NAZWA¶
setfont - ładuj font konsolowy ekranu dla EGA/VGA
SKŁADNIA¶
setfont [-O
font+umap.orig] [-o
font.orig] [-om
cmap.orig] [-ou
umap.orig] [-
N] [
font.new ...] [-m
cmap] [-u
umap] [-h
H] [-v] [-V]
X setfont polecenie
setfont polecenie
OPIS¶
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Komenda
setfont Wczytuje czcionkę z pliku
font.new i
ładuje do generatora znaków EGA/VGA, a opcjonalnie wypisuje
poprzedni font. Może ona również wczytać
różne tablice odwzorowań i wypisać
zawartość poprzednich.
Jeżeli nie podano żadnych argumentów (lub tylko
opcję -
N dla jakiejś liczby
N), wtedy
ładowana jest domyślna czcionka (8x
N) (zobacz
poniżej). Można podać wiele małych fontów,
zawierających tablice unikodowe, a
setfont połączy
je i wczyta całość. Typowe użycie:
- setfont
- Wczytaj domyślną czcionkę.
- setfont drdos8x16
- Wszytaj podaną czcionkę (tutaj 448-glifowy [448-glyph] font
drdos).
- setfont cybercafe -u cybercafe
- Wczytaj podaną czcionkę, który nie posiada mapy
unikodowej i dostarcz ją.
- setfont LatArCyrHeb-19 -m 8859-2
- Wczytaj podaną czcionkę (tutaj 512-glifowy
łączący różne zestawy znaków) i
wskaż, że lokalnym zestawem znaków jest ISO 8859-2.
Standardowym formatem czcionek w Linuksie jest PSF. Posiada on
nagłówek opisujący własności fontu takie
jak rozmiar znaku, po którym występuje mapa bitowa
glifów, po której opcjonalnie występować
może tablica odwzorowań unikodowego, dająca
wartość unikodową dla każdego glifu.
Rozpoznawanych jest również wiele innych (przestarzałych)
formatów. Gdy plik wejściowy ma format strony kodowej
(prawdopodobnie z rozszerzeniem .cp), zawierającej trzy czcionki o
rozmiarach np. 8x8, 8x14 i 8x16, wtedy jedna z opcji -8 lub -14 lub -16 musi
być podana, by wybrać jeden z nich. Surowe pliki z czcionkami
są plikami binarnymi o rozmiarze 256*
N bajtów,
zawierającymi obrazy bitowe każdego z 256 znaków, po
jednym bajcie na każdą skanowaną linię i po
N bajtów na znak (0 <
N <= 32).
Większość czcionek ma szerokość 8
bitów, lecz z urządzeniem bufora ramki (fb) użyte
mogą być inne szerokości.
WYSOKOŚĆ CZCIONKI¶
Program
setfont nie posiada wbudowanych informacji na temat trybów
graficznych VGA, ale po prostu prosi jądro o wczytanie pewnej mapy
bitowej do pamięci znakowej ROM karty graficznej. Jednak od Linuksa
1.3.1 jądro wie wystarczająco o trybach graficznych EGA/VGA aby
wybrać inną odległość lini (line distance).
Domyślną wysokością znaku będzie liczba
N wyciągnięta z czcionki lub podana jako opcja.
Użytkownik jednak może podać inną
wysokość znaku
H, używając opcji
-h.
MAPY KONSOLI¶
W drodze od wyjścia programu użytkownika do wyświetlenia na
konsoli zaangażowanych jest kilka odwzorowań. Gdy konsola jest w
trybie utf8 (zobacz
start_unicode(1)) wtedy jądro oczekuje,
że wyjście programu użytkownika jest kodowane jako UTF-8
(zobacz
utf-8(7)) i konwertuje je do Unikodu (ucs2). W przeciwnym
razie, 8-bitowe wyjście programu jest zamieniane na 16-bitowe
wartości unikodowe za pomocą tablicy translacji. Taka tablica
nazywana jest
unikodową mapą konsoli (Unicode console
map). Są cztery takie tablice: trzy wbudowane w jądro i
czwarta, która może być ustawiona, dzięki opcji
-m programu
setfont. Między tymi tablicami wybiera
sekwencja eskejpowa; po wczytaniu
cmap,
setfont wyrzuci na
wyjściu eskejpową sekwencję Esc ( to sprawia, że
jest to aktywna translacja).
Przykładami argumentów dla opcji
-m są
8859-1,
8859-2, ...,
8859-15,
cp437, ...,
cp1250.
Jądro znajduje prawidłowy glif dla podanej wartości
unikodowej symbolu, który ma być wyświetlony,
używając informacji o odwzorowaniu unikodowym czcionki i
wyświetla go.
Stare czcionki nie posiadają informacji o odwzorowaniu unikodowym i
dlatego istnieją mapy bezpośrednio-do-fontu (direct-to-font
maps) (wczytywane także dzięki opcji
-m), które
dają zgodność (correspondence) pomiędzy bajtami
użytkownika, a pozycjami czcionek. Najbardziej powszechną
zgodnością jest ta podana w pliku
trivial (gdzie
wartości bajtów użytkownika są używane
bezpośrednio jako pozycje czcionek). Czasami preferowane są inne
zgodności, gdyż sprzęt PC video oczekuje, że znaki
rysowane będą na pewnych pozycjach fontów.
Gdy podany zostanie argument
-m none wczytanie i aktywacja tablicy
odwzorowań zostaną powstrzymane. Poprzednia mapa konsoli
może być zachowana dzięki opcji
-om plik. Te opcje
sprawiają, że
mapscrn(8) jest przestarzały.
(Jednak może być użyteczny przy czytaniu tego
podręcznika).
UNIKODOWE MAPY CZCIONEK¶
Zgodność między glifami w foncie a wartościami
unikodowymi jest opisana przez unikodową tablicę
odwzorowań. W wielu plikach z czcionkami zawarte są unikodowe
tablice odwzorowań, które mogą być wskazane przez
opcję
-u. Program
setfont wczyta taką
unikodową tablicę odwzorowań, chyba że podana
została opcja
-ou none. Poprzednia unikodowa tablica
odwzorowań będzie zachowana jako część
zapisanego pliku z czcionką, gdy użyta będzie opcja -O.
Tablica ta może być także zapisana w oddzielnym pliku
dzięki opcji
-ou plik. Te opcje sprawiają, że
loadunimap(8) jest przestarzały.
Unikodowa tablica odwzorowań powinna przydzielić kilka
glifów do ´brakującego znaku' (missing character) o
wartości U+fffd. W przeciwnym razie brakujące znaki nie
są tłumaczone, dając pogmatwane rezultaty.
Zazwyczaj nie jest potrzebna tablica odwzorowań, a unikodowa tablica
odwzorowań jest już zawarta w foncie (czasami wskazyje na to
rozszerzenie .psfu), więc większość
użytkowników nie musi się martwić dokładnym
znaczeniem i funkcjonalnością tych tablic.
Każdy może dodać unikodową tablicę
odwzorowań do czcionki psf używając
psfaddtable(1).
OPCJE¶
- -h H
- Zmień wysokość czcionki.
- -m plik
- Wczytaj mapę konsoli lub unikodową mapę konsoli z
plik.
- -o plik
- Zachowaj poprzednią czcionkę w plik.
- -O plik
- Zachowaj poprzednią czcionkę i mapę unikodową
w plik.
- -om plik
- Przechowaj mapę konsoli w plik.
- -ou plik
- Zachowaj poprzednią mapę unikodową w
plik.
- -u plik
- Wczytaj tablicę unikodową opisującą
czcionkę z plik.
- -v
- Bądź gadatliwy.
- -V
- Wypisz numer wersji i wyjdź.
PLIKI¶
/usr/share/consolefonts jest domyślnym katalogiem na czcionki.
/usr/share/unimaps jest domyślnym katalogiem na mapy unikodowe.
/usr/share/consoletrans jest domyślnym katalogiem na mapowania
ekranu. Domyślną czcionką jest plik
default (lub
default8xN gdy podana została opcja -N dla jakiejś liczby
N), z możliwym odpowiednim rozszerzeniem (takim jak .psf).
ZOBACZ TAKŻE¶
psfaddtable(1),
start_unicode(1),
loadunimap(8),
utf-8(7),
mapscrn(8)
AUTORZY¶
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już
Projektu Tłumaczenia Manuali i
może nie być
aktualne. W razie zauważenia różnic między
powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną
(angielską) wersją strony podręcznika za pomocą
polecenia:
- man --locale=C 8 setfont
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można
znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.