest w nim wciśnięcie h dla uzyskania pomocy. Opcja ta nie jest zbyt
popularna, jako że uruchamianie Nmapa z linii poleceń jest
całkiem wygodne. Należy przy tym zwrócić uwagę,
że w tym trybie możliwe jest wykonywanie poleceń systemowych za
pomocą operatora (!), więc jest to jeden z powodów, dla
których nie powinno się instalować Nmapa z ustawionym bitem
setuid root.
-V; --version (Wyświetl numer wersji)
Wyświetla tylko numer wersji Nmapa.
-h; --help (Wyświetl pomoc)
Wyświetla krótki ekran pomocy
opisujący najpopularniejsze opcje, podobnie jak uruchomienie Nmapa bez
parametrów.
INTERAKCJA W CZASIE PRACY¶
Podczas pracy Nmapa, przechwytywane są wszystkie naciśnięcia klawiszy. Pozwala to na interakcję z programem bez przerywania go lub restartowania. Niektóre specjalne klawisze zmieniają opcje, inne wyświetlają status skanowania. Konwencja zakłada, że małe litery zmniejszają ilość informacji, a duże litery powiększają. Można również nacisnąć ‘ ?’ dla v / VZwiększenia / Zmniejszenia poziomu
szczegółowości
d / D
Zwiększenia / Zmniejszenia poziomu
śledzenia błędów
p / P
Włączenia / Wyłączenia
śledzenia pakietów
?
Wyświetlenia ekranu pomocy
Wszystko inne
Wyświetla status w postaci:
Stats: 0:00:08 elapsed; 111 hosts completed (5 up), 5 undergoing Service Scan
Service scan Timing: About 28.00% done; ETC: 16:18 (0:00:15 remaining)
PRZYKłADY¶
Poniżej przedstawiono przykłady wykorzystania Nmapa, od prostych i rutynowych do trochę bardziej skomplikowanych i ezoterycznych. Przykładowe adresy IP i nazwy domen powinny zostać zastąpione adresami/nazwami z twojej własnej sieci. Nie uważam, że skanowanie portów powinno być nielegalne, jednak niektórzy administratorzy nie tolerują nie autoryzowanego skanowania ich sieci i mogą zgłaszać swoje protesty. Uzyskanie zgody jest pierwszym wyzwaniem. Do celu testów, masz zgodę do skanowania hosta scanme.nmap.org. Zgoda pozwala jedynie na skanowanie za pomocą Nmapa, nie zaś na testowanie exploitów czy przeprowadzanie ataków typu Denial of Service. Dla oszczędności pasma, proszę nie uruchamiaj więcej niż tuzina skanowań tego hosta dziennie. W przypadku nadużyć, host zostanie wyłączony, a Nmap będzie zwracał komunikat Failed to resolve given hostname/IP: scanme.nmap.org. pozwolenie dotyczy także adresów scanme2.nmap.org, scanme3.nmap.org i następnych, choć hosty te jeszcze nie istnieją.BłęDY¶
Jak i jego autor, Nmap nie jest doskonały. Możesz jednak pomóc przysyłając raporty dotyczące błędów lub nawet wysyłając własne poprawki. Jeśli Nmap nie zachowuje sie w sposób którego oczekujesz, zacznij od aktualizacji do najnowszej wersji dostępnej pod adresem http://www.insecure.org/nmap/. Jeśli problem nadal występuje, wykonaj trochę testów dla określenia czy podobny problem nie został już wykryty i oznaczony. Spróbuj poszukać Googlem komunikatu błędu lub poprzeglądaj archiwa listy dyskusyjnej Nmap-dev pod adresem http://seclists.org/. Przeczytaj również cała dokumentację. Jeśli nic nie pomoże, wyślij raport opisujący błąd po angielsku na adres nmap-dev@insecure.org. Proszę dołącz wszystko co udało Ci się ustalić na temat tego problemu, jak również informację o używanej wersji Nmapa i systemie operacyjnym na którym jest uruchamiany. Opisy problemów i pytania dotyczące używania Nmapa wysłane na adres nmap-dev@insecure.org z większym prawdopodobieństwem doczekają sie szybkiej odpowiedzi, niż wysłane bezpośrednio do Fyodora. Poprawki błędnego kodu są milej widziane, niż opisy błedów. Podstawowe instrukcje tworzenia poprawek są opisane na stronie http://www.insecure.org/nmap/data/HACKING. Poprawki mogą być wysyłane na nmap-dev (rekomendowane) lub bezpośrednio do Fyodora.AUTOR¶
Fyodor fyodor@insecure.org ( http://www.insecure.org) Setki ludzi wniosły wartościowy wkład w rozwój Nmapa. Szczegóły są zamieszczane w pliku CHANGELOG, który jest rozpowszechniany z Nmapem i jest również dostępny pod adresem http://www.insecure.org/nmap/changelog.html.UWARUNKOWANIA PRAWNE¶
Unofficial Translation Disclaimer / Oświadczenie dotyczące tłumaczenia¶
This is an unnofficial translation of the Nmap license details[13] into polish. It was not written by Insecure.Com LLC, and does not legally state the distribution terms for Nmap -- only the original English text does that. However, we hope that this translation helps polish speakers understand the Nmap license better. To jest nieoficjalne tłumaczenie licencji Nmapa[13] na język polski. Nie zostało ono napisane przez Insecure.Com LLC, i przez to nie może być uważane za wiążące, tak jak jego angielska wersja, jednakże uważamy, że tłumaczenie to pozwoli lepiej zrozumieć licencję Nmapa.Prawa autorskie i licencjonowanie Nmap¶
Prawa autorskie (1996-2005) do programu Nmap Security Scanner posiada Insecure.Com LLC. Nmap jest także zastrzeżonym znakiem towarowym Insecure.Com LLC. Ten program jest wolnym oprogramowaniem; możliwa jest jego redystrybucja i/lub modyfikowanie zgodnie z zasadami licencji GNU General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation; Wersja 2. Gwarantuje ona prawo do używania, modyfikowania i redystrybucji tego oprogramowania pod pewnymi warunkami. Jeśli technologia Nmapa jest integrowana z innymi programami, możliwa jest sprzedaż alternatywnych licencji (kontakt sales@insecure.com). Wielu producentów skanerów bezpieczeństwa licencjonuje technologie Nmapa takie jak wykrywanie hostów, skanowanie portów, wykrywanie systemów operacyjnych i wykrywanie usług/wersji. GPL nakłada isotne ograniczenia w stosunku do “produktów pochodnych ”, jednak nie jest jeszcze dostępna dokładna ich definicja. Dla uniknięcia nieporozumień zakładamy, że aplikacja jest produktem pochodnym w przypadku gdy spełnia któryś z warunków:•Integruje kod źródłowy
Nmapa
•Odczytuje lub dołącza
chronione prawami autorskimi pliki Nmapa, takie jak nmap-os-fingerprints czy
nmap-service-probes.
•Uruchamia Nmapa i przetwarza jego
wyniki (w odróżnieniu od aplikacji, które uruchamiają
Nmapa i wyświetlają nie przetworzone raporty i przez to nie są
produktami pochodnymi).
•Integrują/włączają/agregują
Nmapa w wykonywalnym instalatorze, tak jak stworzone za pomocą
InstallShield.
•Wykorzystują bibliotekę lub
program wykonujący jedno z powyższych.
Warunki “Nmapa” powinny dotyczyć części i pochodnych
programu Nmap. Powyższa lista ma na celu klarowne przedstawienie naszej
interpretacji programów pochodnych z przykładami. Ograniczenia
dotyczą tylko przypadków, w których Nmap jest rozpowszechniany
razem z programem pochodnym. Na przykład nic nie stoi na przeszkodzie
napisania i sprzedawania własnego interfejsu do Nmapa. Wystarczy
rozprowadzać go oddzielnie podając użytkownikom adres
http://www.insecure.org/nmap/ do pobierania Nmapa.
Nie uważamy tego za ograniczenia dodane do GPL, ale jako klarowną
interpretację “programów pochodnych”, jako że
dotyczy to naszego produktu opartego na GPL. Jest to zbliżone do sposobu
w jaki Linus Torvalds opublikował swoją interpretację
dotyczącą “programów pochodnych”, opartych na
modułach kernela Linuxa. Nasza interpretacja odnosi się tylko do
Nmapa - nie mówimy o żadnym innym produkcie GPL.
Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ograniczeń licencji GPL
przy zastosowaniach Nmapa w produktach nie opartych na GPL, chętnie
pomożemy. Jak wspomniano wyżej, oferujemy także
alternatywną licencję do integrowania Nmapa we własnych
aplikacjach i urządzeniach. Licencje na integrację Nmapa
zostały sprzedane wielu producentom oprogramowania związanego z
bezpieczeństwem i ogólnie zawierają dożywotnią
licencję oraz dostarczają priorytetowego wsparcia technicznego wraz
z aktualizacjami i pomagają opłacić dalszy rozwój Nmapa.
Proszę o kontakt z sales@insecure.com w celu uzyskania dalszych
informacji.
Jako specjalny wyjątek dla warunków GPL, Insecure.Com LLC zezwala na
linkowanie kodu tego programu z dowolną wersją biblioteki OpenSSL,
która jest dystrybuowana na licencji identycznej do umieszczonej w pliku
Copying.OpenSSL oraz na dystrybucję obu w postaci zlinkowanej. Musisz
przestrzegać licencji GPL we wszystkich aspektach wykorzystania kodu,
innym niż OpenSSL. Jeśli zmodyfikujesz wspomniany plik, możesz
rozszerzyć ten wyjątek o Twoją wersję, ale nie jesteś
do tego zobligowany.
Jeśli otrzymałeś(aś) te pliki z pisemną licencją
lub kontraktem zmieniającym powyższe zapisy, mają one
pierwszeństwo nad umieszczonymi tutaj.
Licencja Creative Commons dla tego podręcznika Nmap¶
Prawa (2005) do tego podręcznika Nmapa posiada Insecure.Com LLC. Jest on udostępniany w oparciu o wersję 2.5 licencji Creative Commons Attribution License[2]. Pozwala ona na redystrybucję i modyfikowanie w potrzebnym zakresie tak długo, jak zostanie podane oryginalne źródło. Alternatywnie możesz traktować ten dokument jako udostępniany na takiej samej licencji jak Nmap (opisanej wcześniej).Dostępność kodu źródłowego i wkład społeczności¶
Kod źródłowy dla tego programowania jest dostępny, ponieważ uważamy, że użytkownicy mają prawo wiedzieć dokładnie co program robi, zanim go uruchomią. Pozwala to także na przeprowadzenie audytu kodu pod kątem bezpieczeństwa (jak dotąd nie wykryto problemu tego typu). Kod źródłowy pozwala również na przenoszenie Nmapa na nowe platformy, na poprawianie błędów i dodawanie nowych funkcji. Mocno zachęcamy do wysyłania swoich zmian na adres fyodor@insecure.org w celu możliwej integracji z główną dystrybucją. Wysłanie tych zmian do Fyodora lub na jedną z list dyskusyjnych dla deweloperów Insecure.Org, powoduje przekazanie praw do nielimitowanego, nie wyłącznego prawa do ponownego wykorzystania, modyfikacji i relicencjonowania tego kodu. Nmap zawsze będzie dostępny jako Open Source, lecz jest to istotne z powodu dewastujących problemów jakie pojawiały się w innych projektach Free Software (takich jak KDE i NASM). Okazjonalnie licencjonujemy kod do firm trzecich, jak to wspomniano wyżej. Jeśli chcesz dodać specjalną licencję dla swojego wkładu, wystarczy dołączyć odpowiednią informację przy wysyłaniu kodu do nas.Brak gwarancji¶
Program ten jest rozpowszechniany z nadzieją, że będzie użyteczny, jednak BEZ ŻADNEJ GWARANCJI; także bez założonej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ lub PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. Zobacz licencję GNU General Public License dla dalszych szczegółów pod adresem http://www.gnu.org/copyleft/gpl.html, jej polskie nieoficjalne tłumaczenie http://www.gnu.org.pl/text/licencja-gnu.html lub w pliku COPYING dołączanym do Nmapa. Należy również zwrócić uwagę, że Nmap okazjonalnie potrafi spowodować zaprzestanie działania źle napisanych aplikacji, stosu TCP/IP lub nawet całego systemu operacyjnego. Jest to bardzo rzadko spotykane, ale ważne jest, aby o tym pamiętać. Nmap nie powinien być nigdy uruchamiany przeciwko systemom krytycznym, o ile nie jesteś przygotowany(a) na ewentualną przerwę w działaniu. Potwierdzamy, że Nmap może spowodować awarię systemów lub sieci i wypieramy się jakiejkolwiek odpowiedzialności za uszkodzenia lub problemy spowodowane przez jego działanie.Nieodpowiednie użycie¶
Z powodu istnienia niewielkiego ryzyka spowodowania awarii i ponieważ niektóre czarne kapelusze lubią używać Nmapa do wykonania rekonesansu przed atakiem systemu, administratorzy mogą się denerwować i zgłaszać swoje protesty z powodu skanowania ich systemów. Z tego powodu, najczęściej zalecane jest uzyskanie odpowiedniej zgody przed wykonaniem nawet delikatnego skanowania sieci. Z powodów bezpieczeństwa, Nmap nie powinien być nigdy instalowany ze specjalnymi uprawnieniami (np. suid root).Oprogramowanie firm trzecich¶
Ten produkt zawiera oprogramowanie stworzone przez Apache Software Foundation[14]. Zmodyfikowana wersja biblioteki Libpcap portable packet capture library[15] jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Wersja Nmapa dla systemu Windows wykorzystuje opartą na libpcap bibliotekę WinPcap[16] (zamiast libpcap). Obsługę wyrażeń regularnych zapewnia biblioteka PCRE[17], która jest oprogramowaniem open source, napisanym przez Philip Hazel. Niektóre funkcje dotyczące niskiego poziomu sieci wykorzystują bibliotekę Libdnet[18], napisaną przez Dug Songa. Zmodyfikowana jej wersja jest dołączana do dystrybucji Nmapa. Nmap może być opcjonalnie linkowany z biblioteką kryptograficzną OpenSSL[19], używaną do detekcji wersji SSL. Wszystkie opisane w tym paragrafie programy firm trzecich są rozpowszechniane na licencji BSD.Klasyfikacja eksportowa Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej¶
US Export Control: Insecure.Com LLC wierzy, że Nmap kwalifikuje się pod oznaczenie US ECCN (export control classification number) 5D992. Kategoria ta jest opisana jako “Oprogramowanie dotyczące bezpieczeństwa informacji nie objęte 5D002”. Jedynym ograniczeniem tej kategorii jest AT (anty-terroryzm), która odnosi się do większości dóbr i zabrania eksportu do niektórych awanturniczych krajów takich jak Iran czy Północna Korea. Z tego powodu Nmap nie wymaga żadnej specjalnej licencji, zgody lub innych autoryzacji rządu USA.NOTES¶
- 1.
- oryginalnej dokumentacji Nmapa
- 2.
- Creative Commons Attribution License
- 3.
- HTML
- 4.
- NROFF
- 5.
- XML
- 6.
- RFC 1122
- 7.
- RFC 792
- 8.
- UDP
- 9.
- TCP RFC
- 10.
- RFC 959
- 11.
- Nmap::Scanner
- 12.
- Nmap::Parser
- 13.
- Nmap license details
- 14.
- Apache Software Foundation
- 15.
- Libpcap portable packet capture library
- 16.
- WinPcap
- 17.
- PCRE
- 18.
- Libdnet
- 19.
- OpenSSL
03/14/2012 | [FIXME: source] |