NAZWA¶
smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp
SKŁADNIA¶
smbclient nazwausługi [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP] [-O
opcje gniazd] [-R porządek sprawdzania nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i
zasięg] [-N] [-n nazwa NetBIOS] [-d poziom debugowania] [-P] [-p port]
[-l podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa
użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod terminala] [-m maksymalny poziom
protokołu] [-W grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D katalog] [-c
lista komend]
OPIS¶
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Ten program jest częścią pakietu
Samba.
smbclient jest klientem, który potrafi ´rozmawiać´ z
serwerem SMB/CIFS. Oferuje on interfejs podobny do tego z programu ftp (zobacz
ftp (1)). Umożliwia on rzeczy takie jak pobieranie plików z
serwera na lokalny komputer, umieszczanie plików z lokalnego komputera na
serwer, pobieranie informacji o katalogach z serwera itp.
OPCJE¶
- nazwa usługi
- nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze,
z której chcesz skorzystać. Nazwa usługi na postać
//serwer/usługa, gdzie serwer jest nazwą NetBIOS serwera
SMB/CIFS oferującego pożądaną usługę, a
usługa jest nazwą pożądanej usługi. Aby w
taki sposób połączyć się z usługą
drukarka na serwerze SMB/CIFS serwersmb, powinieneś
użyć nazwy usługi
- //serwersmb/drukarka
- Zauważ, że nazwą serwera nie musi być
nazwą IP (DNS) hosta tego serwera. Wymaganą nazwą jest
nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak adres IP
(DNS) serwera.
- Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie z parametrem
-R smbclienta lub używając parametru name
resolve order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na
zmianę porządku i metod znajdywania nazw.
- hasło
- parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania
dostępu do określonej usługi na określonym serwerze.
Jeśli ten parametr jest podany, opcja -N (pomiń zapytanie
o hasło) jest brana pod uwagę.
- Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano
hasła przy wywołaniu programu (używając tego parametru
lub dodając hasło do opcji -U (zobacz niżej)) i nie
została podana opcja -N klient zapyta się o hasło,
nawet jeśli pożądana usługa nie wymaga takowego.
(Jeśli hasło nie jest potrzebne, po prostu wciśnij ENTER
aby podać zerowe hasło.)
- Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to
OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane
mogą być odrzucone przez te serwery.
- Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do
skryptów.
- -s smb.conf
- Ten parametr określa ścieżkę do pliku
konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten plik kontroluje wszystkie
aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także musi
przeczytać ten plik.
- -B adres IP
- Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu
rozgłoszeniowego.
- -O opcje gniazd
- Opcje gniazd TCP do ustawienia przez klienta. Zobacz
parametr opcje gniazd na stronie podręcznika
systemowego smb.conf (5) aby sprawdzić listę poprawnych
opcji.
- -R porządek sprawdzania nazw
- Ta opcja pozwala użytkownikowi programu smbclient na
ustalenie, jakie usługi sprawdzania nazw zostaną użyte do
sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym chcesz się
połączyć.
- Opcjami są:
- o
- lmhosts : Sprawdzanie adresów IP w pliku
lmhosts Samby. Plik lmhosts jest przechowywany w tym samym katalogu, co
plik smb.conf.
- o
- host : Przeprowadź standardową
zamianę nazwy hosta na adres IP korzystając z pliku systemowego
/etc/hosts, służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta
metoda sprawdzania nazw jest zależna od systemu operacyjnego.
- o
- wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP
podanym w parametrze wins server z pliku smb.conf. Jeśli nie
podano żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.
- o
- bcast : Rozgłoś zapytanie na każdym
ze znanych lokalnych interfejsów sieciowych wymienionych w parametrze
interfaces z pliku smb.conf. Jest to najmniej wiarygodna metoda
sprawdzania nazw, ponieważ zależy ona od tego, czy docelowy host
jest aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać konkretny
adres rozgłoszeniowy można użyć opcji -B.
- Jeśli ten parametr nie jest ustawiony, użyta
zostanie opcja name resolve order z pliku
smb.conf.
- Domyślną kolejnością jest lmhosts,
host, wins, bcast. Bez parametru -R lub bez żadnego wpisu w
parametrze "name resolve order" z pliku smb.conf
metody sprawdzania nazw będą używane w tej
kolejności.
- -M nazwa NetBIOS
- Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na
inny komputer przy użyciu protokołu "WinPopup". Po
ustanowieniu połączenia wpisz swoją wiadomość.
Aby zakończyć wpisywanie wciśnij ^D (control-D).
- Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony
WinPopup, użytkownik otrzyma wpisaną wiadomość i
prawdopodobnie usłyszy sygnał dźwiękowy. Jeśli
WinPopup nie jest uruchomiony, wiadomość nie zostanie
doręczona a żadna wiadomość o błędzie
się nie pojawi.
- Wiadomość zostanie obcięta, jeśli jej
rozmiar przekracza 1600 bajtów. Jest to ograniczenie
protokołu.
- Przydatną sztuczką jest wysłanie
wiadomości na standardowe wejście programu smbclient. Na
przykład
- cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK
- wyśle wiadomość z pliku
mojawiadomość.txt na komputer JANEK.
- Mogą się też przydać opcje -U i
-I, które kontrolują części OD i DO
wiadomości.
- Zobacz opcję message command z pliku
smb.conf (5) opisującą zachowanie się Samby w
przypadku otrzymania wiadomości WinPopup.
- Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy
autostart systemu Windows, jeśli chcesz zawsze mieć
możliwość odbierania wiadomości.
- -i zasięg
- Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który
smbclient będzie używał do komunikowania się przy
generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje dotyczące
zasięgów NetBIOS możesz znaleźć w rfc1001.txt i
rfc1002.txt. Zasięgi NetBIOS są bardzo rzadko
używane. Zmieniaj te ustawienia tylko jeśli jesteś
administratorem wszystkich systemów NetBIOS, z którymi chcesz
się komunikować.
- -N
- Jeśli ta opcja jest ustawiona, pomijane jest normalne
zapytanie klienta o hasło użytkownika. Ta opcja jest przydatna
przy łączeniu się z usługą, która nie wymaga
hasła.
- Normalnie klient pyta o hasło, chyba że
hasło podane jest w linii poleceń lub posłużono
się tym parametrem.
- -n nazwa NetBIOS
- Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta
(dużymi literami) jako swojej nazwy NetBIOS. Ten parametr pozwala na
ustalenie dowolnej nazwy NetBIOS.
- -d poziom debugowania
- poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub
literą ´A´.
- Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną
wartością jest zero.
- Im wyższa jest ta wartość, tym więcej
szczegółów będą zawierały logi. Przy
poziomie 0 raportowane będą tylko krytyczne błędy i
poważne ostrzeżenia. Poziom 1 jest sensowny dla normalnej pracy
- generuje małą, ale wystarczającą ilość
informacji o przeprowadzanych operacjach.
- Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną
ilość danych i powinny być używane tylko przy
poszukiwaniu przyczyn problemów. Poziomy powyżej 3 są
zaprojektowane tylko dla deweloperów i generują OGROMNĄ
ilość danych, przy czym większość jest
nieczytelna. Jeśli poziom debugowania będzie ustawiony na
´A´, zostaną zapisane wszystkie informacje. Ta opcja
jest tylko dla deweloperów, i to tylko takich, którzy
naprawdę chcą wiedzieć, jak działa kod.
- Ten parametr unieważni opcję log level z
pliku smb.conf (5).
- -P
- Ta opcja nie jest już używana. Kod programu
Samba2.0 pozwala serwerowi na decydowanie o typie urządzenie,
więc nie jest potrzebna flaga drukarki.
- -p port
- To jest numer portu TCP, który zostanie użyty
przy ustanawianiu połączenia z serwerem. Standardowy
("dobrze znany" - well-known) numer portu TCP dla serwera
SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem domyślnym.
- -l podstawa nazwy logów
- Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o
podstawie nazwy pliku, do którego będą zapisywane
informacje o działaniach klienta.
- Domyślna podstawa nazwy jest określana przy
kompilacji.
- Podstawa nazwy jest używana do utworzenia ostatecznej
nazwy pliku. Na przykład jeśli podaną podstawą jest
"log", ostateczną nazwą pliku będzie
log.client.
- Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany
przez klienta.
- -h
- Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.
- -I adres IP
- Jest to adres IP serwera, do którego chcesz się
podłączyć. Powinna to być standardowa notacja
"a.b.c.d".
- Normalnie klient próbuje zlokalizować serwer
SMB/CIFS przez mechanizm sprawdzania nazw NetBIOS opisany powyżej w
parametrze name resolve order Użycie tego parametru wymusza na
kliencie użycie podanego adresu IP i podana nazwa NetBIOS będzie
zignorowana.
- Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru.
Jeśli ta wartość nie zostanie podana, będzie ona
ustalona automatycznie przez klienta w sposób opisany
powyżej.
- -E
- Ten parametr wywołuje zapisywanie wiadomości
przez klienta do standardowego strumienia błędów
(stderr).
- Normalnie te wiadomości są wysyłane do
standardowego strumienia wyjścia - zazwyczaj konsola
użytkownika.
- -U nazwa użytkownika
- Ten parametr określa nazwę użytkownika,
która zostanie użyta przy nawiązywaniu
połączenia, zakładając że twój serwer nie
używa wersji protokołu, który łączy hasła z
udziałami, ale z nazwami użytkowników.
- Niektóre serwery są wybredne co do wielkości
znaków tej nazwy, a niektóre wymagają, aby była to
ważna nazwa NetBIOS.
- Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika,
użyta zostanie wersja pisana dużymi literami zmiennej
środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności). Jeśli
nie podano żadnej nazwy użytkownika i żadna ze zmiennych
środowiskowych nie istnieje, to użyta zostanie nazwa
użytkownika "GUEST".
- Jeśli zmienna środowiskowa USER zawiera znak
´%´, wszystko po tym znaku będzie traktowane jako
hasło. To pozwala na ustawienie zmiennej środowiskowej na
USER=użytkownik%hasło, w związku z czym hasło nie jest
podawane w linii poleceń, gdzie może być podejrzane przez
komendę ps.
- Jeśli usługa, do której chcesz się
podłączyć wymaga hasła, może ono być podane
przy pomocy opcji -U, przez dodanie symbolu procentu
("%") i hasła do nazwy użytkownika. Na przykład,
aby podłączyć się do usługi jako użytkownik
"janek" z hasłem "sekret", możesz
użyć opcji
- -U janek%sekret
- w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji
wokół symbolu procentu.
- Jeśli podasz hasło jako część
nazwy użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń
zapytanie o hasło).
- Jeśli podasz hasło jako parametr i jako
część nazwy użytkownika, to pierwszeństwo ma
hasło podane jako część nazwy użytkownika. Nie
podanie niczego przed lub po znaku procentu spowoduje użycie
odpowiednio pustej nazwy użytkownika lub pustego hasła.
- Hasło może też być podane przez
ustawienie zmiennej środowiskowej PASSWORD, która zawiera
hasło użytkownika. Zauważ, że może to być
bardzo niebezpieczne na niektórych systemach, ale na innych
umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend smbclienta bez
możliwości podejrzenia hasła na liście procesów w
przypadku podania go w linii poleceń.
- Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to
OS/2 i Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub mieszane
mogą być odrzucone przez te serwery.
- Bądź ostrożny przy dopisywaniu haseł do
skryptów lub przy ustawianiu zmiennej środowiskowej PASSWORD. Na
wielu systemach linia poleceń działającego procesu
może być podejrzana przy pomocy polecenia ps. Aby mieć
pewność bezpieczeństwa pozwalaj programowi smbclient na
pytanie o hasło i wpisuj je bezpośrednio.
- -L
- Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych
na serwerze. Lista pojawi się po użyciu w taki sposób:
"smbclient -L host". Opcja -I może być
przydatna jeśli twoje nazwy NetBIOS nie są takie same jak nazwy
DNS hostów TCP/IP lub jeśli próbujesz
połączyć się z hostem z innej sieci.
- -t kod terminala
- Ta opcja mówi programowi smbclient jak
interpretować nazwy plików pochodzące ze zdalnego serwera.
Zazwyczaj azjatyckojęzyczne wielobajtowe implementacje Uniksów
używają innych zestawów znaków niż serwery
SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS).
Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi smbclient na
prawidłową konwersję między nazwami plików
Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów SMB. Ta opcja nie
została porządnie sprawdzona i mogą być z nią
problemy.
- Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7,
jis8, junet, hex, cap. To nie jest pełna lista. Pełna lista
znajduje się w kodzie źródłowym pakietu Samba.
- -m maksymalny poziom protokołu
- Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient
zawsze próbuje nawiązać połączenie z
najwyższym poziomem protokołu jaki serwer obsługuje. Ten
parametr jest zachowany dla wstecznej kompatybilności, ale dowolny
ciąg, który znajduje się po opcji -m zostanie
zignorowany.
- -W grupa robocza
- Unieważnia domyślną grupę roboczą
określoną w parametrze workgroup z pliku smb.conf
dla tego połączenia. Ta opcja może być niezbędna
do połączenia się z niektórymi serwerami.
- -T opcje programu tar
- smbclient może być użyty do stworzenia kopii
zapasowej wszystkich plików znajdujących się na udziale
SMB/CIFS, kompatybilnego z formatem tar (1). Drugorzędne flagi
tar, które mogą być podane to:
- c
- Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi
znajdować się nazwa pliku, pliku urządzenia streamera lub
"-" dla standardowego wyjścia. Jeśli użyjesz
standardowego wyjścia musisz użyć najniższej
wartości poziomu debugowania -d0, aby uniknąć uszkodzenia
pliku tar. Ta flaga nie może być podana razem z flagą
x.
- x
- Rozpakuj lokalny plik tar z powrotem na udział.
Jeśli opcja -D nie została podana, struktura plików
i katalogów pliku tar zostanie odtworzona od głównego
katalogu udziału. Po tej opcji musi znajdować się nazwa
pliku tar, urządzenia lub -D dla standardowego wejścia.
Flaga ta nie może być łączona z flagą c.
Odtworzonym plikom zostanie nadana taka data stworzenia (modyfikacji),
jaka została zapisana w pliku tar. Nie zostaje natomiast
przywrócona data katalogom.
- I
- Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne
zachowanie, kiedy pliki są wymienione powyżej. Powoduje to
branie pod uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu (a
zatem wszystko inne zostaje wyłączone z tych działań).
Zobacz przykład poniżej.
- X
- Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to
wyłączenie pliku tar z działań rozpakowywania lub
tworzenia. Zobacz przykład poniżej.
- b
- Rozmiar bloku. Po nim musi następować dozwolona
(większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje zapisanie
pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512)
blokach.
- g
- Przyrostowe. Archiwizuj tylko te pliki, które
mają ustawiony bit "archive". Przydatne tylko z flagą
c.
- q
- Ciche. Powstrzymuje tara przed wypisywaniem informacji
diagnostycznych podczas pracy. Ten sam efekt daje tarmode quiet.
- r
- Włączanie lub wyłączanie oparte na
wyrażeniach regularnych. Używa wyrażeń regularnych aby
sprawdzić, czy dany plik należy włączyć lub
wyłączyć z działań. Działa to jedynie
jeśli Samba została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże
ten tryb może być bardzo wolny. Jeśli Samba nie
została skompilowana z HAVE_REGEX_H, wykonywane jest
porównywanie oparte na maskach (użycie znaków * i ?).
- N
- Nowszy niż. Po tej opcji musi być nazwa pliku,
którego data będzie porównywana z plikami znalezionymi w
udziale podczas tworzenia archiwum. Tylko pliki nowsze niż podany
plik zostaną zarchiwizowane do pliku tar. Przydatne tylko z
flagą c.
- a
- Ustaw bit "archive". Powoduje usunięcie bitu
"archive" podczas archiwizowania pliku. Przydatne z flagami
g i c.
- Długie nazwy w plikach tar
- Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy
plików zarówno przy archiwizowaniu jak i rozpakowywaniu.
Jednakże pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi
mieć mniej niż 1024 bajty. Kiedy smbclient tworzy archiwum tar
zapisywane są ścieżki względne, nie absolutne.
- Nazwy plików w archiwach tar
- Wszystkie nazwy plików mogą być podane jako
ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem) lub jako
ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)
- Przykłady
- o
- Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na
mójpc (bez hasła).
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N
-Tx backup.tar
- o
- Odtwórz wszystko oprócz users/docs
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N
-TXx backup.tar users/docs
- o
- Stwórz plik tar złożony z plików
poniżej users/docs.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N
-Tc backup.tar users/docs
- o
- Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale
używając ścieżki DOS.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N
-tc backup.tar users\edocs
- o
- Stwórz plik tar złożony ze wszystkich
plików i katalogów z udziału.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N
-Tc backup.tar *
- -D początkowy katalog
- Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem.
Prawdopodobnie jedynym wykorzystaniem jest opcja tar -T.
- -c lista komend
- Lista komend jest to ciąg komend oddzielony
średnikami, które mają być wykonane zamiast
oczekiwania na podawanie komend przez standardowe wejście. -N
jest wymuszana przez -c.
- Ta opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu
standardowego wejścia do serwera, np. -c ´print -´.
OPERACJE¶
Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien pokazać
się znak zachęty:
smb:\>
Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje bieżący
katalog roboczy na serwerze, który zmieni się, jeśli zostanie
zmieniony bieżący katalog roboczy.
Znak zachęty wskazuje na to, że klient jest gotowy i czeka na
polecenia. Każda komenda jest pojedynczym słowem, opcjonalnie po nim
mogą nastąpić parametry specyficzne dla danej komendy. Komendy
i parametry są rozdzielone spacjami, chyba że opis konkretnej
komendy stanowi inaczej. Wszystkie komendy są niewrażliwe na
wielkość znaków. To, czy istotna jest wielkość
znaków parametrów przekazywanych do komend zależy od
konkretnych komend.
Parametry pokazane w nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]") są
opcjonalne. Jeśli nie zaznaczono inaczej, do komendy stosują
się zasady ogólne. Parametry podane w nawiasach kątowych (np.
"<parametr>") są obowiązkowe.
Zauważ, że wszystkie komendy wykonywane na serwerze są wykonywane
przez przekazanie żądania do serwera. Tak więc zachowanie jest
zależne od tego, jak serwer został zaimplementowany.
Komendy podane są w porządku alfabetycznym.
- ? [komenda]
- Jeśli "komenda" jest określona, to
komenda ? wyświetli krótką informację
dotyczącą podanej komendy. Jeśli pominięty zostanie
parametr "komenda", wyświetlona zostanie lista
dostępnych komend.
- ! [komenda powłoki]
- Jeśli podana jest "komenda powłoki",
komenda ! uruchomi lokalnie powłokę i wykona zadaną
komendę. Jeśli nie zostanie podana żadna komenda
powłoki, uruchomiona zostanie lokalna powłoka.
- cd [nazwa katalogu]
- Jeśli zostanie podana "nazwa katalogu", to
bieżący katalog roboczy na serwerze zostanie zmieniony na
zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
powodu do katalogu nie ma dostępu.
- Jeśli nie zostanie podana żadna nazwa katalogu,
wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego na
serwerze.
- del <maska>
- Klient zażąda od serwera próby
usunięcia wszystkich plików pasujących do maski z
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
- dir <maska>
- Wyświetla listę plików pasujących do
maski w bieżącym katalogu roboczym na serwerze.
- exit
- Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z
programu.
- get <nazwa pliku zdalnego> [nazwa pliku
lokalnego]
- Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku
zdalnego" na lokalny komputer. Jeśli drugi parametr jest podany,
to plik zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie "nazwa pliku
lokalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są binarne.
Zobacz też komendę lowercase.
- help [komenda]
- Zobacz komendę ? powyżej.
- lcd [nazwa katalogu]
- Jeśli "nazwa katalogu" jest podana, to
bieżący roboczy na komputerze lokalnym zostanie zmieniony na
zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z jakiegokolwiek
powodu do katalogu nie ma dostępu.
- Jeśli nie zostanie podana nazwa katalogu,
wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego na
lokalnym komputerze.
- lowercase
- Włącza wyświetlanie nazw plików
małymi literami dla komend get i mget.
- Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi
literami jest włączone, przy używaniu komend get i
mget lokalne nazwy plików będą konwertowane do
małych liter. Jest to często przydatne przy kopiowaniu
plików MSDOS z serwera, ponieważ małe litery w nazwach
plików są standardem w systemach Uniksowych.
- ls <maska>
- Zobacz komendę dir powyżej.
- mask <maska>
- Ta komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski,
która będzie używana podczas wykonywania operacji
rekurencyjnych przez komendy get i mget.
- Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane
do komend get i mget działają jak filtry do
plików, nie do katalogów.
- Maska określona komendą mask jest
niezbędna do filtrowania plików zawartych w tych katalogach. Na
przykład, jeśli maską podaną komendzie mget
jest "source*" a maską podaną komendzie mask
jest "*.c" a rekurencja jest włączona, komenda
mget pobierze wszystkie pliki pasujące do maski
"*&.c" we wszystkich katalogach poniżej pasujących
do maski "source*" w bieżącym katalogu roboczym.
- Zauważ, że domyślna wartość dla
maski jest pusta (jej równoważnością jest
"*") i pozostaje taka dopóki nie zostanie użyta
komenda mask do jej zmiany. Najczęściej maska pozostaje
niezdefiniowana. Aby uniknąć nieoczekiwanych rezultatów
dobrze jest przywrócić wartość maski na "*"
po użyciu komendy mget lub mput.
- md <nazwa katalogu>
- Zobacz komendę mkdir.
- mget <maska>
- Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer,
na którym uruchomiony jest klient.
- Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy
operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy
recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
- mkdir <nazwa katalogu>
- Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają
na to uprawnienia) z podaną nazwą.
- mput <maska>
- Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z
bieżącego katalogu roboczego komputera lokalnego do
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
- Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy
operacjach rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy
recurse i mask aby zdobyć więcej informacji.
- print <nazwa pliku>
- Wydrukuj podany plik z lokalnego komputera
używając drukarki podłączonej do serwera.
- Zobacz też komendę printmode.
- printmode <graphics lub text>
- Ustawia tryb drukowania tak, aby obsługiwać dane
binarne (takie jak grafika) albo tekst. Późniejsze komendy
drukowania będą używały trybu ustawionego przez to
polecenie.
- prompt
- Przełącza pytanie o nazwy plików podczas
działania komend mget i mput.
- Kiedy jest włączone, użytkownik będzie
proszony o potwierdzenie transferu każdego z plików podczas
działania tych komend. Kiedy jest wyłączone, wszystkie
pliki zostaną przesłane bez zapytania o potwierdzenie.
- put <nazwa pliku lokalnego> [nazwa pliku
zdalnego]
- Skopiuj plik o nazwie "nazwa pliku lokalnego" z
komputera lokalnego na serwer. Jeśli zostanie podany drugi parametr,
plik na serwerze zostanie nazwany "nazwa pliku zdalnego".
Zauważ, że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też
komendę lowercase.
- queue
- Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując
identyfikator zadania, nazwę, rozmiar i aktualny stan.
- quit
- Zobacz komendę exit.
- rd <nazwa katalogu>
- Zobacz komendę rmdir.
- recurse
- Przełącza stosowanie rekurencji dla komend
mget i mput.
- Kiedy jest włączona, te komendy będą
przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się w katalogu
początkowym i będą przeglądały ich
zawartość jeśli nazwa danego katalogu pasuje do maski
podanej komendzie. Pobrane będą tylko pliki pasujące do
maski ustalonej za pomocą polecenia mask. Zobacz także
polecenie mask.
- Jeśli rekurencja jest wyłączona, kopiowane
będą tylko pliki znajdujące się w bieżącym
katalogu roboczym na komputerze źródłowym pasujące do
maski podanej jako parametr polecenia mget lub mput, a maska
ustalona za pomocą polecenia mask będzie
zignorowana.
- rm <maska>
- Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera
wszystkie pliki pasujące do maski.
- rmdir <nazwa katalogu>
- Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa
dostępu) z serwera.
- tar <c|x>[IXbgNa]
- Przeprowadza operację tar - zobacz opcję
-T powyżej. Na zachowanie może wpływać komenda
tarmode (zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N
(nowsze niż) wpłynie na ustawienia tarmode. Zauważ, że
użycie opcji "-" z opcją x może nie
działać - zamiast tego użyj linii poleceń.
- blocksize <rozmiar bloku>
- Rozmiar bloku. Po nim musi następować
dopuszczalna (większa niż zero) wielkość bloku.
Powoduje zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi
zazwyczaj 512) blokach.
- tarmode <full|inc|reset|noreset>
- Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu
"archive". W trybie "full" polecenia tar zarchiwizuje
wszystko nie zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive"
(jest to tryb domyślny). W trybie "inc" (incremental -
przyrostowy) tar zarchiwizuje tylko pliki z ustawionym bitem
"archive". W trybie "reset" tar usunie bit
"archive" ze wszystkich plików, które archiwizuje
(wymaga możliwości zapisywania w udziale).
- setmode <nazwa pliku>
<perm=[+|\-]rsha>
- Wersja DOSowej komendy attribm służącej do
ustawiania atrybutów pliku. Na przykład:
- setmode mójplik +r
- sprawi, że plik "mójplik" będzie
tylko do odczytu.
UWAGI¶
Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków podanej
nazwy użytkownika, hasła, nazwy udziału (nazywanego także
nazwą usługi) i nazw serwerów. Jeśli nie możesz
się połączyć z serwerem spróbuj podać wszystkie
parametry dużymi literami.
Często niezbędne jest użycie opcji
-n przy
łączeniu się z niektórymi typami serwerów. Na
przykład LanManager OS/2 wymaga użycia prawidłowej nazwy
NetBIOS, więc musisz podać prawidłową nazwę,
która może być znana serwerowi.
smbclient obsługuje długie nazwy plików, jeśli serwer
obsługuje protokół LANMAN2 lub nowszy.
ZMIENNE ŚRODOWISKOWE¶
Zmienna
USER może zawierać nazwę użytkownika osoby
używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko wtedy, gdy
poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła
na poziomie sesji.
Zmienna
PASSWORD może zawierać hasło osoby
używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko jeśli
poziom protokołu jest na tyle wysoki, że obsługuje hasła
na poziomie sesji.
INSTALACJA¶
Lokalizacja programu klienta jest indywidualną kwestią administratora
systemu. Dalej znajdują się tylko sugestie.
Zaleca się, aby oprogramowanie smbclienta było zainstalowane w
katalogu /usr/local/samba/bin lub /usr/samba/bin. Ten katalog może
być czytany przez wszystkich a zapisywany tylko przez roota. Każdy
powinien mieć możliwość uruchomienia klienta. Klient nie
powinien mieć ustawionych uprawnień setuid czy setgid!
Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być umieszczane w
katalogu, którego zawartość może być odczytywana i
zapisywana tylko przez danego użytkownika.
Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy serwera
SMB/CIFS. Istnieje możliwość uruchomienia
smbd (8) jako
zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako demona na porcie
dostępnym dla użytkownika (zazwyczaj dowolny port powyżej 1024)
dostarczy serwera, na którym będzie można przeprowadzać
testy.
DIAGNOSTYKA¶
Większość informacji diagnostycznych wysyłanych przez
klienta jest rejestrowana w odpowiednim pliku. Nazwa tego pliku jest ustalana
podczas kompilacji, ale może być zmieniona przez parametr podany z
linii poleceń.
Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od poziomu
debugowania ustalonego przez klienta. Jeśli masz problemy, ustaw poziom
debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.
WERSJA¶
Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0 pakietu
Samba.
AUTOR¶
Oryginalne oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia
zostały stworzone przez Andrew Tridgella
samba-bugs@samba.org.
Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team jako projekt typu Open Source,
podobny do sposobu rozwijania jądra Linuksa.
Oryginalne strony podręcznika systemowego pakietu Samba zostały
napisane przez Karla Auera. Strony podręcznika systemowego zostały
skonwertowane do formatu YODL (kolejne wspaniałe oprogramowanie Open
Source, dostępne pod adresem
ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/) i
odświeżone dla wersji 2.0 pakietu Samba przez Jeremy'ego Allisona.
samba-bugs@samba.org.
Zobacz
samba (7). Znajdziesz tam pełną listę
współpracowników i informacje jak wysłać informacje o
błędach, komentarze itp.
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu
Tłumaczenia Manuali i
może nie być aktualne. W razie
zauważenia różnic między powyższym opisem a
rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o
zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony
podręcznika za pomocą polecenia:
- man --locale=C 1 smbclient
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można
znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.