NAZWA¶
setfont - ładuj font konsolowy ekranu dla EGA/VGA
SKŁADNIA¶
setfont [-O
font+umap.orig] [-o
font.orig] [-om
cmap.orig] [-ou
umap.orig] [-
N] [
font.new ...] [-m
cmap] [-u
umap] [-h
H] [-v] [-V]
X setfont polecenie
setfont polecenie
OPIS¶
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Komenda
setfont Wczytuje czcionkę z pliku
font.new i
ładuje do generatora znaków EGA/VGA, a opcjonalnie wypisuje
poprzedni font. Może ona również wczytać różne
tablice odwzorowań i wypisać zawartość poprzednich.
Jeżeli nie podano żadnych argumentów (lub tylko opcję
-
N dla jakiejś liczby
N), wtedy ładowana jest
domyślna czcionka (8x
N) (zobacz poniżej). Można
podać wiele małych fontów, zawierających tablice
unikodowe, a
setfont połączy je i wczyta
całość. Typowe użycie:
- setfont
- Wczytaj domyślną czcionkę.
- setfont drdos8x16
- Wszytaj podaną czcionkę (tutaj 448-glifowy
[448-glyph] font drdos).
- setfont cybercafe -u cybercafe
- Wczytaj podaną czcionkę, który nie posiada
mapy unikodowej i dostarcz ją.
- setfont LatArCyrHeb-19 -m 8859-2
- Wczytaj podaną czcionkę (tutaj 512-glifowy
łączący różne zestawy znaków) i wskaż,
że lokalnym zestawem znaków jest ISO 8859-2.
Standardowym formatem czcionek w Linuksie jest PSF. Posiada on
nagłówek opisujący własności fontu takie jak rozmiar
znaku, po którym występuje mapa bitowa glifów, po której
opcjonalnie występować może tablica odwzorowań
unikodowego, dająca wartość unikodową dla każdego
glifu. Rozpoznawanych jest również wiele innych
(przestarzałych) formatów. Gdy plik wejściowy ma format strony
kodowej (prawdopodobnie z rozszerzeniem .cp), zawierającej trzy czcionki
o rozmiarach np. 8x8, 8x14 i 8x16, wtedy jedna z opcji -8 lub -14 lub -16 musi
być podana, by wybrać jeden z nich. Surowe pliki z czcionkami
są plikami binarnymi o rozmiarze 256*
N bajtów,
zawierającymi obrazy bitowe każdego z 256 znaków, po jednym
bajcie na każdą skanowaną linię i po
N bajtów
na znak (0 <
N <= 32). Większość czcionek ma
szerokość 8 bitów, lecz z urządzeniem bufora ramki (fb)
użyte mogą być inne szerokości.
WYSOKOŚĆ CZCIONKI¶
Program
setfont nie posiada wbudowanych informacji na temat trybów
graficznych VGA, ale po prostu prosi jądro o wczytanie pewnej mapy
bitowej do pamięci znakowej ROM karty graficznej. Jednak od Linuksa 1.3.1
jądro wie wystarczająco o trybach graficznych EGA/VGA aby
wybrać inną odległość lini (line distance).
Domyślną wysokością znaku będzie liczba
N
wyciągnięta z czcionki lub podana jako opcja. Użytkownik jednak
może podać inną wysokość znaku
H,
używając opcji
-h.
MAPY KONSOLI¶
W drodze od wyjścia programu użytkownika do wyświetlenia na
konsoli zaangażowanych jest kilka odwzorowań. Gdy konsola jest w
trybie utf8 (zobacz
start_unicode(1)) wtedy jądro oczekuje,
że wyjście programu użytkownika jest kodowane jako UTF-8
(zobacz
utf-8(7)) i konwertuje je do Unikodu (ucs2). W przeciwnym
razie, 8-bitowe wyjście programu jest zamieniane na 16-bitowe
wartości unikodowe za pomocą tablicy translacji. Taka tablica
nazywana jest
unikodową mapą konsoli (Unicode console map).
Są cztery takie tablice: trzy wbudowane w jądro i czwarta,
która może być ustawiona, dzięki opcji
-m programu
setfont. Między tymi tablicami wybiera sekwencja eskejpowa; po
wczytaniu
cmap,
setfont wyrzuci na wyjściu eskejpową
sekwencję Esc ( to sprawia, że jest to aktywna translacja).
Przykładami argumentów dla opcji
-m są
8859-1,
8859-2, ...,
8859-15,
cp437, ...,
cp1250.
Jądro znajduje prawidłowy glif dla podanej wartości unikodowej
symbolu, który ma być wyświetlony, używając
informacji o odwzorowaniu unikodowym czcionki i wyświetla go.
Stare czcionki nie posiadają informacji o odwzorowaniu unikodowym i dlatego
istnieją mapy bezpośrednio-do-fontu (direct-to-font maps)
(wczytywane także dzięki opcji
-m), które dają
zgodność (correspondence) pomiędzy bajtami użytkownika, a
pozycjami czcionek. Najbardziej powszechną zgodnością jest ta
podana w pliku
trivial (gdzie wartości bajtów
użytkownika są używane bezpośrednio jako pozycje
czcionek). Czasami preferowane są inne zgodności, gdyż
sprzęt PC video oczekuje, że znaki rysowane będą na
pewnych pozycjach fontów.
Gdy podany zostanie argument
-m none wczytanie i aktywacja tablicy
odwzorowań zostaną powstrzymane. Poprzednia mapa konsoli może
być zachowana dzięki opcji
-om plik. Te opcje sprawiają,
że
mapscrn(8) jest przestarzały. (Jednak może być
użyteczny przy czytaniu tego podręcznika).
UNIKODOWE MAPY CZCIONEK¶
Zgodność między glifami w foncie a wartościami unikodowymi
jest opisana przez unikodową tablicę odwzorowań. W wielu
plikach z czcionkami zawarte są unikodowe tablice odwzorowań,
które mogą być wskazane przez opcję
-u. Program
setfont wczyta taką unikodową tablicę odwzorowań,
chyba że podana została opcja
-ou none. Poprzednia unikodowa
tablica odwzorowań będzie zachowana jako część
zapisanego pliku z czcionką, gdy użyta będzie opcja -O. Tablica
ta może być także zapisana w oddzielnym pliku dzięki opcji
-ou plik. Te opcje sprawiają, że
loadunimap(8) jest
przestarzały.
Unikodowa tablica odwzorowań powinna przydzielić kilka glifów do
´brakującego znaku' (missing character) o wartości U+fffd. W
przeciwnym razie brakujące znaki nie są tłumaczone, dając
pogmatwane rezultaty.
Zazwyczaj nie jest potrzebna tablica odwzorowań, a unikodowa tablica
odwzorowań jest już zawarta w foncie (czasami wskazyje na to
rozszerzenie .psfu), więc większość użytkowników
nie musi się martwić dokładnym znaczeniem i
funkcjonalnością tych tablic.
Każdy może dodać unikodową tablicę odwzorowań do
czcionki psf używając
psfaddtable(1).
OPCJE¶
- -h H
- Zmień wysokość czcionki.
- -m plik
- Wczytaj mapę konsoli lub unikodową mapę
konsoli z plik.
- -o plik
- Zachowaj poprzednią czcionkę w plik.
- -O plik
- Zachowaj poprzednią czcionkę i mapę
unikodową w plik.
- -om plik
- Przechowaj mapę konsoli w plik.
- -ou plik
- Zachowaj poprzednią mapę unikodową w
plik.
- -u plik
- Wczytaj tablicę unikodową opisującą
czcionkę z plik.
- -v
- Bądź gadatliwy.
- -V
- Wypisz numer wersji i wyjdź.
PLIKI¶
/usr/share/consolefonts jest domyślnym katalogiem na czcionki.
/usr/share/unimaps jest domyślnym katalogiem na mapy unikodowe.
/usr/share/consoletrans jest domyślnym katalogiem na mapowania
ekranu. Domyślną czcionką jest plik
default (lub
default8xN gdy podana została opcja -N dla jakiejś liczby N),
z możliwym odpowiednim rozszerzeniem (takim jak .psf).
ZOBACZ TAKŻE¶
psfaddtable(1),
start_unicode(1),
loadunimap(8),
utf-8(7),
mapscrn(8)
AUTORZY¶
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu
Tłumaczenia Manuali i
może nie być aktualne. W razie
zauważenia różnic między powyższym opisem a
rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o
zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony
podręcznika za pomocą polecenia:
- man --locale=C 8 setfont
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można
znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.