NAZWA¶
perlsyn - Składnia perla
OPIS¶
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Skrypt perla składa się z sekwencji deklaracji i instrukcji. Jedynymi
rzeczami, które muszą być zadeklarowane w perlu, to formatki
raportowe i procedury. Więcej informacji o tych deklaracji znajdziesz w
sekcjach poniżej. Wszystkie niezainicjalizowane, stworzone przez
użytkownika obiekty, uznawane są za posiadające
początkową wartość null lub 0, dopóki nie
zostaną zdefiniowane w jakiejś jawnej operacji, jak np. przypisanie.
(Choć jeśli chcesz, możesz dostawać ostrzeżenia o
używaniu wartości niezdefiniowanych.) Sekwencja instrukcji jest
wykonywana tylko jednokrotnie, w przeciwieństwie do skryptów
sed(1) czy
awk(1), gdzie sekwencja taka jest wykonywana dla
każdej linii wejściowej. Oznacza to, że musisz jawnie
przetwarzać w pętli linie swojego pliku wejściowego (lub
plików), oznacza to też, że masz dużo większą
kontrolę nad tym, którymi plikami i liniami się zajmujesz.
(Właściwie to kłamię--można zrobić niejawną
pętlę za pomocą przełącznika
-n lub
-p.
Nie jest to po prostu domyślne i zarazem obowiązkowe jak w
sed(1) czy
awk(1).)
Deklaracje
Perl jest w ogólności językiem wolnej postaci (free-form).
(Jedynym wyjątkiem są deklarację formatek--z oczywistych
przyczyn.) Komentarze są rozpoczynane znakiem "#" i
ciągną się do końca linii. Jeśli spróbujesz
użyć komentarzy /* */ w stylu C, to zostaną one zinterpretowane
albo jako dzielenie, albo jako porównywanie wzorca. Z kolei komentarz //
z C++ wygląda dokładnie jak puste wyrażenie regularne. Nie
kombinuj więc z tymi konstrukcjami.
Deklaracja może być wstawiona gdziekolwiek, gdzie można
wstawić instrukcję, lecz nie ma wpływu na wykonywanie
podstawowej sekwencji instrukcji--deklaracje mają znaczenie tylko podczas
kompilacji. Zazwyczaj wszystkie deklaracje wstawiane są na początku
lub na końcu skryptu. Jeśli jednak używasz zmiennych prywatnych
zawężonych leksykalnie, utworzonych przez
my(), będziesz
musiał się upewnić, czy twoja definicja formatki lub procedury,
używającej tych deklaracji leży wewnątrz tego samego
zakresu.
Deklarowanie procedury zezwala na używanie jej nazwy tak, jakby była
operatorem listowym, licząc od tego miejsca, aż do końca
programu. Możesz zadeklarować procedurę bez jej definiowania,
pisząc sub name, więc:
sub myname;
$me = myname $0 or die "can't get myname";
Zauważ, że działa to jak operator listowy, a nie jak
jednoargumentowy; uważaj więc i używaj or zamiast
⎪⎪. Jednak jeśli zadeklarowałbyś procedurę
jako sub myname ($), to myname funkcjonowałoby jak operator
jednoargumentowy, więc działałyby zarówno or jak i
⎪⎪.
Deklaracje procedur mogą być również ładowane
instrukcją require, lub jednocześnie ładowane jak i importowane
do przestrzeni nazw dzięki instrukcji use. Dla szczegółów
polecam podręcznik
perlmod(1).
Sekwencja instrukcji może zawierać deklaracje zmiennych
zawężonych leksykalnie, lecz poza deklarowaniem nazwy zmiennej,
deklaracja działa jak zwykła instrukcja i jest wykonywana w
sekwencji instrukcji jak zwyczajna instrukcja. Znaczy to, że ma ona
zarówno skutki podczas kompilacji, jak w czasie działania.
Instrukcje proste
Jedynym rodzajem instrukcji prostej jest wyrażenie, analizowane dla swoich
efektów ubocznych. Każda instrukcja prosta musi się
kończyć średnikiem, chyba że jest ostatnią
instrukcją bloku, wtedy średnik nie jest obowiązujący.
(Jednak wciąż jest zalecany jeśli blok zajmuje więcej
niż jedną linię, gdyż możliwe że dodasz jeszcze
kolejne linie.) Zauważ, że istnieją operatory takie, jak eval
{} i do {}, które wyglądają jak instrukcje złożone,
lecz nimi nie są i wymagają jawnego zakończenia jeśli
są użyte jako ostatni element instrukcji.
Za każdą prostą instrukcją, tuż przed średnikiem
(lub końcem bloku) może znajdować się
POJEDYNCZY
modyfikator. Dopuszczalne modyfikatory to:
if WYRAŻ
unless WYRAŻ
while WYRAŻ
until WYRAŻ
foreach WYRAŻ
Modyfikatory if i unless mają semantykę zgodną z oczekiwaniami
(jeżeli i chyba że). Modyfikator foreach jest iteratorem: dla
każdej wartości w WYRAŻ przypisuje jej nazwę
zastępczą $_ i wykonuje instrukcję. Modyfikatory while i until
również mają typową semantykę pętli while
(warunek jest analizowany najpierw). Wyjątkiem jest poprzedzenie tych
modyfikatorów konstrukcją do-BLOK - wówczas blok jest
wykonywany raz przed sprawdzeniem warunku. Dzięki temu możesz
tworzyć pętle w rodzaju:
do {
$line = <STDIN>;
...
} until $line eq ".\n";
Zobacz opis do w podręczniku
perlfunc. Zauważ też, że
opisane poniżej instrukcje kontroli pętli
NIE będą
działały w tej konstrukcji, gdyż modyfikatory nie
pobierają etykiet pętli. Przykro mi. Możesz zawsze
umieścić wewnątrz inny blok (dla WnextfR) lub też
umieścić swoją instrukcję wewnątrz bloku (dla last),
aby zrobić coś takiego. W przypadku next po prostu podwój
nawiasy:
do {{
next if $x == $y;
# coś tu robi
}} until $x++ > $z;
Dla next musisz się bardziej rozpisać:
LOOP: {
do {
last if $x = $y**2;
# coś tu robi
} while $x++ <= $z;
}
Instrukcje złożone
W perlu, sekwencja instrukcji definiująca zakres nazywana jest blokiem.
Czasami ograniczeniem bloku stanowi zawierający go plik (w wypadku
wymaganego (required) pliku lub programu jako całości), a czasami
zasięg łańcucha znakowego (w wypadku eval).
Lecz ogólnie, blok jest ograniczony nawiasami klamrowymi. Taką
konstrukcję syntaktyczną nazwiemy BLOKIEM.
Do kontroli przepływu można używać następujących
instrukcji złożonych:
if (WYRAŻ) BLOK
if (WYRAŻ) BLOK else BLOK
if (WYRAŻ) BLOK elsif (WYRAŻ) BLOK ... else BLOK
ETYKIETA while (WYRAż) BLOK
ETYKIETA while (WYRAŻ) BLOK continue BLOK
ETYKIETA for (WYRAŻ; WYRAŻ; WYRAŻ) BLOK
ETYKIETA foreach VAR (LISTA) BLOK
ETYKIETA BLOK continue BLOK
Zauważ, że w przeciwieństwie do C i Pacala, są one
zdefiniowane w kategoriach BLOKÓW, a nie instrukcji. Znaczy to, że
nawiasy klamrowe są niezbędne--wiszące instrukcje nie są
dozwolone. Jeśli chcesz pisać warunki bez nawiasów, to są
na to inne sposoby. Następujące przykłady robią wszystkie
to samo:
if (!open(FOO)) { die "Can't open $FOO: $!"; }
die "Can't open $FOO: $!" unless open(FOO);
open(FOO) or die "Can't open $FOO: $!"; # FOO lub giń!
open(FOO) ? 'hi mom' : die "Can't open $FOO: $!";
# to ostatnie trochę egzotyczne
Instrukcja if jest nieskomplikowana. Ponieważ BLOKI są zawsze
ograniczone nawiasami klamrowymi, nigdy nie ma niejednoznaczności co do
tego, do którego if przynależy dany else. Jeśli zamiast if
używasz unless, sens testu jest odwrócony.
Instrukcja while wykonuje swój blok tak długo, jak wyrażenie jest
prawdziwe (jego wartością nie jest łańcuch pusty, 0 czy
"0"). ETYKIETA jest opcjonalna, a jeśli jest obecna,
składa się z identyfikatora, za którym następuje
dwukropek. ETYKIETA identyfikuje pętlę dla instrukcji kontroli
pętli, czyli next, last i redo. Jeśli pominięto ETYKIETĘ,
instrukcje kontroli pętli odnoszą się do najbardziej
wewnętrznej otaczającej pętli. Może to wymagać
dynamicznego przeglądania wstecz stosu wywołań w czasie
wykonania, aby znaleźć odpowiednią ETYKIETĘ. Takie
desperackie zachowania dają zwykle ostrzeżenia przy
włączonej fladze
-w.
Jeśli istnieje BLOK continue, to jest on zawsze wykonywany tuż przed
kolejną analizą warunku, podobnie jak trzeci element pętli for
w C. Można tego używać do zwiększania zmiennej
sterującej pętli, nawet gdy pętla jest właśnie
kontynuowana instrukcją next (która jest z kolei podobna do
instrukcji continue z C).
Kontrola pętli
Polecenie next jest podobne do instrukcji continue z C; rozpoczyna nową
iterację pętli:
LINE: while (<STDIN>) {
next LINE if /^#/; # wykasuj komentarze
...
}
Polecenie last jest podobne do instrukcji break z C (używanej w
pętlach); natychmiastowo opuszcza pętlę. Blok continue nie jest
wykonywany:
LINE: while (<STDIN>) {
last LINE if /^$/; # zakończ po obsłużeniu nagłówka
...
}
Polecenie redo restartuje pętlę bez ponownego analizowania warunku.
Blok continue nie jest wykonywany. Polecenie to jest zazwyczaj używane w
programach, które chcą się okłamywać co do tego, co
właśnie pobrały z wejścia.
Na przykład, podczas przetwarzania pliku takiego, jak
/etc/termcap.
Jeśli twoje wiersze wejściowe mogą się kończyć
lewymi ukośnikami, wskazującymi kontynuację, możesz
chcieć z wyprzedzeniem pobrać następny rekord.
while (<>) {
chomp;
if (s/\\$//) {
$_ .= <>;
redo unless eof();
}
# teraz przetwórz $_
}
co w perlu jest skrótem dla wersji napisanej bardziej dosłownie:
LINE: while (defined($line = <ARGV>)) {
chomp($line);
if ($line =~ s/\\$//) {
$line .= <ARGV>;
redo LINE unless eof(); # nie eof(ARGV)!
}
# teraz przetwórz $line
}
A tu mamy prosty striptizer komentarzy Pascalowych (uwaga: zakłada brak {
lub } w łańcuchach).
LINE: while (<STDIN>) {
while (s⎪({.*}.*){.*}⎪$1 ⎪) {}
s⎪{.*}⎪ ⎪;
if (s⎪{.*⎪ ⎪) {
$front = $_;
while (<STDIN>) {
if (/}/) { # koniec komentarza?
s⎪^⎪$front{⎪;
redo LINE;
}
}
}
print;
}
Zauważ, że jeśli w powyższym kodzie istniałby blok
continue, został by on wywołany nawet dla usuniętych wierszy.
Blok ten jest często używany do resetowania liczników wierszy
czy jednokrotnych dopasowań ?wzorców?.
# zainspirowane przez :1,$g/fred/s//WILMA/
while (<>) {
?(fred)? && s//WILMA $1 WILMA/;
?(barney)? && s//BETTY $1 BETTY/;
?(homer)? && s//MARGE $1 MARGE/;
} continue {
print "$ARGV $.: $_";
close ARGV if eof(); # reset $. (nr wiersza)
reset if eof(); # reset ?wzorca?
}
Jeśli słowo while jest zamieniane słowem until, to sens testu
jest odwrócony, lecz warunek jest wciąż testowany w pierwszej
iteracji.
Instrukcje sterujące pętli nie współpracują z if ani
unless, gdyż nie są one pętlami. Możesz jednak
podwoić nawiasy by je nimi uczynić.
if (/wzorzec/) {{
next if /fred/;
next if /barney/;
# coś tu robi
}}
Postać while/if BLOCK BLOCK, która była dostępna w Perl 4
nie jest już prawidłowa. Zmień wszystkie wystąpienia if
BLOCK na if (do BLOCK).
Pętle for
Perlowa pętla for w stylu C, działa dokładnie jak
odpowiadająca jej pętla while, co znaczy, że to:
for ($i = 1; $i < 10; $i++) {
...
}
jest tym samym, co to:
$i = 1;
while ($i < 10) {
...
} continue {
$i++;
}
(Jest jedna drobna różnica: pierwsza postać wymusza
zawężenie leksykalne dla zmiennych zadeklarowanych przez my w
wyrażeniu inicjalizacji.)
Poza zwykłymi pętlami po indeksach tablic, for daje wiele innych
zastosowań. Oto przykład, zapobiegający problemowi, który
napotyka się testując jawnie EOF na interaktywnym deskryptorze
pliku, co powoduje, że program wygląda jakby się zawiesił.
$on_a_tty = -t STDIN && -t STDOUT;
sub prompt { print "yes? " if $on_a_tty }
for ( prompt(); <STDIN>; prompt() ) {
# zrób coś
}
Pętle foreach
Pętla foreach iteruje poprzez normalną wartość listową
i przypisuje zmiennej VAR wartość każdego kolejnego elementu
listy. Jeśli zmienna jest poprzedzona słowem kluczowym my, to jest
ona leksykalnie zawężona i widzialna tylko wewnątrz pętli.
W przeciwnym wypadku, zmienna jest niejawnie lokalna w pętli i, po
wyjściu z niej, odzyskuje pierwotną wartość. Jeśli
zmienna była poprzednio zadeklarowana przez my, to pętla używa
tej zmiennej, zamiast zmiennej globalnej, lecz wciąż jest ona
lokalna w obrębie pętli. (Zauważ, że zmienne o
zasięgu leksykalnym mogą być przyczyną kłopotów,
jeśli wewnątrz pętli masz odwołujące się do nich
procedury lub deklaracje formatów.)
Słowo kluczowe foreach jest w rzeczywistości synonimem słowa for,
więc foreach możesz używać dla czytelności, a for dla
skrócenia. (Albo też powłoka Bourne'a jest Ci milsza niż
csh, więc pisanie for jest naturalniejsze.) Jeśli VAR jest
pominięte, na kolejne wartości ustawiane będzie $_. Jeśli
dowolny element LISTY jest lwartością, to możesz łatwo
modyfikować jego wartość, modyfikując VAR wewnątrz
pętli. Jest tak dlatego, że zmienna indeksu pętli foreach jest
niejawnym synonimem każdego iterowanego elementu. W
szczególności możliwa jest zmiana tym sposobem wartości
elementów tablicy LISTA (ale nie wyrażenia zwracającego
LISTĘ).
Jeśli dowolna część LISTY jest tablicą, to foreach
bardzo się zmiesza, jeśli wewnątrz pętli dodasz lub
usuniesz elementy, na przykład przy pomocy splice. Nie rób więc
tego.
foreach prawdopodobnie nie zrobi tego, czego oczekujesz, jeśli VAR jest
zmienną specjalną. Tego też nie rób.
Przykłady:
for (@ary) { s/foo/bar/ }
foreach my $elem (@elements) {
$elem *= 2;
}
for $count (10,9,8,7,6,5,4,3,2,1,'BOOM') {
print $count, "\n"; sleep(1);
}
for (1..15) { print "Merry Christmas\n"; }
foreach $item (split(/:[\\\n:]*/, $ENV{TERMCAP})) {
print "Item: $item\n";
}
Oto, jak programista C mógłby zakodować szczególny algorytm
w perlu:
for (my $i = 0; $i < @ary1; $i++) {
for (my $j = 0; $j < @ary2; $j++) {
if ($ary1[$i] > $ary2[$j]) {
last; # nie mogę wyjść do zewnętrznej :-(
}
$ary1[$i] += $ary2[$j];
}
# tu zabiera mnie last
}
Podczas gdy programista perla mógłby zrobić to wygodniej:
OUTER: foreach my $wid (@ary1) {
INNER: foreach my $jet (@ary2) {
next OUTER if $wid > $jet;
$wid += $jet;
}
}
Widzisz jakie to proste? Czystsze, bezpieczniejsze i szybsze. Jest czystsze, bo
mniej tu zamieszania. Jest bezpieczniejsze, bo jeśli między
wewnętrzną, a zewnętrzną pętlę zostanie
później dodany kod, to nie będzie on przypadkiem wykonywany.
next jawnie iteruje inną pętlę zamiast przerywania
wewnętrznej. Jest to szybsze, gdyż perl wywołuje instrukcje
foreach szybciej niż równoważnik z pętlą for.
Podstawowe instrukcje BLOKOWE i switch
BLOK (z etykietą lub bez) jest równoważny pętli, która
jest wykonywana jeden raz. Tak więc możesz wewnątrz
używać instrukcji kontroli pętli by wyjść z bloku lub
ponowić jego wykonanie. (Zauważ, że nie jest to prawdą
wewnątrz eval{}, sub{} czy, przeciwnie do rozpowszchnionych
przekonań, bloków do{}, które nie zaliczają się do
pętli.) Blok continue jest opcjonalny.
Konstrukcja BLOKU jest szczególnie wygodna do tworzenia struktur wyboru
(case).
SWITCH: {
if (/^abc/) { $abc = 1; last SWITCH; }
if (/^def/) { $def = 1; last SWITCH; }
if (/^xyz/) { $xyz = 1; last SWITCH; }
$nothing = 1;
}
W perlu nie ma oficjalnej instrukcji switch, gdyż istnieje już kilka
sposobów na wykonanie jej równoważnika. Oprócz,
mógłbyś napisać
SWITCH: {
$abc = 1, last SWITCH if /^abc/;
$def = 1, last SWITCH if /^def/;
$xyz = 1, last SWITCH if /^xyz/;
$nothing = 1;
}
(W rzeczywistości nie jest to tak dziwne jak wygląda. Musisz sobie
uświadomić, że możesz korzystać z
"operatorów" kontroli pętli wewnątrz
wyrażeń. Jest to zwyczajny operator przecinka z C.)
lub
SWITCH: {
/^abc/ && do { $abc = 1; last SWITCH; };
/^def/ && do { $def = 1; last SWITCH; };
/^xyz/ && do { $xyz = 1; last SWITCH; };
$nothing = 1;
}
lub sformatowane w taki sposób, że wygląda bardziej na
"poprawną" instrukcję switch:
SWITCH: {
/^abc/ && do {
$abc = 1;
last SWITCH;
};
/^def/ && do {
$def = 1;
last SWITCH;
};
/^xyz/ && do {
$xyz = 1;
last SWITCH;
};
$nothing = 1;
}
lub
SWITCH: {
/^abc/ and $abc = 1, last SWITCH;
/^def/ and $def = 1, last SWITCH;
/^xyz/ and $xyz = 1, last SWITCH;
$nothing = 1;
}
lub nawet straszliwe
if (/^abc/)
{ $abc = 1 }
elsif (/^def/)
{ $def = 1 }
elsif (/^xyz/)
{ $xyz = 1 }
else
{ $nothing = 1 }
Popularnym idiomem instrukcji switch jest wykorzystanie tworzonego przez foreach
synonimu. Uzyskane tymczasowe przypisanie do zmiennej $_ umożliwia
wygodne dopasowywanie:
SWITCH: for ($where) {
/In Card Names/ && do { push @flags, '-e'; last; };
/Anywhere/ && do { push @flags, '-h'; last; };
/In Rulings/ && do { last; };
die "unknown value for form variable where: `$where'";
}
Innym interesującym podejściem do instrukcji switch jest rozplanowanie
bloku do tak, by zwracał właściwą wartość:
$amode = do {
if ($flag & O_RDONLY) { "r" }
elsif ($flag & O_WRONLY) { ($flag & O_APPEND) ? "a" : "w" }
elsif ($flag & O_RDWR) {
if ($flag & O_CREAT) { "w+" }
else { ($flag & O_APPEND) ? "a+" : "r+" }
}
};
lub też
print do {
($flags & O_WRONLY) ? "write-only" :
($flags & O_RDWR) ? "read-write" :
"read-only";
};
albo, jeśli jesteś pewien, że wszystkie klauzule &&
są prawdziwe, możesz posłużyć się czymś
podobnym, co "przełącza" w zależności od
wartości zmiennej środowiska HTTP_USER_AGENT.
#!/usr/bin/perl
# dobierz plik ze stroną żargonu według przeglądarki
$dir = 'http://www.wins.uva.nl/~mes/jargon';
for ($ENV{HTTP_USER_AGENT}) {
$page = /Mac/ && 'm/Macintrash.html'
⎪⎪ /Win(dows )?NT/ && 'e/evilandrude.html'
⎪⎪ /Win⎪MSIE⎪WebTV/ && 'm/MicroslothWindows.html'
⎪⎪ /Linux/ && 'l/Linux.html'
⎪⎪ /HP-UX/ && 'h/HP-SUX.html'
⎪⎪ /SunOS/ && 's/ScumOS.html'
⎪⎪ 'a/AppendixB.html';
}
print "Location: $dir/$page\015\012\015\012";
Ten rodzaj instrukcji switch działa tylko, gdy wiesz, że klauzule
&& będą prawdziwe. Jeśli nie, to powinien być
użyty poprzedni przykład z ?:.
Możesz także rozważyć napisanie hasza (tablicy asocjacyjnej)
zamiast syntezowania instrukcji switch.
Goto
Perl obsługuje instrukcję goto. ETYKIETA pętli nie jest w
rzeczywistości prawidłowym celem goto; jest tylko nazwą
pętli. Istnieją trzy postacie: goto-ETYKIETA, goto-WYRAŻ i
goto-&NAZWA.
Postać goto-ETYKIETA szuka instrukcji oznaczonej ETYKIETĄ i kontynuuje
wykonywanie w tym miejscu. Nie może być używana do wchodzenia
do wnętrza konstrukcji, które wymagają inicjalizacji, takich
jak procedury lub pętle foreach. Nie może też być
używana do wchodzenia do konstrukcji, które są w jakiś
sposób optymalizowane. Może być używane do wchodzenia
prawie we wszystkie inne miejsca w zakresie dynamicznym, łącznie z
wychodzeniem z procedur, lecz zwykle lepiej jest użyć konstrukcji
takiej jak last lub die. Autor Perla nigdy nie czuł potrzeby
używania tej postaci goto (w Perlu--C to inna sprawa).
Postać goto-WYRAŻ oczekuje nazwy etykiety, której zakres zostanie
rozwiązany dynamicznie. Umożliwia to stosowanie wyliczanych goto jak
w FORTRANie, lecz nie jest zbyt zalecane jeśli optymalizujesz z uwagi na
konserwację programu:
goto ("FOO", "BAR", "GLARCH")[$i];
Postać goto-&NAZWA jest bardzo magiczna i podstawia wywołanie do
nazwanej procedury za bieżącą procedurę. Jest to
używane przez procedury
AUTOLOAD(), które chcą
ładować inne procedury, a potem udawać, że inna procedura
została wywołana jako pierwsza (poza tym, że wszelkie
modyfikacje @_ w bieżącej procedurrze są przenoszone do tej
innej procedury.) Po takim goto, nawet
caller() nie będzie w
stanie powiedzieć, że ta procedura została wywołana
pierwsza.
W większości tego typu przypadków, zazwyczaj dużo, dużo
lepszym pomysłem jest używanie strukturalnych mechanizmów
kontroli przepływu next, last lub redo, zamiast zwracać się ku
goto. Dla niektórych zastosowań, para eval{} i
die(),
służąca do przetwarzania wyjątków może być
też rozsądnym wyjściem.
POD: Osadzona dokumentacja
Perl posiada mechanizm łączenia dokumentacji z kodem
źródłowym. Podczas oczekiwania początku nowej instrukcji,
jeśli kompilator natrafi na linię, rozpoczynającą się
od znaku równości i słowa, jak
=head1 Here There Be Pods!
To ten tekst, oraz reszta napisów, aż do linii, rozpoczynającej
się od =cut włącznie zostaną zignorowane. Format tekstu
wtrąconego jest opisany w podręczniku
perlpod(1).
Umożliwia ci to łączenie kodu źródłowego i
dokumentacji, jak w
=item snazzle($)
Funkcja snazzle() będzie zachowywać się w najbardziej spektakularny
sposób, jaki możesz sobie wyobrazić, prześcigając nawet cyber
pirotechnikę.
=cut powrót do kompilatora, fora z tego pod-fora!
sub snazzle($) {
my $thingie = shift;
.........
}
Zauważ, że translatory pod powinny patrzeć tylko na akapity,
rozpoczynające się od dyrektywy pod (ułatwia to przetwarzanie),
podczas gdy kompilator wie, że ma szukać sekwencji specjalnych pod
nawet w środku akapitu. Znaczy to, że następujący tajny
tekst będzie ignorowany zarówno przez kompilator, jak i przez
translatory.
$a=3;
=tajne rzeczy
warn "Ani POD ani KOD!?"
=cut powrot
print "got $a\n";
Prawdopodobnie nie powinieneś opierać się na
warn(),
"wypodowanym" na zawsze. Nie wszystkie translatory zachowują
się w tym momencie dobrze i być może kompilator stanie się
wybredniejszy.
Dyrektyw pod można też używać do szybkiego wykomentowania
sekcji kodu.
Plain Old Comments (Nie!)
Podobnie jak preprocesor C, perl może przetwarzać dyrektywy liniowe.
Przy ich użyciu, można kontrolować perlowe pojęcie nazw
plików i numerów linii w komunikatach o
błędach/ostrzeżeniach (szczególnie dla
łańcuchów, które są przetwarzane z
eval()).
Składnia tego mechanizmu jest taka sama dla jak dla większości
preprocesorów C: dopasowuje wyrażenie regularne
/^#\s*line\s+(\d+)\s*(?:\s"([^"]*)")?/ do $1,
będącego numerem linii i $2, będącego opcjonalną
nazwą pliku (podaną w cudzysłowach).
Oto niektóre przykłady, które możesz sprawdzić w swojej
powłoce:
% perl
# line 200 "bzzzt"
# znak `#' w poprzedniej linii musi być pierwszym znakiem linii
die 'foo';
__END__
foo at bzzzt line 201.
% perl
# line 200 "bzzzt"
eval qq[\n#line 2001 ""\ndie 'foo']; print $@;
__END__
foo at - line 2001.
% perl
eval qq[\n#line 200 "foo bar"\ndie 'foo']; print $@;
__END__
foo at foo bar line 200.
% perl
# line 345 "goop"
eval "\n#line " . __LINE__ . ' "' . __FILE__ ."\"\ndie 'foo'";
print $@;
__END__
foo at goop line 345.
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu
Tłumaczenia Manuali i
może nie być aktualne. W razie
zauważenia różnic między powyższym opisem a
rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o
zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony
podręcznika za pomocą polecenia:
- man --locale=C 1 perlsyn
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można
znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.