NAZWA¶

SKŁADNIA¶

OPIS¶

file sprawdza każdy ze swoich argumentów, próbując go sklasyfikować. Istnieją trzy zestawy testów, które są wykonywane w następującej kolejności: testy systemu plików, testy liczb magicznych i testy języka. Pierwszy test zakończony powodzeniem powoduje wypisanie typu pliku.

Wypisany typ będzie zwykle zawierał jedno ze słów text (plik zawiera tylko znaki drukowalne i kilka spośród znaków sterujących oraz prawdopodobnie można go bezpiecznie czytać na terminalu ASCII), executable (wykonywalny -- plik zawiera wyniki kompilacji w formacie zrozumiałym dla jądra pewnego Uniksa lub innego systemu) lub data (dane) oznaczające cokolwiek innego (zwykle jest to binarny, niedrukowalny plik). Wyjątkami są ogólnie znane formaty plików (pliki core, archiwa tar), o których wiadomo, że zawierają dane binarne. Podczas dodawania lokalnych modyfikacji do pliku /etc/magic, proszę zachować te słowa kluczowe. Wielu polega na tym, że dla wszystkich czytelnych plików wypisywane jest słowo "text". Nie należy więc robić tego, co zrobiono w Berkeley - zmieniono tam "shell commands text" na "shell script".

Testy systemu plików są oparte o sprawdzanie wartości zwracanej przez funkcję systemową stat(2). Program sprawdza, czy plik jest pusty oraz czy jest jakiegoś rodzaju plikiem specjalnym. Powinno się dać rozpoznać wszystkie rodzaje plików występujące w danym systemie (gniazda, dowiązania symboliczne lub nazwane potoki (FIFO), w systemach które je zaimplementowały), o ile te rodzaje plików będą zdefiniowane w systemowym pliku nagłówkowym <sys/stat.h.>

Testy liczb magicznych służą do sprawdzania plików, które zawierają dane w określonym formacie. Dobrym tego przykładem jest wykonywalny plik binarny (skompilowany program) a.out, którego format jest zdefiniowany w <elf.h,> <a.out.h> i prawdopodobnie <exec.h> w standardowym katalogu plików nagłówkowych. Pliki te zawierają "liczby magiczne" w określonym miejscu, w pobliżu początku pliku. Liczby te informują uniksowy system operacyjny o tym, że plik jest wykonywalnym plikiem binarnym oraz który z możliwych typów reprezentuje. Koncepcja "liczb magicznych" została jako rozszerzenie zastosowana również do plików z danymi. Można tak opisać każdy plik posiadający niezmienny identyfikator przy małym i określonym przesunięciu względem początku pliku. Informacje identyfikujące te pliki są odczytywane ze skompilowanego pliku liczb magicznych /usr/share/misc/magic.mgc lub z katalogu /usr/share/misc/magic, gdy skompilowany plik nie istnieje. Dodatkowo, pliki $HOME/.magic.mgc lub $HOME/.magic, jeśli będą istniały, zostaną użyte z pierwszeństwem w stosunku do systemowych plików magicznych.

Jeśli plik nie pasuje do żadnego z wpisów w pliku liczb magicznych, dokonywane jest sprawdzenie czy jest to plik tekstowy. Rozpoznawane są zestawy znaków: ASCII, ISO-8859-x, 8-bitowe rozszerzenia ASCII niezgodne z ISO (używane w systemach Macintosh i IBM PC), Unicode w kodowaniu UTF-8, Unicode w kodowaniu UTF-16 oraz EBCDIC. Sprawdzane są zakresy i ciągi bajtów, które stanowią drukowalny tekst w każdym z tych zestawów znaków. Jeśli plik przejdzie któryś z tych testów, zgłaszany jest odpowiadający mu zestaw znaków. Pliki w ASCII, ISO-8859-x, UTF-8 oraz w rozszerzeniach ASCII są identyfikowane jako “text”, gdyż mogą być one na ogół czytane na dowolnym terminalu; pliki w UTF-16 i EBCDIC stanowią jedynie "character data" (dane znakowe), gdyż jeśli zawierają one tekst, tekst ten wymaga przed przeczytaniem konwersji. Dodatkowo, file będzie próbował określić inne charakterystyki plików tekstowych. Jeśli wiersze są zakończone znakami CR, CRLF lub NEL, zamiast standardowego uniksowego LF, zostanie to zgłoszone. Zostaną również zidentyfikowane pliki zawierające wbudowane sekwencje unikowe lub wielokrotnego drukowania.

Po określeniu przez file zestawu znaków używanego w pliku tekstowym, spróbuje on odgadnąć w jakim języku plik został napisany. Testy językowe składają się z poszukiwań określonych łańcuchów znakowych (por. <names.h)> , które mogą pojawić się gdziekolwiek w kilku pierwszych blokach pliku. Na przykład słowo kluczowe .br wskazuje, że plik jest najprawdopodobniej plikiem wejściowym dla programu troff(1) podobnie, jak struct wskazuje na program w C. Testy te są mniej godne zaufania niż poprzednie dwie grupy, więc są wykonywane na końcu. Testy językowe testują również niektóre pliki zbiorcze (jak archiwa tar(1)).

Plik, który nie może zostać określony jako jako zapisany w jednym z powyższych zestawów znaków, jest po prostu określany jako "data" (dane).

OPCJE¶

--apple

Powoduje, że polecenie file wypisuje typ pliku i kod twórcy zgodnie z zapisem używanym w starszych wersjach MacOS. Kod składa się z ośmiu liter, pierwsza opisuje typ pliku, ostatnia twórcę.

-b, --brief

Nie podaje nazw plików na początku wierszy wynikowych (tryb skrócony).

-C, --compile

Zapisuje plik wynikowy magic.mgc, który zawiera wstępnie przetworzoną wersję pliku lub katalogu.

-c, --checking-printout

Powoduje sprawdzenie wydruku przetworzonej postaci pliku magicznego. Jest to zwykle używane w połączeniu z -m, aby odpluskwić nowy plik liczb magicznych przed jego zainstalowaniem.

-E

W przypadku błędów systemu plików (np. nie znaleziono pliku) nie obsługuje błędu jako normalnego wyniku i nie kontynuuje działania, jak wymaga norma POSIX, lecz wyświetla błąd i wychodzi.

-e, --exclude nazwa-testu

Wyłącza test o nazwie nazwa-testu z listy testów, przeprowadzanych w celu określenia typu pliku. Poprawne nazwy testów to:

apptype

Typ aplikacji EMX (tylko na EMX).

ascii

Różne typy plików tekstowych (ten test stara się odgadnąć kodowanie tekstu, niezależnie od opcji "encoding").

encoding

Różne kodowania tekstowe do testów magicznych soft.

tokens

Ignorowane w celu zachowania kompatybilności wstecznej.

cdf

Wypisuje szczegóły plików Compound Document File.

compress

Wyszukuje i zagłębia się w pliki skompresowane.

elf

Wypisuje szczegóły pliku ELF.

soft

Sprawdza z plikami magicznymi.

tar

Sprawdza pliki tar.

-F, --separator separator

Używa podanego łańcucha jako separatora między nazwą pliku a zwróconym wynikiem pliku. Domyślnie jest to ":".

-f, --pliki-od nazwa-pliku

Odczytuje nazwy testowanych plików z nazwa-pliku (po jednym w wierszu) przed listą argumentów. Obecna musi być albo nazwa-pliku albo przynajmniej jeden argument będący nazwą pliku; aby testować standardowe wejście, należy użyć argumentu "-" jako nazwy pliku. Proszę zauważyć, że nazwa-pliku nie jest rozwijana, a nazwy plików są przetwarzane przy wystąpieniu tej opcji przed wszystkimi innymi opcjami. Pozwala to na przetworzenie wielu list plików z różnymi argumentami wiersza polecenia, w tym samym wywołaniu file. Z tego powodu, jeśli chce się ustawić ogranicznik, konieczne jest zrobienie tego przed podaniem listy plików, np. " -F @ -f nazwa-pliku ", zamiast: " -f nazwa-pliku -F @ ".

-h, --no-dereference

opcja powoduje, że nie zachodzi podążanie za dowiązaniami symbolicznymi (w systemach, które obsługują dowiązania symboliczne). Jest to domyślne zachowanie, jeśli nie zdefiniowano zmiennej środowiskowej POSIXLY_CORRECT.

-i, --mime

Powoduje, że polecenie file wypisuje łańcuchy typów mime, zamiast tradycyjnych nazw czytelnych dla użytkownika. Stąd, pojawić się może "text/plain; charset=us-ascii", zamiast "ASCII text".

--mime-type, --mime-encoding

Jak -i, lecz wypisuje jedynie określone element(y).

-k, --keep-going

Nie zatrzymuje się po pierwszym dopasowaniu. Kolejne dopasowania będą poprzedzone łańcuchem "\012- " (aby osiągnąć znak nowego wiersza, proszę skorzystać z opcji -r). Wygrywa najsilniejszy wzór magiczny (patrz opcja -l).

-l, --list

Pokazuje listę wzorców i ich siłę posortowanych malejącą według siły magic, która jest używana do dopasowania (zobacz też opcję -k).

-L, --dereference

Powoduje, że program podąża za dowiązaniami symbolicznymi, tak jak w przypadku opcji ls(1) (w systemach obsługujących dowiązania symboliczne) o identycznej nazwie. Jest to domyślne zachowanie, jeśli zdefiniowano zmienną środowiskową POSIXLY_CORRECT.

-m, --plik-magiczny pliki-magiczne

Podaje alternatywną listę plików i katalogów zawierających magię. Może być to pojedynczy plik lub rozdzielona dwukropkami lista plików. Jeśli razem z plikiem lub katalogiem zostanie znaleziony skompilowany plik magiczny, zostanie użyty zamiast pliku lub katalogu.

-N, --no-pad

Nie wyrównuje nazw plików tak, aby wynik wyglądał lepiej.

-n, --no-buffer

Wymusza opróżnienie standardowego wyjścia po sprawdzeniu każdego pliku. Jest to przydatne wyłącznie przy sprawdzaniu listy plików. Opcja jest przeznaczona do programów oczekujących wyniku z typem plików, pozyskanego z potoku.

-p, --preserve-date

W systemach obsługujących utime(3) lub utimes(2), stara się zachować czas dostępu analizowanych plików, aby udać, że file nigdy ich nie odczytało.

-r, --raw

Nie tłumaczy niedrukowalnych znaków na \ooo. Zwykle file tłumaczy znaki niedrukowalne na ich postać ósemkową.

-s, --pliki-specjalne

Normalnie, file próbuje czytać i określać rodzaj pliku jedynie dla tych argumentów, które są plikami zgłoszonymi przez stat(2) jako zwykłe pliki. Pozwala to uniknąć problemów, gdyż czytanie plików specjalnych może mieć nieprzyjemne konsekwencje. Podanie opcji -s powoduje, że file czyta również argumenty będące plikami specjalnymi urządzeń blokowych i znakowych. Jest to przydatne do określania rodzaju systemu plików w przypadku danych na surowych partycjach dysków, stanowiących pliki specjalne urządzeń blokowych. Opcja ta powoduje również, że file nie zważa na zgłaszany przez stat(2) rozmiar pliku, gdyż w niektórych systemach funkcja ta zgłasza zero dla surowych partycji dysków.

-v, --version

Wyświetla informacje o wersji i kończy działanie.

-z, --uncompress

Próbuje zaglądać do plików skompresowanych.

-0, --print0

Wypisuje znak zerowy "\0" po końcu nazwy plików. Przydatne do zastosowania cut(1) na wyniku. Opcja nie wpływa na separator, który jest w dalszym ciągu wypisywany.

--help

Wyświetla komunikat pomocy i wychodzi.

PLIKI¶

/usr/share/misc/magic.mgc

Domyślna skompilowana lista liczb magicznych.

/usr/share/misc/magic

Katalog zawierający domyślne pliki magiczne.

ŚRODOWISKO¶

ZOBACZ TAKŻE¶

ZGODNOŚĆ ZE STANDARDAMI¶

Jedną z istotnych różnic między tą wersją i wersją z Systemu V, jest to, że niniejsza wersja traktuje białe znaki jako separatory, więc spacje w łańcuchach wzorców muszą być chronione. Na przykład,

>10	string	language impress 	(imPRESS data)

w istniejącym pliku magicznym będzie musiało być zamienione na

>10	string	language\ impress	(imPRESS data)

Dodatkowo, w tej wersji, jeśli łańcuch wzorca zawiera odwrotny ukośnik, to musi być on chroniony. Na przykład

0	string		\begindata	Andrew Toolkit document

w istniejącym pliku magicznym będzie musiało być zamienione na

0	string		\\begindata	Andrew Toolkit document

Wersja 3.2 SunOS i późniejsze pochodzące z Sun Microsystems zawierają polecenie file, wywodzące się z polecenia z System V, lecz z pewnymi rozszerzeniami. Ta wersja różni się od Sun-owskiej tylko małymi szczegółami. Zawiera ona rozszerzenie operatora "&", używanego jako np.

>16	long&0x7fffffff	>0		not stripped

KATALOG MAGICZNY¶

Kolejność wpisów w pliku magicznym jest istotna. Zależnie od używanego systemu, kolejność, w której są ułożone, może być nieprawidłowa.

PRZYKŁADY¶

$ file file.c file /dev/{wd0a,hda}
file.c:   C program text
file:     ELF 32-bit LSB executable, Intel 80386, version 1 (SYSV),
          dynamically linked (uses shared libs), stripped
/dev/wd0a: block special (0/0)
/dev/hda: block special (3/0)

$ file -s /dev/wd0{b,d}
/dev/wd0b: data
/dev/wd0d: x86 boot sector

$ file -s /dev/hda{,1,2,3,4,5,6,7,8,9,10}
/dev/hda:   x86 boot sector
/dev/hda1:  Linux/i386 ext2 filesystem
/dev/hda2:  x86 boot sector
/dev/hda3:  x86 boot sector, extended partition table
/dev/hda4:  Linux/i386 ext2 filesystem
/dev/hda5:  Linux/i386 swap file
/dev/hda6:  Linux/i386 swap file
/dev/hda7:  Linux/i386 swap file
/dev/hda8:  Linux/i386 swap file
/dev/hda9:  empty
/dev/hda10: empty

$ file -i file.c file /dev/{wd0a,hda}
file.c:      text/x-c
file:        application/x-executable
/dev/hda:    application/x-not-regular-file
/dev/wd0a:   application/x-not-regular-file

HISTORIA¶

Program ten, oparty na wersji z Systemu V, został napisany przez Iana Darwina ⟨ian@darwinsys.com⟩ bez zaglądania do innych źródeł.

John Gilmore przerobił mocno ten kod, czyniąc go lepszym niż pierwsza wersja. Geoff Collyer znalazł kilka nietrafności i dostarczył trochę wpisów w pliku liczb magicznych. Zmiana obsługi operatora "&" przez Roba McMahona, ⟨cudcv@warwick.ac.uk⟩, w 1989.

Guy Harris, guy@netapp.com, wykonał wiele zmian w okresie od 1993 do dzisiaj.

Podstawowy rozwój i konserwację w okresie od 1990 do dzisiaj prowadzi Christos Zoulas ( ⟨christos@astron.com⟩).

Zmodyfikowany przez Chrisa Lowtha, ⟨chris@lowth.com⟩, w 2000: Obsługa opcji -i powodującej wyprowadzanie łańcuchów typów MIME oraz korzystającej z alternatywnego pliku liczb magicznych i wbudowanej logiki.

Zmodyfikowany przez Erica Fischera ( ⟨enf@pobox.com⟩), w lipcu 2000, aby rozpoznawał kody znaków i próbował zidentyfikować język plików nie-ASCII.

Zmodyfikowany przez Reubena Thomasa ⟨rrt@sc3d.org⟩, w latach 2007-2011, w celu poprawy obsługi MIME, połączenia magii MIME i nie MIME, obsługi zarówno katalogów jak i plików magicznych, zaaplikowania wielu poprawek błędów, zaktualizowania i poprawienia sporej części magii, poprawienia systemu budowania, dokumentacji i przepisania podpięć Pythona w czystym Pythonie.

Lista osób, które wniosły wkład do katalogu "magic" (pliki magiczne) jest za długa, aby ją tu przytaczać. Wiecie kim jesteście; dziękujemy. Wiele osób jest wspomnianych w plikach źródłowych.

NOTKA PRAWNA¶

Pliki tar.h i is_tar.c zostały napisane przez Johna Gilmore'a, a pochodzą z jego ogólnie dostępnego programu tar(1) i nie podlegają powyższej licencji.

WARTOŚĆ ZWRACANA¶

BŁĘDY¶

DO ZROBIENIA¶

Kontynuować likwidację wszystkich błędów. System BTS Debiana jest tu dobrym źródłem.

Przechowywać dowolnie długie łańcuchy, np. dla %s wzorców, dzięki czemu mogłyby być wypisywane. Naprawia błąd Debiana #271672. Wymagałoby bardziej złożonego kodu przechowywania/ładowania odpowiedzialnego za naukę.

Dodać składnię do względnych przesunięć po bieżącym poziomie (bug Debiana #466037).

Sprawić, by działała opcja -ki, tzn. podawanie wielu typów MIME.

Dodać bibliotekę zip do zagłębienia się w dokumenty Office2007, co umożliwiłoby poznanie ich typu.

Dodać opcję do wypisywania URL-i źródeł opisów plików.

Połączyć przeszukiwania skryptów i dodać metodę na powiązanie nazw plików wykonywalnych z typami MIME (wartość magiczna do !:mime która spowodowałaby wyszukanie wynikowego łańcucha w tabeli). Dzięki temu uniknęłoby się dodawanie tych samych wartości magicznych dla każdego nowego interpretera hash-bang.

Naprawić “name” i “use” aby pilnowały spójności w chwili kompilacji (zduplikowane “name”, “use” wskazujące na niezdefiniowaną “name”). “name” / “use” powinny być efektywniejsze poprzez utrzymywanie posortowanej listy nazw. Wdrożyć i udokumentować ^ jako specjalny przypadek do zmieniania kolejności bajtów w parserze, dzięki czemu nie wymagałoby to cytowania.

DOSTĘPNOŚĆ¶

TŁUMACZENIE¶