NAZWA¶
smbclient - klient zasobów SMB/CIFS podobny do ftp
SKŁADNIA¶
smbclient nazwausługi [hasło] [-s smb.conf] [-B adres IP]
[-O opcje gniazd] [-R porządek sprawdzania nazw] [-M nazwa NetBIOS] [-i
zasięg] [-N] [-n nazwa NetBIOS] [-d poziom debugowania] [-P] [-p port]
[-l podstawa nazwy logów] [-h] [-I adres IP] [-E] [-U nazwa
użytkownika] [-L nazwa NetBIOS] [-t kod terminala] [-m maksymalny
poziom protokołu] [-W grupa robocza] [-T<c|x>IXFqgbNan] [-D
katalog] [-c lista komend]
OPIS¶
Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!
Ten program jest częścią pakietu
Samba.
smbclient jest klientem, który potrafi
´rozmawiać´ z serwerem SMB/CIFS. Oferuje on interfejs
podobny do tego z programu ftp (zobacz
ftp (1)). Umożliwia on
rzeczy takie jak pobieranie plików z serwera na lokalny komputer,
umieszczanie plików z lokalnego komputera na serwer, pobieranie
informacji o katalogach z serwera itp.
OPCJE¶
- nazwa usługi
- nazwa usługi jest nazwą usługi na serwerze, z
której chcesz skorzystać. Nazwa usługi na
postać //serwer/usługa, gdzie serwer jest
nazwą NetBIOS serwera SMB/CIFS oferującego
pożądaną usługę, a usługa
jest nazwą pożądanej usługi. Aby w taki
sposób połączyć się z
usługą drukarka na serwerze SMB/CIFS
serwersmb, powinieneś użyć nazwy
usługi
- //serwersmb/drukarka
- Zauważ, że nazwą serwera nie musi być
nazwą IP (DNS) hosta tego serwera. Wymaganą nazwą
jest nazwa NetBIOS serwera, która nie musi być taka sama jak
adres IP (DNS) serwera.
- Nazwa serwera jest sprawdzana zgodnie z parametrem -R
smbclienta lub używając parametru name resolve
order z pliku smb.conf, pozwalającego administratorowi na
zmianę porządku i metod znajdywania nazw.
- hasło
- parametr hasło jest hasłem wymaganym do uzyskania
dostępu do określonej usługi na określonym
serwerze. Jeśli ten parametr jest podany, opcja -N
(pomiń zapytanie o hasło) jest brana pod uwagę.
- Nie ma domyślnego hasła. Jeśli nie podano
hasła przy wywołaniu programu (używając tego
parametru lub dodając hasło do opcji -U (zobacz
niżej)) i nie została podana opcja -N klient zapyta
się o hasło, nawet jeśli pożądana
usługa nie wymaga takowego. (Jeśli hasło nie jest
potrzebne, po prostu wciśnij ENTER aby podać zerowe
hasło.)
- Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i
Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub
mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
- Bądź ostrożny w dodawaniu haseł do
skryptów.
- -s smb.conf
- Ten parametr określa ścieżkę do pliku
konfiguracyjnego pakietu Samba, smb.conf. Ten plik kontroluje wszystkie
aspekty konfiguracji Samby na komputerze. Smbclient także musi
przeczytać ten plik.
- -B adres IP
- Adres IP używany przy wysyłaniu pakietu
rozgłoszeniowego.
- -O opcje gniazd
- Opcje gniazd TCP do ustawienia przez klienta. Zobacz parametr opcje
gniazd na stronie podręcznika systemowego smb.conf
(5) aby sprawdzić listę poprawnych opcji.
- -R porządek sprawdzania nazw
- Ta opcja pozwala użytkownikowi programu smbclient na ustalenie,
jakie usługi sprawdzania nazw zostaną użyte do
sprawdzenia nazwy NetBIOS hosta, z którym chcesz się
połączyć.
- Opcjami są:
- o
- lmhosts : Sprawdzanie adresów IP w pliku lmhosts Samby. Plik
lmhosts jest przechowywany w tym samym katalogu, co plik
smb.conf.
- o
- host : Przeprowadź standardową zamianę nazwy
hosta na adres IP korzystając z pliku systemowego /etc/hosts,
służącego do przeszukiwań NIS i DNS. Ta metoda
sprawdzania nazw jest zależna od systemu operacyjnego.
- o
- wins : zapytaj o nazwę komputer z adresem IP podanym w
parametrze wins server z pliku smb.conf. Jeśli nie podano
żadnego serwera WINS ta metoda jest pomijana.
- o
- bcast : Rozgłoś zapytanie na każdym ze znanych
lokalnych interfejsów sieciowych wymienionych w parametrze
interfaces z pliku smb.conf. Jest to najmniej wiarygodna metoda
sprawdzania nazw, ponieważ zależy ona od tego, czy docelowy
host jest aktualnie podłączony do podsieci. Aby podać
konkretny adres rozgłoszeniowy można użyć
opcji -B.
- Jeśli ten parametr nie jest ustawiony, użyta zostanie opcja
name resolve order z pliku smb.conf.
- Domyślną kolejnością jest lmhosts, host, wins,
bcast. Bez parametru -R lub bez żadnego wpisu w parametrze
"name resolve order" z pliku smb.conf metody
sprawdzania nazw będą używane w tej
kolejności.
- -M nazwa NetBIOS
- Ta opcja umożliwia ci wysłanie wiadomości na inny
komputer przy użyciu protokołu "WinPopup". Po
ustanowieniu połączenia wpisz swoją
wiadomość. Aby zakończyć wpisywanie
wciśnij ^D (control-D).
- Jeśli na komputerze docelowym jest uruchomiony WinPopup,
użytkownik otrzyma wpisaną wiadomość i
prawdopodobnie usłyszy sygnał dźwiękowy.
Jeśli WinPopup nie jest uruchomiony, wiadomość nie
zostanie doręczona a żadna wiadomość o
błędzie się nie pojawi.
- Wiadomość zostanie obcięta, jeśli jej rozmiar
przekracza 1600 bajtów. Jest to ograniczenie protokołu.
- Przydatną sztuczką jest wysłanie wiadomości na
standardowe wejście programu smbclient. Na
przykład
- cat mojawiadomość.txt | smbclient -M JANEK
- wyśle wiadomość z pliku
mojawiadomość.txt na komputer JANEK.
- Mogą się też przydać opcje -U i
-I, które kontrolują części OD i DO
wiadomości.
- Zobacz opcję message command z pliku smb.conf (5)
opisującą zachowanie się Samby w przypadku otrzymania
wiadomości WinPopup.
- Uwaga: skopiuj skrót do programu WinPopup do grupy autostart
systemu Windows, jeśli chcesz zawsze mieć
możliwość odbierania wiadomości.
- -i zasięg
- Ta opcja określa zasięg NetBIOS, który smbclient
będzie używał do komunikowania się przy
generowaniu nazw NetBIOS. Szczegółowe informacje
dotyczące zasięgów NetBIOS możesz
znaleźć w rfc1001.txt i rfc1002.txt. Zasięgi NetBIOS
są bardzo rzadko używane. Zmieniaj te ustawienia
tylko jeśli jesteś administratorem wszystkich
systemów NetBIOS, z którymi chcesz się
komunikować.
- -N
- Jeśli ta opcja jest ustawiona, pomijane jest normalne zapytanie
klienta o hasło użytkownika. Ta opcja jest przydatna przy
łączeniu się z usługą, która nie
wymaga hasła.
- Normalnie klient pyta o hasło, chyba że hasło podane
jest w linii poleceń lub posłużono się tym
parametrem.
- -n nazwa NetBIOS
- Domyślnie klient użyje nazwy lokalnego hosta (dużymi
literami) jako swojej nazwy NetBIOS. Ten parametr pozwala na ustalenie
dowolnej nazwy NetBIOS.
- -d poziom debugowania
- poziom debugowania jest liczbą od 0 do 10, lub literą
´A´.
- Jeśli ten parametr nie jest podany, domyślną
wartością jest zero.
- Im wyższa jest ta wartość, tym więcej
szczegółów będą zawierały logi.
Przy poziomie 0 raportowane będą tylko krytyczne
błędy i poważne ostrzeżenia. Poziom 1 jest
sensowny dla normalnej pracy - generuje małą, ale
wystarczającą ilość informacji o
przeprowadzanych operacjach.
- Poziomy powyżej 1 wygenerują znaczną
ilość danych i powinny być używane tylko przy
poszukiwaniu przyczyn problemów. Poziomy powyżej 3 są
zaprojektowane tylko dla deweloperów i generują
OGROMNĄ ilość danych, przy czym
większość jest nieczytelna. Jeśli poziom
debugowania będzie ustawiony na ´A´, zostaną
zapisane wszystkie informacje. Ta opcja jest tylko dla
deweloperów, i to tylko takich, którzy
naprawdę chcą wiedzieć, jak działa
kod.
- Ten parametr unieważni opcję log level z pliku
smb.conf (5).
- -P
- Ta opcja nie jest już używana. Kod programu Samba2.0 pozwala
serwerowi na decydowanie o typie urządzenie, więc nie jest
potrzebna flaga drukarki.
- -p port
- To jest numer portu TCP, który zostanie użyty przy
ustanawianiu połączenia z serwerem. Standardowy
("dobrze znany" - well-known) numer portu TCP dla serwera
SMB/CIFS to 139; jest on ustawieniem domyślnym.
- -l podstawa nazwy logów
- Jeśli ten parametr jest ustawiony, decyduje on o podstawie nazwy
pliku, do którego będą zapisywane informacje o
działaniach klienta.
- Domyślna podstawa nazwy jest określana przy kompilacji.
- Podstawa nazwy jest używana do utworzenia ostatecznej nazwy pliku.
Na przykład jeśli podaną podstawą jest
"log", ostateczną nazwą pliku będzie
log.client.
- Utworzony plik dziennika (logu) nigdy nie jest usuwany przez klienta.
- -h
- Wyświetl informacje o użytkowaniu klienta.
- -I adres IP
- Jest to adres IP serwera, do którego chcesz się
podłączyć. Powinna to być standardowa notacja
"a.b.c.d".
- Normalnie klient próbuje zlokalizować serwer SMB/CIFS przez
mechanizm sprawdzania nazw NetBIOS opisany powyżej w parametrze
name resolve order Użycie tego parametru wymusza na kliencie
użycie podanego adresu IP i podana nazwa NetBIOS będzie
zignorowana.
- Nie ma domyślnej wartości dla tego parametru. Jeśli
ta wartość nie zostanie podana, będzie ona ustalona
automatycznie przez klienta w sposób opisany powyżej.
- -E
- Ten parametr wywołuje zapisywanie wiadomości przez klienta
do standardowego strumienia błędów (stderr).
- Normalnie te wiadomości są wysyłane do standardowego
strumienia wyjścia - zazwyczaj konsola użytkownika.
- -U nazwa użytkownika
- Ten parametr określa nazwę użytkownika, która
zostanie użyta przy nawiązywaniu połączenia,
zakładając że twój serwer nie używa
wersji protokołu, który łączy hasła z
udziałami, ale z nazwami użytkowników.
- Niektóre serwery są wybredne co do wielkości
znaków tej nazwy, a niektóre wymagają, aby
była to ważna nazwa NetBIOS.
- Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika,
użyta zostanie wersja pisana dużymi literami zmiennej
środowiskowej USER lub LOGNAME (w takiej kolejności).
Jeśli nie podano żadnej nazwy użytkownika i
żadna ze zmiennych środowiskowych nie istnieje, to
użyta zostanie nazwa użytkownika "GUEST".
- Jeśli zmienna środowiskowa USER zawiera znak
´%´, wszystko po tym znaku będzie traktowane jako
hasło. To pozwala na ustawienie zmiennej środowiskowej na
USER=użytkownik%hasło, w związku z czym hasło
nie jest podawane w linii poleceń, gdzie może być
podejrzane przez komendę ps.
- Jeśli usługa, do której chcesz się
podłączyć wymaga hasła, może ono
być podane przy pomocy opcji -U, przez dodanie symbolu
procentu ("%") i hasła do nazwy użytkownika. Na
przykład, aby podłączyć się do
usługi jako użytkownik "janek" z hasłem
"sekret", możesz użyć opcji
- -U janek%sekret
- w linii poleceń. Zauważ, że nie ma spacji
wokół symbolu procentu.
- Jeśli podasz hasło jako część nazwy
użytkownika, to ustawiana jest opcja -N (pomiń
zapytanie o hasło).
- Jeśli podasz hasło jako parametr i jako
część nazwy użytkownika, to
pierwszeństwo ma hasło podane jako
część nazwy użytkownika. Nie podanie niczego
przed lub po znaku procentu spowoduje użycie odpowiednio pustej
nazwy użytkownika lub pustego hasła.
- Hasło może też być podane przez ustawienie
zmiennej środowiskowej PASSWORD, która zawiera hasło
użytkownika. Zauważ, że może to być
bardzo niebezpieczne na niektórych systemach, ale na innych
umożliwia to użytkownikom skryptowanie komend smbclienta bez
możliwości podejrzenia hasła na liście
procesów w przypadku podania go w linii poleceń.
- Uwaga: Niektóre serwery (włączając w to OS/2 i
Windows for Workgroups) wymagają hasła pisanego
dużymi literami. Hasła pisane małymi literami lub
mieszane mogą być odrzucone przez te serwery.
- Bądź ostrożny przy dopisywaniu haseł do
skryptów lub przy ustawianiu zmiennej środowiskowej
PASSWORD. Na wielu systemach linia poleceń
działającego procesu może być podejrzana przy
pomocy polecenia ps. Aby mieć pewność
bezpieczeństwa pozwalaj programowi smbclient na pytanie o
hasło i wpisuj je bezpośrednio.
- -L
- Ta opcja pozwala na obejrzenie usług dostępnych na serwerze.
Lista pojawi się po użyciu w taki sposób:
"smbclient -L host". Opcja -I może być
przydatna jeśli twoje nazwy NetBIOS nie są takie same jak
nazwy DNS hostów TCP/IP lub jeśli próbujesz
połączyć się z hostem z innej sieci.
- -t kod terminala
- Ta opcja mówi programowi smbclient jak interpretować nazwy
plików pochodzące ze zdalnego serwera. Zazwyczaj
azjatyckojęzyczne wielobajtowe implementacje Uniksów
używają innych zestawów znaków niż
serwery SMB/CIFS (na przykład EUC zamiast SJIS).
Prawidłowe ustawienie tego parametru programowi smbclient na
prawidłową konwersję między nazwami
plików Uniksowymi a tymi pochodzącymi z serwerów SMB.
Ta opcja nie została porządnie sprawdzona i mogą
być z nią problemy.
- Do kodów terminali należą: sjis, euc, jis7, jis8,
junet, hex, cap. To nie jest pełna lista. Pełna lista
znajduje się w kodzie źródłowym pakietu
Samba.
- -m maksymalny poziom protokołu
- Wraz z nowym kodem w pakiecie Samba2.0 smbclient zawsze
próbuje nawiązać połączenie z
najwyższym poziomem protokołu jaki serwer obsługuje.
Ten parametr jest zachowany dla wstecznej kompatybilności, ale
dowolny ciąg, który znajduje się po opcji -m
zostanie zignorowany.
- -W grupa robocza
- Unieważnia domyślną grupę roboczą
określoną w parametrze workgroup z pliku
smb.conf dla tego połączenia. Ta opcja może
być niezbędna do połączenia się z
niektórymi serwerami.
- -T opcje programu tar
- smbclient może być użyty do stworzenia kopii
zapasowej wszystkich plików znajdujących się na
udziale SMB/CIFS, kompatybilnego z formatem tar (1).
Drugorzędne flagi tar, które mogą być podane
to:
- c
- Stwórz plik tar na Uniksie. Po tej opcji musi znajdować
się nazwa pliku, pliku urządzenia streamera lub
"-" dla standardowego wyjścia. Jeśli
użyjesz standardowego wyjścia musisz użyć
najniższej wartości poziomu debugowania -d0, aby
uniknąć uszkodzenia pliku tar. Ta flaga nie może
być podana razem z flagą x.
- x
- Rozpakuj lokalny plik tar z powrotem na udział. Jeśli opcja
-D nie została podana, struktura plików i
katalogów pliku tar zostanie odtworzona od głównego
katalogu udziału. Po tej opcji musi znajdować się
nazwa pliku tar, urządzenia lub -D dla standardowego
wejścia. Flaga ta nie może być łączona
z flagą c. Odtworzonym plikom zostanie nadana taka data
stworzenia (modyfikacji), jaka została zapisana w pliku tar. Nie
zostaje natomiast przywrócona data katalogom.
- I
- Włącz pliki i katalogi. Jest to domyślne zachowanie,
kiedy pliki są wymienione powyżej. Powoduje to branie pod
uwagę plików tar przy rozpakowywaniu lub tworzeniu (a zatem
wszystko inne zostaje wyłączone z tych
działań). Zobacz przykład poniżej.
- X
- Wyłącz pliki i katalogi. Powoduje to
wyłączenie pliku tar z działań rozpakowywania
lub tworzenia. Zobacz przykład poniżej.
- b
- Rozmiar bloku. Po nim musi następować dozwolona
(większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje
zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512)
blokach.
- g
- Przyrostowe. Archiwizuj tylko te pliki, które mają ustawiony
bit "archive". Przydatne tylko z flagą c.
- q
- Ciche. Powstrzymuje tara przed wypisywaniem informacji diagnostycznych
podczas pracy. Ten sam efekt daje tarmode quiet.
- r
- Włączanie lub wyłączanie oparte na
wyrażeniach regularnych. Używa wyrażeń
regularnych aby sprawdzić, czy dany plik należy
włączyć lub wyłączyć z
działań. Działa to jedynie jeśli Samba
została skompilowana z HAVE_REGEX_H. Jednakże ten tryb
może być bardzo wolny. Jeśli Samba nie została
skompilowana z HAVE_REGEX_H, wykonywane jest porównywanie oparte na
maskach (użycie znaków * i ?).
- N
- Nowszy niż. Po tej opcji musi być nazwa pliku,
którego data będzie porównywana z plikami
znalezionymi w udziale podczas tworzenia archiwum. Tylko pliki nowsze
niż podany plik zostaną zarchiwizowane do pliku tar.
Przydatne tylko z flagą c.
- a
- Ustaw bit "archive". Powoduje usunięcie bitu
"archive" podczas archiwizowania pliku. Przydatne z flagami
g i c.
- Długie nazwy w plikach tar
- Tar smbclienta obsługuje obecnie długie nazwy plików
zarówno przy archiwizowaniu jak i rozpakowywaniu. Jednakże
pełna ścieżka razem z nazwą pliku musi
mieć mniej niż 1024 bajty. Kiedy smbclient tworzy archiwum
tar zapisywane są ścieżki względne, nie
absolutne.
- Nazwy plików w archiwach tar
- Wszystkie nazwy plików mogą być podane jako
ścieżki DOS'owe (z \ jako separatorem) lub jako
ścieżki Unixowe (z / jako separatorem)
- Przykłady
- o
- Odtworzenie pliku tar backup.tar do mójudział na
mójpc (bez hasła).
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tx
backup.tar
- o
- Odtwórz wszystko oprócz users/docs
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N -TXx
backup.tar users/docs
- o
- Stwórz plik tar złożony z plików
poniżej users/docs.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc
backup.tar users/docs
- o
- Stwórz taki sam plik tar jak powyżej, ale
używając ścieżki DOS.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N -tc
backup.tar users\edocs
- o
- Stwórz plik tar złożony ze wszystkich plików i
katalogów z udziału.
- smbclient //mójpc/mójudział "" -N -Tc
backup.tar *
- -D początkowy katalog
- Zmień początkowy katalog przed uruchomieniem. Prawdopodobnie
jedynym wykorzystaniem jest opcja tar -T.
- -c lista komend
- Lista komend jest to ciąg komend oddzielony średnikami,
które mają być wykonane zamiast oczekiwania na
podawanie komend przez standardowe wejście. -N jest
wymuszana przez -c.
- Ta opcja jest przydatna przy skryptowaniu i przekazywaniu standardowego
wejścia do serwera, np. -c ´print -´.
OPERACJE¶
Jeśli klient już działa, użytkownikowi powinien
pokazać się znak zachęty:
smb:\>
Symbol odwrotnego ukośnika ("\") wskazuje bieżący
katalog roboczy na serwerze, który zmieni się, jeśli
zostanie zmieniony bieżący katalog roboczy.
Znak zachęty wskazuje na to, że klient jest gotowy i czeka na
polecenia. Każda komenda jest pojedynczym słowem, opcjonalnie po
nim mogą nastąpić parametry specyficzne dla danej
komendy. Komendy i parametry są rozdzielone spacjami, chyba że
opis konkretnej komendy stanowi inaczej. Wszystkie komendy są
niewrażliwe na wielkość znaków. To, czy istotna
jest wielkość znaków parametrów przekazywanych do
komend zależy od konkretnych komend.
Parametry pokazane w nawiasach kwadratowych (np. "[parametr]")
są opcjonalne. Jeśli nie zaznaczono inaczej, do komendy
stosują się zasady ogólne. Parametry podane w nawiasach
kątowych (np. "<parametr>") są
obowiązkowe.
Zauważ, że wszystkie komendy wykonywane na serwerze są
wykonywane przez przekazanie żądania do serwera. Tak więc
zachowanie jest zależne od tego, jak serwer został
zaimplementowany.
Komendy podane są w porządku alfabetycznym.
- ? [komenda]
- Jeśli "komenda" jest określona, to komenda
? wyświetli krótką informację
dotyczącą podanej komendy. Jeśli pominięty
zostanie parametr "komenda", wyświetlona zostanie lista
dostępnych komend.
- ! [komenda powłoki]
- Jeśli podana jest "komenda powłoki", komenda
! uruchomi lokalnie powłokę i wykona zadaną
komendę. Jeśli nie zostanie podana żadna komenda
powłoki, uruchomiona zostanie lokalna powłoka.
- cd [nazwa katalogu]
- Jeśli zostanie podana "nazwa katalogu", to
bieżący katalog roboczy na serwerze zostanie zmieniony na
zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z
jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma dostępu.
- Jeśli nie zostanie podana żadna nazwa katalogu,
wyświetlona zostanie nazwa bieżącego katalogu
roboczego na serwerze.
- del <maska>
- Klient zażąda od serwera próby usunięcia
wszystkich plików pasujących do maski z
bieżącego katalogu roboczego na serwerze.
- dir <maska>
- Wyświetla listę plików pasujących do maski w
bieżącym katalogu roboczym na serwerze.
- exit
- Przerwij połączenie z serwerem i wyjdź z
programu.
- get <nazwa pliku zdalnego> [nazwa pliku lokalnego]
- Skopiuj z serwera plik o nazwie "nazwa pliku zdalnego" na
lokalny komputer. Jeśli drugi parametr jest podany, to plik
zostanie skopiowany do lokalnego pliku o nazwie "nazwa pliku
lokalnego". Zauważ, że wszystkie transfery są
binarne. Zobacz też komendę lowercase.
- help [komenda]
- Zobacz komendę ? powyżej.
- lcd [nazwa katalogu]
- Jeśli "nazwa katalogu" jest podana, to
bieżący roboczy na komputerze lokalnym zostanie zmieniony na
zadany. Ta operacja nie powiedzie się, jeśli z
jakiegokolwiek powodu do katalogu nie ma dostępu.
- Jeśli nie zostanie podana nazwa katalogu, wyświetlona
zostanie nazwa bieżącego katalogu roboczego na lokalnym
komputerze.
- lowercase
- Włącza wyświetlanie nazw plików małymi
literami dla komend get i mget.
- Kiedy wyświetlanie nazw plików małymi literami jest
włączone, przy używaniu komend get i
mget lokalne nazwy plików będą konwertowane do
małych liter. Jest to często przydatne przy kopiowaniu
plików MSDOS z serwera, ponieważ małe litery w
nazwach plików są standardem w systemach Uniksowych.
- ls <maska>
- Zobacz komendę dir powyżej.
- mask <maska>
- Ta komenda pozwala użytkownikowi na ustawienie maski, która
będzie używana podczas wykonywania operacji rekurencyjnych
przez komendy get i mget.
- Kiedy rekurencja jest włączona, maski przekazane do komend
get i mget działają jak filtry do
plików, nie do katalogów.
- Maska określona komendą mask jest niezbędna do
filtrowania plików zawartych w tych katalogach. Na przykład,
jeśli maską podaną komendzie mget jest
"source*" a maską podaną komendzie mask
jest "*.c" a rekurencja jest włączona, komenda
mget pobierze wszystkie pliki pasujące do maski
"*&.c" we wszystkich katalogach poniżej
pasujących do maski "source*" w bieżącym
katalogu roboczym.
- Zauważ, że domyślna wartość dla maski
jest pusta (jej równoważnością jest
"*") i pozostaje taka dopóki nie zostanie użyta
komenda mask do jej zmiany. Najczęściej maska
pozostaje niezdefiniowana. Aby uniknąć nieoczekiwanych
rezultatów dobrze jest przywrócić
wartość maski na "*" po użyciu komendy
mget lub mput.
- md <nazwa katalogu>
- Zobacz komendę mkdir.
- mget <maska>
- Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski na komputer, na
którym uruchomiony jest klient.
- Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach
rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i
mask aby zdobyć więcej informacji.
- mkdir <nazwa katalogu>
- Tworzy nowy katalog na serwerze (jeśli pozwalają na to
uprawnienia) z podaną nazwą.
- mput <maska>
- Skopiuj wszystkie pliki pasujące do maski z bieżącego
katalogu roboczego komputera lokalnego do bieżącego katalogu
roboczego na serwerze.
- Zauważ, że maska jest interpretowana inaczej przy operacjach
rekurencyjnych i nierekurencyjnych - zobacz komendy recurse i
mask aby zdobyć więcej informacji.
- print <nazwa pliku>
- Wydrukuj podany plik z lokalnego komputera używając drukarki
podłączonej do serwera.
- Zobacz też komendę printmode.
- printmode <graphics lub text>
- Ustawia tryb drukowania tak, aby obsługiwać dane binarne
(takie jak grafika) albo tekst. Późniejsze komendy
drukowania będą używały trybu ustawionego
przez to polecenie.
- prompt
- Przełącza pytanie o nazwy plików podczas
działania komend mget i mput.
- Kiedy jest włączone, użytkownik będzie
proszony o potwierdzenie transferu każdego z plików podczas
działania tych komend. Kiedy jest wyłączone,
wszystkie pliki zostaną przesłane bez zapytania o
potwierdzenie.
- put <nazwa pliku lokalnego> [nazwa pliku zdalnego]
- Skopiuj plik o nazwie "nazwa pliku lokalnego" z komputera
lokalnego na serwer. Jeśli zostanie podany drugi parametr, plik na
serwerze zostanie nazwany "nazwa pliku zdalnego". Zauważ,
że wszystkie transfery są binarne. Zobacz też
komendę lowercase.
- queue
- Wyświetla kolejkę drukowania, pokazując identyfikator
zadania, nazwę, rozmiar i aktualny stan.
- quit
- Zobacz komendę exit.
- rd <nazwa katalogu>
- Zobacz komendę rmdir.
- recurse
- Przełącza stosowanie rekurencji dla komend mget i
mput.
- Kiedy jest włączona, te komendy będą
przetwarzały wszystkie katalogi znajdujące się w
katalogu początkowym i będą przeglądały
ich zawartość jeśli nazwa danego katalogu pasuje do
maski podanej komendzie. Pobrane będą tylko pliki
pasujące do maski ustalonej za pomocą polecenia mask.
Zobacz także polecenie mask.
- Jeśli rekurencja jest wyłączona, kopiowane
będą tylko pliki znajdujące się w
bieżącym katalogu roboczym na komputerze
źródłowym pasujące do maski podanej jako
parametr polecenia mget lub mput, a maska ustalona za
pomocą polecenia mask będzie zignorowana.
- rm <maska>
- Usuwa z bieżącego katalogu roboczego serwera wszystkie pliki
pasujące do maski.
- rmdir <nazwa katalogu>
- Usuwa podany katalog (jeśli pozwalają na to prawa
dostępu) z serwera.
- tar <c|x>[IXbgNa]
- Przeprowadza operację tar - zobacz opcję -T
powyżej. Na zachowanie może wpływać komenda
tarmode (zobacz poniżej). Użycie g (przyrostowe) i N
(nowsze niż) wpłynie na ustawienia tarmode. Zauważ,
że użycie opcji "-" z opcją x może
nie działać - zamiast tego użyj linii
poleceń.
- blocksize <rozmiar bloku>
- Rozmiar bloku. Po nim musi następować dopuszczalna
(większa niż zero) wielkość bloku. Powoduje
zapisanie pliku tar na rozmiar_bloku*TBLOCK (TBLOCK wynosi zazwyczaj 512)
blokach.
- tarmode <full|inc|reset|noreset>
- Zmienia zachowanie polecenia tar względem bitu "archive".
W trybie "full" polecenia tar zarchiwizuje wszystko nie
zwracając uwagi na ustawienie bitu "archive" (jest to
tryb domyślny). W trybie "inc" (incremental -
przyrostowy) tar zarchiwizuje tylko pliki z ustawionym bitem
"archive". W trybie "reset" tar usunie bit
"archive" ze wszystkich plików, które archiwizuje
(wymaga możliwości zapisywania w udziale).
- setmode <nazwa pliku> <perm=[+|\-]rsha>
- Wersja DOSowej komendy attribm służącej do ustawiania
atrybutów pliku. Na przykład:
- setmode mójplik +r
- sprawi, że plik "mójplik" będzie tylko do
odczytu.
UWAGI¶
Niektóre serwery są wybredne, co do wielkości znaków
podanej nazwy użytkownika, hasła, nazwy udziału
(nazywanego także nazwą usługi) i nazw serwerów.
Jeśli nie możesz się połączyć z
serwerem spróbuj podać wszystkie parametry dużymi
literami.
Często niezbędne jest użycie opcji
-n przy
łączeniu się z niektórymi typami serwerów.
Na przykład LanManager OS/2 wymaga użycia prawidłowej
nazwy NetBIOS, więc musisz podać prawidłową
nazwę, która może być znana serwerowi.
smbclient obsługuje długie nazwy plików, jeśli
serwer obsługuje protokół LANMAN2 lub nowszy.
ZMIENNE ŚRODOWISKOWE¶
Zmienna
USER może zawierać nazwę użytkownika
osoby używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko
wtedy, gdy poziom protokołu jest na tyle wysoki, że
obsługuje hasła na poziomie sesji.
Zmienna
PASSWORD może zawierać hasło osoby
używającej klienta. Ta informacja jest użyta tylko
jeśli poziom protokołu jest na tyle wysoki, że
obsługuje hasła na poziomie sesji.
INSTALACJA¶
Lokalizacja programu klienta jest indywidualną kwestią
administratora systemu. Dalej znajdują się tylko sugestie.
Zaleca się, aby oprogramowanie smbclienta było zainstalowane w
katalogu /usr/local/samba/bin lub /usr/samba/bin. Ten katalog może
być czytany przez wszystkich a zapisywany tylko przez roota.
Każdy powinien mieć możliwość uruchomienia
klienta. Klient nie powinien mieć ustawionych uprawnień setuid
czy setgid!
Pliki z dziennikami pracy (logami) klienta powinny być umieszczane w
katalogu, którego zawartość może być
odczytywana i zapisywana tylko przez danego użytkownika.
Aby przetestować klienta, będziesz potrzebował nazwy
serwera SMB/CIFS. Istnieje możliwość uruchomienia
smbd
(8) jako zwykły użytkownik - uruchomienie serwera jako
demona na porcie dostępnym dla użytkownika (zazwyczaj dowolny
port powyżej 1024) dostarczy serwera, na którym będzie
można przeprowadzać testy.
DIAGNOSTYKA¶
Większość informacji diagnostycznych wysyłanych
przez klienta jest rejestrowana w odpowiednim pliku. Nazwa tego pliku jest
ustalana podczas kompilacji, ale może być zmieniona przez
parametr podany z linii poleceń.
Liczba i źródło informacji diagnostycznych zależy od
poziomu debugowania ustalonego przez klienta. Jeśli masz problemy,
ustaw poziom debugowania na 3 i przejrzyj pliki z logami.
WERSJA¶
Ta strona podręcznika systemowego obowiązuje dla wersji 2.0
pakietu Samba.
AUTOR¶
Oryginalne oprogramowanie Samba i związane z nim narzędzia
zostały stworzone przez Andrew Tridgella
samba-bugs@samba.org.
Samba jest teraz rozwijana przez Samba Team jako projekt typu Open Source,
podobny do sposobu rozwijania jądra Linuksa.
Oryginalne strony podręcznika systemowego pakietu Samba zostały
napisane przez Karla Auera. Strony podręcznika systemowego
zostały skonwertowane do formatu YODL (kolejne wspaniałe
oprogramowanie Open Source, dostępne pod adresem
ftp://ftp.icce.rug.nl/pub/unix/) i odświeżone dla wersji
2.0 pakietu Samba przez Jeremy'ego Allisona.
samba-bugs@samba.org.
Zobacz
samba (7). Znajdziesz tam pełną listę
współpracowników i informacje jak wysłać
informacje o błędach, komentarze itp.
Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już
Projektu Tłumaczenia Manuali i
może nie być
aktualne. W razie zauważenia różnic między
powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub
funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną
(angielską) wersją strony podręcznika za pomocą
polecenia:
- man --locale=C 1 smbclient
Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można
znaleźć pod adresem
http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.