.\" Copyright (c) 1995,1997 Paul Gortmaker and Andries Brouwer
.\"
.\" %%%LICENSE_START(GPLv2+_DOC_FULL)
.\" This is free documentation; you can redistribute it and/or
.\" modify it under the terms of the GNU General Public License as
.\" published by the Free Software Foundation; either version 2 of
.\" the License, or (at your option) any later version.
.\"
.\" The GNU General Public License's references to "object code"
.\" and "executables" are to be interpreted as the output of any
.\" document formatting or typesetting system, including
.\" intermediate and printed output.
.\"
.\" This manual is distributed in the hope that it will be useful,
.\" but WITHOUT ANY WARRANTY; without even the implied warranty of
.\" MERCHANTABILITY or FITNESS FOR A PARTICULAR PURPOSE. See the
.\" GNU General Public License for more details.
.\"
.\" You should have received a copy of the GNU General Public
.\" License along with this manual; if not, see
.\" .
.\" %%%LICENSE_END
.\"
.\" This man page written 950814 by aeb, based on Paul Gortmaker's HOWTO
.\" (dated v1.0.1, 15/08/95).
.\" Major update, aeb, 970114.
.\" FIXME ? The use of quotes on this page is inconsistent with the
.\" rest of man-pages.
.\"
.\"*******************************************************************
.\"
.\" This file was generated with po4a. Translate the source file.
.\"
.\"*******************************************************************
.\" This file is distributed under the same license as original manpage
.\" Copyright of the original manpage:
.\" Copyright © 1995,1997 Paul Gortmaker & Andries Brouwer (GPL-2+)
.\" Copyright © of Polish translation:
.\" Przemek Borys (PTM) , 1998.
.\" Michał Kułach , 2012, 2013, 2014.
.TH BOOTPARAM 7 2014\-06\-13 Linux "Podręcznik programisty Linuksa"
.SH NAZWA
bootparam \- wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux
.SH OPIS
Jądro (kernel) Linux przyjmuje pewne "opcje wiersza poleceń"", lub
"parametry rozruchowe" podczas uruchamiania. Ogólnie jest to używane do
przekazywania jądru informacji o parametrach sprzętu, których samodzielnie
nie potrafi ono określić lub by zapobiec wartościom, które jądro by
normalnie wykryło.
Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez BIOS (powiedzmy, że z
dyskietki, na którą je skopiowano używając `cp zImage /dev/fd0'), nie ma
możliwości przekazywania żadnych parametrów. Tak więc, aby móc mieć tę
możliwość, trzeba używać programu rozruchowego zdolnego do przekazywania
parametrów, takiego jak GRUB.
.\" The LILO program (LInux LOader) written by Werner Almesberger is the
.\" most commonly used.
.\" It has the ability to boot various kernels, and
.\" stores the configuration information in a plain text file.
.\" (See
.\" .BR lilo (8)
.\" and
.\" .BR lilo.conf (5).)
.\" LILO can boot DOS, OS/2, Linux, FreeBSD, UnixWare, etc., and is quite flexible.
.\"
.\" The other commonly used Linux loader is 'LoadLin', which is a DOS
.\" program that has the capability to launch a Linux kernel from the DOS
.\" prompt (with boot-args) assuming that certain resources are available.
.\" This is good for people that want to launch Linux from DOS.
.\"
.\" It is also very useful if you have certain hardware which relies on
.\" the supplied DOS driver to put the hardware into a known state.
.\" A common example is 'SoundBlaster Compatible' sound cards that require
.\" the DOS driver to twiddle a few mystical registers to put the card
.\" into a SB compatible mode.
.\" Booting DOS with the supplied driver, and
.\" then loading Linux from the DOS prompt with loadlin avoids the reset
.\" of the card that happens if one rebooted instead.
.SS "Lista argumentów"
Wiersz poleceń jądra jest przetwarzany w listę łańcuchów (argumentów
rozruchowych) rozdzielonych spacjami. Większość argumentów rozruchowych
przyjmuje postać:
.in +4n
.nf
\fInazwa\fP[\fB=\fP\fIwartość_1\fP][\fB,\fP\fIwartość_2\fP]...[\fB,\fP\fIwartość_10\fP]
.fi
.in
.LP
gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do
określania, która część jądra ma otrzymać związane z nim
wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są zwyczajnie oddzielone
spacjami, w formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10 wartości
jest rzeczywisty, jako że obecnie kod obsługuje jedynie 10 oddzielonych
przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego samego
słowa kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).
Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra
\fIinit/main.c\fP. Najpierw jądro sprawdza czy argument jest jednym ze
specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub "debug". Znaczenie tych
specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.
Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy
podany tekst argumentu (taki jak "foo") nie jest związany z funkcją
konfigurującą ("foo_setup()") dla konkretnego urządzenia, lub części
jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to przeszuka ono tablice
bootsetupowe aby sprawdzić, czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli było,
wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup()) i przekazuje
jej argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.
Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja
konfigurująca, jak opisano powyżej, zostaje zinterpretowane jako zmienna
środowiskowa, która ma być ustawiona. (Bezużytecznym?) przykładem może być
użycie "TERM=vt100" jako argumentu rozruchowego.
Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były
zinterpretowane jako zmienne środowiskowe, zostają potem przekazane
procesowi jeden, którym zwykle jest program \fBinit\fP(1). Najpopularniejszym
argumentem, który jest przekazywany procesowi \fIinit\fP jest słowo "single",
które mówi mu, by uruchomił komputer w trybie pojedynczego użytkownika, żeby
nie odpalał wszystkich normalnych demonów. Proszę sprawdzić na stronie
podręcznika \fBinit\fP(1), jakie argumenty przyjmuje.
.SS "Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia"
.TP
\&\fB'init=...'\fP
Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono
ustawione lub nie może zostać znalezione, to jądra wypróbowuje
\fI/sbin/init\fP, następnie \fI/etc/init\fP, później \fI/bin/init\fP i w końcu
\fI/bin/sh\fP a ostatecznie panikuje, jeśli wszystkie te próby zawiodą.
.TP
\&\fB'nfsaddrs=...'\fP
Ustawia adres rozruchowy nfs na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest
używany w przypadku rozruchu sieciowego.
.TP
\&\fB'nfsroot=...'\fP
Ustawia nazwę katalogu głównego nfs na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie
rozpoczyna się od "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez
"/tftpboot/". Ta nazwa katalogu głównego jest używana w przypadku rozruchu
sieciowego.
.TP
\&\fB'no387'\fP
Tylko jeśli zdefiniowano \fBCONFIG_BUGi386\fP: Niektóre koprocesory i387 mają
błędy, które pojawiają się gdy używa się ich w 32 bitowym trybie
chronionym. Np. niektóre wczesne chipy ULSI\-387 miały wadliwe operacje
zmiennoprzecinkowe. Używanie `no387' powoduje, że Linux ignoruje
koprocesor. Oczywiście w tym wypadku trzeba mieć jądro skompilowane ze
wsparciem dla emulacji koprocesora.
.TP
\&\fB'no\-hlt'\fP
Tylko jeśli zdefiniowano \fBCONFIG_BUGi386\fP: Niektóre z pierwszych chipów
i486DX\-100 miały problem z instrukcją "hlt", przez co nie mogły normalnie
powracać do trybu operacyjnego po jej użyciu. Używanie "no\-hlt" mówi
Linuksowi, by zwyczajnie wykonywał nieskończoną pętlę gdy nie ma nic do
roboty, a nie mówił stop procesorowi. Pozwala to osobom z tym wadliwym
chipem korzystać z Linuksa.
.TP
\&\fB'root=...'\fP
Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu
plików podczas rozruchu. Domyślna wartość tego ustawienia jest
skonfigurowana podczas kompilacji i zwykle jest wartością urządzenia
głównego systemu, na którym zbudowano jądro. Aby nadpisać tę wartość i
wybrać na urządzenie główne np. drugi napęd dyskietek, należy użyć
"root=/dev/fd1".
Urządzenie główne może zostać określone symbolicznie, lub numerycznie.
Specyfikacja symboliczna ma format /dev/\fIXXYN\fP, gdzie \fIXX\fP określa typ
urządzenia ("hd" dla dysków twardych kompatybilnych z ST\-506, z Y w zakresie
"a"\-"h"; "sd" dla dysków SCSI, z Y w zakresie "a"\-"e"; "ad" dla dysków ACSI
Atari, z Y w zakresie "a"\-"e", "ez" dla dysków wysuwalnych portu
równoległego Syquest EZ135, z Y="a", "xd" dla dysków kompatybilnych z XT, z
Y "a" lub "b"; "fd" dla stacji dyskietek, z Y określającym numer stacji \-
fd0 będzie dosowym dyskiem "A:", a fd1 "B:"), \fIY\fP literę napędu lub jego
numer, a \fIN\fP numer partycji na tym urządzeniu (nieobecne w przypadku
dyskietek). Ostatnie wersje jądra obsługują wiele innych typów, w większości
do CD\-ROM\-ów: nfs, ram, scd, mcd, cdu535, aztcd, cm206cd, gscd, sbpcd,
sonycd, bpcs (typ nfs odnosi się do rozruchu sieciowego, a ram do ramdysku)
Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych
urządzeń w bieżącym systemie. Część "/dev/" jest tylko konwencją.
Powyższe urządzenia można przekazywać także w niewygodnej i mniej przenośnej
reprezentacji numerycznej, która jest kombinacją numerów głównych/pobocznych
(major/minor) urządzeń. (np. \fI/dev/sda3\fP ma numer główny 8 i poboczny 3,
więc można użyć "root=0x803" jako alternatywy).
.TP
\&\fB'rootdelay='\fP
Parametr ustawia przerwę (w sekundach) przed próbą zamontowania głównego
systemu plików.
.TP
\&\fB'rootflags=...'\fP
Parametr ustawia łańcuch opcji montowania dla głównego systemu plików
(więcej informacji również w \fBfstab\fP(5)).
.TP
\&\fB'rootfstype=...'\fP
Opcja 'rootfstype' nakazuje jądru zamontowanie głównego systemu plików tak,
jak gdyby był on podanego typu. Może być to przydatne (przykładowo) do
zamontowania systemu plików ext3 jako ext2 i usunięcia dziennika w głównym
systemie plików, cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez
potrzeby rozruchu komputera z innego nośnika.
.TP
\&\fB'ro'\fP i \fB'rw'\fP
Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony
tylko do odczytu, aby fsck mógł pracować na nieruchomym systemie
plików. Żaden proces nie może zapisywać plików na systemie plików, dopóki
nie zostanie remontowany jako przeznaczony do odczytu i zapisu, np. poprzez
"mount \-w \-n \-o remount /" (patrz też \fBmount\fP(8)).
Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony
do odczytu/zapisu. Tak jest domyślnie.
.TP
\&\fB'resume=...'\fP
Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których chce się
wznowić pracę systemu po hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik
wymiany. Przykład:
.in +4n
.nf
resume=/dev/hda2
.fi
.in
.TP
\&\fB'reserve=...'\fP
Ta komenda jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed
sondowaniem. Postać polecenia:
.in +4n
.nf
\fBreserve=\fP\fIiobase,extent[,iobase,extent]...\fP
.fi
.in
.sp
W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń
od szukania urządzeń (autosondowanie) w określonych regionach. Może to
wynikać z błędnej reakcji sprzętu, możliwej błędnej identyfikacji lub po
prostu z tego, że nie chce się tego sprzętu inicjalizować.
Argument reserve podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być
sondowany. Sterownik urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego regionu,
chyba że inny argument rozruchowy wyjątkowo mu to nakaże.
Na przykład, wiersz rozruchowy
.in +4n
.nf
reserve=0x300,32 blah=0x300
.fi
.in
.IP
powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od
sondowania 0x300\-0x31f.
.TP
\&\fB'mem=...'\fP
Funkcja BIOS\-u zdefiniowana w specyfikacji PC, zwracająca wielkość
zainstalowanej pamięci, była skonstruowana do zwracania wartości maksymalnie
64MB. Linux używa tej funkcji podczas rozruchu, aby sprawdzić ile jest
zainstalowanej pamięci. Jeśli ma się więcej niż 64MB, można użyć tego
argumentu, aby powiedzieć Linuksowi o wielkości pamięci. Wartości mogą być
przekazywane dziesiętnie lub szesnastkowo (przedrostek 0x), z opcjonalnymi
końcówkami `k' (razy 1024) lub `M' (razy 1046576). Oto cytat Linusa o
używaniu parametru "mem=".
.in +0.5i
Jądro przyjmie dowolny parametr 'mem=xx', jaki mu się poda, lecz jeśli okaże
się, że je okłamałeś, wcześniej czy później załamie się straszliwie.
Parametr wskazuje na najwyższy adresowalny adres RAM, więc 'mem=0x1000000'
oznacza na przykład, że masz 16 MB pamięci. Na maszynie z 96MB byłoby to
\&'mem=0x6000000'.
\fBUWAGA\fP: niektóre komputery mogą używać górną część pamięci dla buforowania
BIOS\-u lub innych rzeczy, więc w rzeczywistości można mieć mniej niż pełne
96MB adresowalnej pamięci. Odwrotny przypadek też może być prawdziwy:
niektóre chipsety mapują pamięć fizyczną, która jest przykryta przez obszar
BIOS\-u w obszar tuż za górą pamięci, więc wierzchołek pamięci będzie w tym
wypadku wynosił np. 96MB + 384 KB. Jeśli powie się Linuksowi, że ma się
więcej pamięci niż w rzeczywistości, staną się złe rzeczy: może nie naraz,
ale w końcu z pewnością.
.in
Można również użyć parametru rozruchowego "mem=nopentium", aby wyłączyć 4
megabajtowe tabele stron na jądrach skonfigurowanych do systemów IA32 z
procesorem Pentium lub nowszym.
.TP
\&\fB'panic=N'\fP
Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej
opcji można spowodować, że jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N
sekundach (jeśli N jest większe niż zero). Czas ten można również ustawić za
pomocą
.in +4n
.nf
echo N > /proc/sys/kernel/panic.
.fi
.in
.TP
\&\fB'reboot=\fP[\fBwarm\fP|\fBcold\fP][\fB,\fP[\fBbios\fP|\fBhard\fP]]\fB'\fP
Tylko gdy zdefiniowano \fBCONFIG_BUGi386\fP. Od wersji 2.0.22 ponowne
uruchomienie jest domyślnie "zimne" (cold). Można również wybrać stare
ustawienie za pomocą 'reboot=warm'. "Zimny" restart może wymagać
zresetowania określonego sprzętu, może również zniszczyć jeszcze nie
zapisane dane w buforach dysku. "Ciepły" restart może być
szybszy. Domyślnie, ponowne uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez
żądanie pulsowania bitu 0 na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz
istnieje przynajmniej jeden typ płyt głównych, z którym to nie działa. Opcja
\&'reboot=bios' może w zamian przeskoczyć przez BIOS.
.TP
\&\fB'nosmp'\fP i \fB'maxcpus=N'\fP
Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub
\&'maxcpus=0' wyłączy całkowicie aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N'
ograniczy maksymalną liczbę aktywowanych procesorów w trybie SMP do N.
.SS "Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra"
.TP
\&\fB'debug'\fP
Komunikaty jądra są przekazywane do klogd, demona logowania jądra, tak że
mogą zostać zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej
\fIconsole_loglevel\fP są także wypisywane na konsoli (
zawiera informacje na temat poziomów priorytetów). Domyślnie ta zmienna jest
ustawiona na logowanie wszystkiego co ważniejsze niż wiadomości
debugowania. Ten argument rozruchowy dodatkowo nakazuje wypisywanie
wiadomości o priorytecie DEBUG. Poziom logowania konsoli można również
ustawić podczas pracy systemu dzięki opcjom klogd. Patrz \fBklogd\fP(8).
.TP
\&\fB'profile=N'\fP
Możliwe jest włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co
jądro zużywa cykle procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą
ustawienia zmiennej \fIprof_shift\fP na wartość niezerową. Można to zrobić
podając \fBCONFIG_PROFILE\fP w chwili kompilacji lub używając opcji
\&'profile='. Wartość \fIprof_shift\fP będzie wynosić N, jeśli zostanie podana
lub \fBCONFIG_PROFILE_SHIFT\fP, gdy poda się ją, lub 2 \- wartość
domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona rozdrobnienie
profilowania: za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra,
licznik jest zwiększany:
.in +4n
.nf
profile[address >> prof_shift]++;
.fi
.in
.sp
Surowe informacje profilowania można odczytać z
\fI/proc/profile\fP. Prawdopodobnie będzie trzeba użyć narzędzia takiego jak
readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis do \fI/proc/profile\fP wyczyści
liczniki.
.TP
\&\fB'swap=N1,N2,N3,N4,N5,N6,N7,N8'\fP
Ustawia osiem parametrów: max_page_age, page_advance, page_decline,
page_initial_age, age_cluster_fract, age_cluster_min, pageout_weight,
bufferout_weight, które kontrolują algorytm korzystania z pamięci wymiany
(swapu) przez jądro. Tylko dla dostosowujących jądro.
.TP
\&\fB'buff=N1,N2,N3,N4,N5,N6'\fP
Ustawia sześć parametrów: max_buff_age, buff_advance, buff_decline,
buff_initial_age, bufferout_weight, buffermem_grace, które kontrolują
zarządzanie pamięcią buforów jądra. Tylko dla dostosowujących jądro.
.SS "Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem"
Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z \fBCONFIG_BLK_DEV_RAM\fP. Generalnie,
złym pomysłem jest używanie ramdysku w Linuksie \- system sam będzie
korzystał z dostępnej pamięci bardziej wydajnie. Jednak w trakcie rozruchu
(lub podczas tworzenia dyskietek rozruchowych) często przydatne okazuje się
załadowanie zawartości dyskietki na ramdysk. Może się również okazać, że
pewne moduły (np. do systemu plików lub sprzętu) muszą zostać załadowane
przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.
W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej,
pamięć była alokowana statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który
określał jego rozmiar. Mogło to również służyć do ustawienia obrazu jądra w
czasie kompilacji. Obecnie, ramdysk używa buforów i powiększa się w sposób
dynamiczny. Wiele informacji w połączeniu z nową konfiguracją ramdysku
zawiera plik źródeł jądra \fIDocumentation/blockdev/ramdisk.txt\fP (w starszych
jądrach \fIDocumentation/ramdisk.txt\fP).
Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.
.TP
\&\fB'load_ramdisk=N'\fP
Jeśli N=1 \- ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest
domyślnie).
.TP
\&\fB'prompt_ramdisk=N'\fP
Jeśli N=1 \- prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 \- nie
prosi (dlatego parametr ten nigdy nie jest potrzebny).
.TP
\&\fB'ramdisk_size=N'\fP lub (przestarzałe) \fB'ramdisk=N'\fP
Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4 MB).
.TP
\&\fB'ramdisk_start=N'\fP
Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się
rozpoczyna) na N. Jest to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za
obrazem jądra.
.TP
\&\fB'noinitrd'\fP
Tylko gdy jądro zostało skompilowane z \fBCONFIG_BLK_DEV_RAM\fP i
\fBCONFIG_BLK_DEV_INITRD\fP. Obecnie, można skompilować jądro tak, aby używało
initrd. Gdy ta funkcja jest włączona, proces rozruchowy załaduje jądro i
początkowy ramdysk; następnie jądro konwertuje initrd do "normalnego"
ramdysku, który jest montowany w trybie do odczytu i zapisu, jako urządzenie
główne; następnie wykonywane jest \fI/linuxrc\fP; później montowany jest
"rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd jest przenoszony
do \fI/initrd\fP; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa
(np. wywołanie \fI/sbin/init\fP).
Szczegółowy opis funkcji initrd zawiera plik źródeł jądra
\fIDocumentation/initrd.txt\fP.
Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane w celu działania z
initrd, to nie powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić
dane initrd w \fI/dev/initrd\fP. To urządzenie może być użyte jedynie
jednokrotnie: dane są zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je
używał zamknie \fI/dev/initrd\fP.
.SS "Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI"
Ogólne pojęcia w tej sekcji:
\fIiobase\fP \-\- pierwszy port I/O, który zajmuje host SCSI. Są one podawane w
notacji heksadecymalnej i zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.
\fIirq\fP \-\- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe
wartości zależą od rozpatrywanej karty, lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11,
12 i 15. Inne wartości są zwykle używane w peryferiach takich jak dyski
twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.
\fIscsi\-id\fP \-\- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie
na szynie SCSI. Tylko niektóre adaptery umożliwiają zmianę tej wartości,
jako że większość ma ją trwale ustaloną wewnątrz. Częstą wartością domyślną
jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain TMC\-950 używają 6.
\fIparity\fP \-\- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń
dostarczania wartości parzystości przy wymianach informacji. Podanie jedynki
oznacza, że sprawdzanie parzystości jest włączone, a zero ją wyłącza. Znowu
jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie zachowania parzystości
podczas rozruchu.
.TP
\&\fB'max_scsi_luns=...'\fP
Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim
samym. Najpopularniejszym przykładem jest jeden z nowych CD\-ROM\-ów SCSI,
który obsługuje naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest adresowany jako
"Logical Unit Number" (LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego
urządzenia. Jednak większość urządzeń takich jak twarde dyski, napędy
kasetowe i inne jest pojedynczymi urządzeniami z LUN równym zero.
Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie mogą obsłużyć sondowania LUN
nierównego zeru. Dlatego, jeśli flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie
była ustawiona, nowe jądra sondują domyślnie tylko LUN zero.
Aby podać ilość sondowanych LUN\-ów podczas rozruchu, wpisuje się
\&'max_scsi_luns=n' jako argument rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a
8. Aby zapobiec problemom opisanym wyżej, używa się n=1 aby zapobiec
denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.
.TP
\fBKonfiguracja napędu kasetowego SCSI\fP
Niektóre parametry konfiguracji sterownika kasetowego SCSI mogą być
osiągnięte przez użycie następującego:
.in +4n
.nf
\fBst=\fP\fIbuf_size[,write_threshold[,max_bufs]]\fP
.fi
.in
.sp
Pierwsze dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość
\fIbuf_size\fP to 32 KB, a maksymalna wartość to 16384 KB. Wartość
\fIwrite_threshold\fP jest wartością przy której bufor jest przekazywany na
kasetę z domyślną wartością 30 KB. Maksymalna liczba buforów zmienia się z
liczbą wykrytych napędów, a domyślną wartością jest 2. Przykładowym użyciem
może być:
.in +4n
.nf
st=32,30,2
.fi
.in
.IP
Szczegóły można znaleźć w pliku \fIDcumentation/scsi/st.txt\fP (lub
\fIdrivers/scsi/README.st\fP w starszych jądrach) w źródłach jądra Linux.
.TP
\fBKonfiguracja Adapteca aha151x, aha152x, aic6260, aic6360, SB16\-SCSI\fP
Numery aha odnoszą się do kart, a numery aic odnoszą się do rzeczywistych
chipów SCSI na tych kartach, włączając SoundBlaster\-16 SCSI.
Kod sondujący dla tych hostów SCSI szuka zainstalowanego BIOS\-u, a jeśli nie
ma takowego, sonda nie znajduje danej karty. Można wtedy użyć argumentu
rozruchowego w postaci:
.in +4n
.nf
\fBaha152x=\fP\fIiobase[,irq[,scsi\-id[,reconnect[,parity]]]]\fP
.fi
.in
.IP
Jeśli sterownik był skompilowany z włączonym debugowaniem, szósta wartość
może ustawić poziom debugowania.
Wszystkie parametry są opisane na górze tej sekcji, a wartość \fIreconnect\fP
umożliwia rozłączanie/podłączanie urządzenia jeśli użyto wartości
niezerowej. Przykład:
.in +4n
.nf
aha152x=0x340,11,7,1
.fi
.in
.IP
Proszę zauważyć, że parametry muszą być podane po kolei, co znaczy, że aby
podać ustawienie parity, należy podać iobase, irq, scsi\-id i wartość
reconnect.
.TP
\fBKonfiguracja Adapteca aha154x\fP
Seria kart aha1542 ma na pokładzie kontroler dyskietek i82077, podczas gdy
aha1540 go nie ma. Są to karty rządzące szyną, i mają parametry określające
"uczciwość" z jaką dzielą szynę między innymi urządzeniami. Argument
rozruchowy wygląda następująco:
.in +4n
.nf
\fBaha1542=\fP\fIiobase[,buson,busoff[,dmaspeed]]\fP
.fi
.in
.IP
Prawidłowe wartości iobase to zwykle jedno z: 0x130, 0x134, 0x230, 0x234,
0x330, 0x334. Klony mogą dozwalać inne wartości.
Wartości \fIbuson\fP, \fIbusoff\fP odnoszą się do liczby mikrosekund, którymi
dominuje na szynie ISA. Domyślnie jest tu 11us na parametr on i 4us na off,
więc inne karty (takie jak ISA LANCE Ethernet) mają szansę na uzyskanie
dostępu do szyny ISA.
Wartość \fIdmaspeed\fP odnosi się do częstotliwości (w MB/s), z jaką następuje
DMA (Direct Memory Access). Domyślnie jest to 5 MB/s. Nowsze karty
umożliwiają wybranie tej wartości jako części konfiguracji programowej,
starsze karty poprzez zworki. Można używać wartości do 10 MB/s, zakładając,
że dana płyta główna potrafi tyle obsłużyć. Proszę eksperymentować z rezerwą
jeśli używa się wartości ponad 5 MB/s.
.TP
\fBKonfiguracja Adapteca aha274x, aha284x, aic7xxx\fP
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:
.in +4n
.nf
\fBaic7xxx=\fP\fIextended,no_reset\fP
.fi
.in
.IP
Wartość \fIextended\fP o ile jest niezerowa, wskazuje że translacja rozszerzona
(extended translation) dla dużych dysków jest włączona. Wartość \fIno_reset\fP
o ile jest niezerowa, mówi sterownikowi by nie resetował szyny SCSI kiedy
konfiguruje adapter podczas rozruchu.
.TP
\fBKonfiguracja AdvanSys SCSI Hosts ('advansys=')\fP
Sterownik AdvanSys może akceptować do czterech adresów wejścia/wyjścia,
które będą próbkowane do karty AdvanSys SCSI. Proszę zauważyć, że wartości
te (jeśli są używane) nie wpływają w żaden sposób na próbkowanie EISA lub
PCI. Są używane wyłącznie przy próbkowaniu kart ISA i VLB. Dodatkowo, jeśli
tylko sterownik został skompilowany z włączonym debugowaniem, poziom wyjścia
debugowania może zostać ustawiony przed dodanie parametru 0xdeb[0\-f]. 0\-f
pozwala na ustawienie poziomu wiadomości debugowania na któryś z 16 poziomów
szczegółowości.
.TP
\fBAM53C974\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBAM53C974=\fP\fIhost\-scsi\-id,target\-scsi\-id,max\-rate,max\-offset\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja BusLogic SCSI Hosts ('BusLogic=')\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBBusLogic=\fP\fIN1,N2,N3,N4,N5,S1,S2,...\fP
.fi
.in
.IP
.\" (lines 3149-3270 in the kernel version I am looking at).
Szczegółowe omówienie parametrów wiersza polecenia BusLogic zawiera plik
źródeł jądra \fIdrivers/scsi/BusLogic.c\fP. Poniższy tekst jest bardzo
skróconym podsumowaniem.
Parametry N1\-N5 są liczbami całkowitymi. Parametry S1,... są łańcuchami. N1
jest adresem wejścia/wyjścia, na którym zlokalizowany jest adapter hosta. N2
to Tagged Queue Depth do użycia z urządzeniami typu Target, które obsługują
Tagged Queuing. N3 to Bus Settle Time, w sekundach. Jest to czas do
odczekania pomiędzy twardymi resetami adaptera hosta, które inicjują reset
szyny SCSI i wykonaniami poleceń SCSI. N4 to opcje lokalne (do jednego
adaptera hosta). N5 to opcje globalne (do wszystkich adapterów hostów).
Opcje łańcuchowe są używane do dostarczenia kontroli nad Tagged Queuing
(Q:Default, TQ:Enable, TQ:Disable, TQ:), nad Error
Recovery (ER:Default, ER:HardReset, ER:BusDeviceReset, ER:None,
ER:) i nad Host Adapter Probing (NoProbe,
NoProbeISA, NoSortPCI).
.TP
\fBKonfiguracja EATA/DMA\fP
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać
w ten sposób zmieniona
.in +4n
.nf
\fBeata=\fP\fIiobase,iobase,...\fP\fB.\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja Future Domain TMC\-16x0\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBfdomain=\fP\fIiobase,irq[,adapter_id]\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja kontrolera SCSI Great Valley Products (GVP)\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBgvp11=\fP\fIdma_transfer_bitmask\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja Future Domain TMC\-8xx, TMC\-950\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBtmc8xx=\fP\fImem_base,irq\fP
.fi
.in
.IP
Wartość \fImem_base\fP jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego
używa karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000,
0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.
.TP
\fBKonfiguracja IN2000\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBin2000=\fP\fIS\fP
.fi
.in
.IP
gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów
słowo\-kluczowe[:wartość]. Rozpoznawane słowa\-kluczowe (ewentualnie z
wartością) to: ioport:addr, noreset, nosync:x, period:ns, disconnect:x,
debug:x, proc:x. Funkcja tych parametrów jest opisana w pliku źródeł jądra
\fIdrivers/scsi/in2000.c\fP.
.TP
\fBKonfiguracja NCR5380 i NCR53C400\fP
Urządzenia te mogą przyjmować argument postaci:
.in +4n
.nf
\fBncr5380=\fP\fIiobase,irq,dma\fP
.fi
.in
.IP
lub
.in +4n
.nf
\fBncr53c400=\fP\fIiobase,irq\fP
.fi
.in
.IP
Jeśli karta nie używa przerwań, to wartość IRQ równa 255 (0xff) wyłączy
je. Wartość IRQ równa 254 oznacza automatyczne próbkowanie. Więcej
szczegółów zawiera plik \fIDocumentation/scsi/g_NCR5380.txt\fP (lub
\fIdrivers/scsi/README.g_NCR5380\fP w starszych jądrach) w źródłach jądra
Linux.
.TP
\fBKonfiguracja NCR53C8xx\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBncr53c8xx=\fP\fIS\fP
.fi
.in
.IP
gdzie S jest łańcuchem składającym się z rozdzielonych przecinkiem wpisów
słowo\-kluczowe:wartość. Rozpoznawanymi słowami kluczowymi są mpar
(master_parity), spar (scsi_parity), disc (disconnection), specf
(special_features), ultra (ultra_scsi), fsn (force_sync_nego), tags
(default_tags), sync (default_sync), verb (verbose), debug (debug), burst
(burst_max). Funkcja przypisanych wartość znajduje się w pliku źródeł jądra
\fIdrivers/scsi/ncr53c8xx.c\fP.
.TP
\fBKonfiguracja NCR53c406a\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBncr53c406a=\fP\fIiobase[,irq[,fastpio]]\fP
.fi
.in
.IP
Proszę podać irq = 0 w celu trybu bezprzerwaniowego. Ustawienie fastpio = 1
poskutkuje trybem szybkiego pio, a 0 wolnego.
.TP
\fBKonfiguracja Pro Audio Spectrum\fP
PAS16 używa chipa SCSI NC5380, a nowsze modele wspierają bezzworkową
konfigurację. Argument rozruchowy ma postać:
.in +4n
.nf
\fBpas16=\fP\fIiobase,irq\fP
.fi
.in
.IP
Jedyną różnicą jest to, że trzeba podać wartość IRQ 255, która mówi
sterownikowi by pracował bez przerwań, choć ze stratą wydajności. iobase
zwykle wynosi 0x388.
.TP
\fBKonfiguracja Seagate ST\-0x\fP
Jeśli dana karta nie jest wykrywana podczas rozruchu, należy użyć argumentu
następującej postaci:
.in +4n
.nf
\fBst0x=\fP\fImem_base,irq\fP
.fi
.in
.IP
Wartość \fImem_base\fP jest wartością mapowanego w pamięci regionu I/O, którego
używa karta. Jest to zwykle jedna z następujących wartości: 0xc8000,
0xca000, 0xcc000, 0xce000, 0xdc000, 0xde000.
.TP
\fBKonfiguracja Trantor T128\fP
Te karty również bazują na chipie NCR5380 i przyjmują następujące opcje:
.in +4n
.nf
\fBt128=\fP\fImem_base,irq\fP
.fi
.in
.IP
Prawidłowe wartości do \fImem_base\fP to: 0xcc000, 0xc8000, 0xdc000, 0xd8000.
.TP
\fBKonfiguracja UltraStor 14F/34F\fP
Domyślna lista portów wejścia/wyjścia, które mają być próbkowane może zostać
w ten sposób zmieniona
.in +4n
.nf
\fBeata=\fP\fIiobase,iobase,...\fP\fB.\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja WD7000\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBwd7000=\fP\fIirq,dma,iobase\fP
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja kontrolera SCSI Commodore Amiga A2091/590\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBwd33c93=\fP\fIS\fP
.fi
.in
.IP
gdzie S jest łańcuchem składającym się z opcji rozdzielonych
przecinkiem. Rozpoznawanymi opcjami są: nosync:bitmask, nodma:x, period:ns,
disconnect:x, debug:x, clock:x, next. Więcej szczegółów można znaleźć w
pliku źródeł jądra \fIdrivers/scsi/wd33c93.c\fP.
.SS "Dyski twarde"
.TP
\fBParametry sterownika dysków/CD\-ROM\-ów IDE\fP
Sterownik IDE przyjmuje wiele parametrów, od specyfikacji geometrii dysku do
wsparcia dla wadliwych chipów kontrolera. Specyficzne opcje dysku mogą być
podawane poprzez użycie "hdX=" z X pomiędzy "a"\-"h".
Opcje niespecyficzne napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę
zauważyć, że używanie przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej
opcji także zadziała, a opcja zostanie zaaplikowana tak jak oczekiwano.
Proszę zauważyć także, że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego
niepodanego napędu w sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach,
opcja "hd=" będzie cytowana dla zwięzłości. Proszę zapoznać się z plikiem
\fIDocumentation/ide.txt\fP (lub \fIdrivers/block/README.ide\fP w przypadku
starszych jąder) w źródłach jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.
.TP
\fBOpcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'\fP
Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie
pierwsze trzy wartości są wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi
używanym przez fdisk. Wartość wpcom (write precompensation) jest ignorowana
dla dysków IDE. Podana wartość IRQ będzie używana dla interfejsu, na którym
rezyduje napęd i nie jest tak naprawdę parametrem specyficznym napędowi.
.TP
\fBOpcja 'hd=serialize'\fP
Chip CMD\-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy
napędy z drugiego interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego,
dane ulegają zniszczeniu. Używanie tej opcji mówi sterownikowi by upewnił
się, że oba interfejsy nigdy nie są używane naraz.
.TP
\fBOpcja 'hd=dtc2278'\fP
Opcja ta mówi sterownikowi, że istnieje interfejs IDE DTC\-2278D. Sterownik
próbuje dokonać wtedy specyficznych DTC operacji, aby włączyć drugi
interfejs i włączyć szybsze tryby transferu.
.TP
\fBOpcja 'hd=noprobe'\fP
Nie sonduje danego dysku. Np.
.in +4n
.nf
hdb=noprobe hdb=1166,7,17
.fi
.in
.IP
wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie
zarejestrowany jako prawidłowe urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać
do użytku.
.TP
\fBOpcja 'hd=nowerr'\fP
Niektóre napędy czasami mają trwale załączony bit \fBWRERR_STAT\fP. To
usprawnia działanie tych wadliwych urządzeń.
.TP
\fBOpcja 'hd=cdrom'\fP
Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD\-ROM typu
ATAPI. W większości wypadków, CD\-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz
jeśli tak nie jest, to to powinno pomóc.
.TP
\fBOpcje standardowego sterownika dysków ST\-506 ('hd=')\fP
Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków
podobnie do sterownika IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie
trzech wartości (C/H/S) \-\- więcej lub mniej spowoduje ciche zignorowanie
podanego polecenia. Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako argument,
np. "hda=" jest tu nieprawidłowe. Format jest następujący:
.in +4n
.nf
hd=cylindry,głowice,sektory
.fi
.in
.IP
Jeśli są tam zainstalowane dwa dyski, powyższe jest powtarzane z parametrami
geometrii dla drugiego dysku.
.TP
\fBOpcje sterownika dysków XT ('xd=')\fP
Jeśli ma się pecha i używa jednej z tych starych 8 bitowych kart, które
transferują dane z szybkością 125KB/s, to jest to właściwa opcja. Jeśli
karta nie jest rozpoznawana, należy użyć argumentu rozruchowego postaci:
.in +4n
.nf
xd=type,irq,iobase,dma_chan
.fi
.in
.IP
.\" 1.1.50, 1.3.81, 1.3.99, 2.0.34, 2.1.67, 2.1.78, 2.1.127
Typ wartości określa danego producenta karty, przesłaniając automatyczne
wykrywanie. Aby poznać dostępne typy, proszę zapoznać się z plikiem
\fIdrivers/block/xd.c\fP w źródłach używanego jądra. Typ jest indeksem w liście
\fIxd_sigs\fP, a w międzyczasie, dodano lub usunięto typy ze środka listy,
zmieniając wszystkie ich numery. Obecnie (Linux 2.5.0) są to: 0=standardowy;
1=DTC 5150cx; 2,3=DTC 5150x; 4,5=Western Digital; 6,7,8=Seagate; 9=Omti;
10=XEBEC (w przypadku typów z kilkoma oznaczeniami, są one sobie
równoważne).
Funkcja xd_setup() nie sprawdza wartości i przyjmuje, że wprowadzono
wszystkie cztery wartości. Nie należy jej zawieść. Oto przykład dla
kontrolera WD1002 z wyłączonym/usuniętym BIOS\-em, przy użyciu "domyślnych"
parametrów kontrolera XT:
.in +4n
.nf
xd=2,5,0x320,3
.fi
.in
.TP
\fBDyski wymienne Syquest's EZ*\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBez=\fP\fIiobase[,irq[,rep[,nybble]]]\fP
.fi
.in
.SS "Urządzenia szyny MCA IBM"
Patrz też plik w źródłach jądra \fIDocumentation/mca.txt\fP.
.TP
\fBDyski twarde ESDI PS/2\fP
Można podać określoną geometrię w czasie rozruchu:
.in +4n
.nf
\fBed=\fP\fIcylindry,głowice,sektory\fP
.fi
.in
.IP
W przypadku ThinkPad\-720, proszę dodać opcję
.in +4n
.nf
\fBtp720=1\fP.
.fi
.in
.TP
\fBKonfiguracja podsystemu SCSI IBM Microchannel\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
\fBibmmcascsi=\fP\fIN\fP
.fi
.in
.IP
gdzie N jest \fIpun\fP (identyfikatorem SCSI) podsystemu.
.TP
\fBInterfejs Aztech\fP
Składnia do karty tego typu to:
.in +4n
.nf
aztcd=iobase[,liczba_magiczna]
.fi
.in
.IP
Jeśli ustawi się magic_number na 0x79, to sterownik spróbuje i ruszy nawet
mimo wszystko w przypadku nieznanej wersji firmware. Wszystkie inne wartości
są ignorowane.
.TP
\fBSterowniki portu równoległego CD\-ROM\-u\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
pcd.driveN=prt,pro,uni,mod,slv,dly
pcd.nice=nice
.fi
.in
.IP
gdzie "port" jest adresem bazowym, "pro" jest numerem protokołu, 'uni' jest
wyborem jednostki (dla powiązanych urządzeń), "mod" jest trybem (lub \-1 aby
wybrać automatycznie najlepszy), "slv" jest 1 jeśli napęd powinien być
podrzędny (slave), a "dly" jest niewielką liczbą całkowitą do spowalniania
dostępu do portu. Parametr "nice" kontroluje użycie wolnego czasu procesora
przez sterownik, kosztem szybkości działania.
.TP
\fBInterfejs Sony CDU\-31A i CDU\-33A\fP
Ten interfejs CD\-ROM można znaleźć na niektórych kartach Pro Audio Spectrum
i innych kartach z interfejsami Sony. Składnia jest następująca:
.in +4n
.nf
cdu31a=iobase,[irq[,is_pas_card]]
.fi
.in
.IP
Podanie wartości IRQ zero mówi sterownikowi, że przerwania sprzętowe nie są
wspierane (jak na niektórych kartach PAS). Jeśli dana karta wspiera
przerwania, należy ich użyć, bo zmniejszają użycie CPU przez sterownik.
Parametr \fIis_pas_card\fP powinien być wprowadzony jako "PAS", jeśli używana
jest karta Pro Audio Spectrum, lub nie powinien być podawany w ogóle.
.TP
\fBInterfejs Sony CDU\-535\fP
Składnia do tego interfejsu CD\-ROM to:
.in +4n
.nf
sonycd535=iobase[,irq]
.fi
.in
.IP
Zero może być użyte dla bazy I/O jako "wypełniacz miejsca", jeśli chce się
podać wartość IRQ.
.TP
\fBInterfejs GoldStar\fP
Składnia do tego interfejsu CD\-ROM to:
.in +4n
.nf
gscd=iobase
.fi
.in
.TP
\fBInterfejs CD\-ROM\-u ISP16\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
isp16=[iobase[,irq[,dma[,type]]]]
.fi
.in
.IP
Trzy liczby całkowite i łańcuch: jeśli podany typ to "noisp16", to interfejs
nie będzie konfigurowany. Inne rozpoznawane typy to "Sanyo", "Sony",
"Panasonic" i "Mitsumi".
.TP
\fBStandardowy interfejs Mitsumi\fP
Składnia do tego interfejsu CD\-ROM to:
.in +4n
.nf
mcd=iobase,[irq[,wait_value]]
.fi
.in
.IP
Wartość \fIwait_value\fP jest używana jako wewnętrzna wartość oczekiwania dla
ludzi, którzy mają problemy ze swoimi napędami i może lecz nie musi być
zaimplementowana, zależnie od #define podczas kompilacji. Mitsumi FX400
jest odtwarzaczem CD\-ROM IDE/ATAPI i nie używa sterownika mcd.
.TP
\fBInterfejs Mitsumi XA/MultiSession\fP
Jest to do takiego samego sprzętu jak powyżej, lecz sterownik ma rozszerzone
właściwości. Składnia:
.in +4n
.nf
mcdx=iobase[,irq]
.fi
.in
.TP
\fBInterfejs nośników Optics\fP
Składnia do karty tego typu to:
.in +4n
.nf
optcd=iobase
.fi
.in
.TP
\fBInterfejs Phillips CM206\fP
Składnia do karty tego typu to:
.in +4n
.nf
cm206=[iobase][,irq]
.fi
.in
.IP
Sterownik zakłada, że numery pomiędzy 3 a 11 są wartościami IRQ, a numery
między 0x300 i 0x370 są portami I/O, więc można podać jeden, lub dwa numery
w dowolnym porządku. Przyjmuje też "cm206=auto", włączające autosondowanie.
.TP
\fBInterfejs Sanyo\fP
Składnia do karty tego typu to:
.in +4n
.nf
sjcd=iobase[,irq[,dma_channel]]
.fi
.in
.TP
\fBInterfejs SoundBlaster Pro\fP
Składnia do karty tego typu to:
.in +4n
.nf
sbpcd=iobase,type
.fi
.in
.IP
gdzie typ jest jednym z następujących (uwaga małe/duże litery) określeń:
"SoundBlaster", "LaserMate", lub "SPEA". Baza I/O jest bazą interfejsu
CD\-ROM, a nie tą z części dźwiękowej karty.
.SS "Urządzenie ethernetowe"
Różne sterowniki używają różnych parametrów, ale wszystkie przynajmniej
dzielą IRQ, wartość bazowego portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie
wygląda to tak:
.in +4n
.nf
ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa
.fi
.in
Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości param_n
(jeśli mają zastosowanie) zwykle mają różne znaczenia dla różnych
kart/sterowników. Typowe wartości param_n są używane do podawania rzeczy
takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru interfejsu, kanału DMA i
podobnych.
Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania
drugiej karty ethernetowej, jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna.
Można tego dokonać prostym:
.in +4n
.nf
ether=0,0,eth1
.fi
.in
Proszę zauważyć, że wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie
mówią sterownikowi, by je wysondował automatycznie.
Ethernet\-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o
specyficznych implementacjach karta/sterownik wartości
param_n. Zainteresowani powinni odnieść się do odpowiedniej sekcji w tamtym
dokumencie.
.SS "Sterownik stacji dyskietek"
Istnieje wiele opcji sterownika stacji dyskietek i wszystkie są wymienione w
\fIDocumentation/floppy.txt\fP (lub \fIdrivers/block/README.fd\fP w przypadku
starszych jąder) w źródle jądra Linux. Tutejsze informacje pochodzą
bezpośrednio z tamtego pliku.
.TP
\fBfloppy=mask,allowed_drive_mask\fP
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na maskę. Domyślnie, dozwolone są
jedynie jednostki 0 i 1 dla każdego kontrolera stacji dysków. Jest tak
ponieważ niektóre niestandardowe urządzenia (płyty główne ASUS PCI) mieszają
z klawiaturą, jeśli odwołuje się do jednostek 2 lub 3. Ta opcja jest niejako
przedawniona dzięki opcji cmos.
.TP
\fBfloppy=all_drives\fP
Ustawia maskę bitową dozwolonych napędów na wszystkie napędy. Proszę użyć
tego, jeśli ma sie więcej niż dwa napędy podłączone do kontrolera stacji
dysków.
.TP
\fBfloppy=asus_pci\fP
Ustawia maskę bitową aby dozwolić tylko jednostki 0 i 1. (Domyślne)
.TP
\fBfloppy=daring\fP
Mówi, sterownikowi stacji dysków, że kontroler stacji dyskietek należy do
tych dobrze zachowujących się. Umożliwia to efektywniejsze i łagodniejsze
operacje, lecz może nie przejść na niektórych kontrolerach.
.TP
\fBfloppy=0,daring\fP
Mówi sterownikowi, że kontroler stacji dysków powinien być używany
ostrożnie.
.TP
\fBfloppy=one_fdc\fP
Mówi sterownikowi, że jest tylko jeden kontroler stacji dysków (domyślne)
.TP
\fBfloppy=two_fdc\fP lub \fBfloppy=address,two_fdc\fP
Mówi sterownikowi, że są dwa kontrolery stacji stacji dysków. Drugi
kontroler powinien być pod podanym adresem. Jeśli adres nie jest podany,
zakłada się 0x370.
.TP
\fBfloppy=thinkpad\fP
Mówi sterownikowi, że jest to Thinkpad. Thinkpady używają odwróconej
konwencji linii zmiany dysku.
.TP
\fBfloppy=0,thinkpad\fP
Mówi sterownikowi, że to nie jest Thinkpad.
.TP
\fBfloppy=drive,type,cmos\fP
Ustawia typ cmos napędu na typ. Dodatkowo ten napęd jest dozwolony przez
maskę bitową. Jest to przydatne jeśli ma się więcej niż dwie stacje dysków
(tylko dwie mogą być opisane przez fizyczny cmos), lub jeśli ten BIOS używa
niestandardowych typów CMOS. Ustawienie CMOS na 0 dla pierwszych dwóch
napędów (domyślne) powoduje, że sterownik stacji dysków odczytuje dla nich
fizyczne dane cmos.
.TP
\fBfloppy=unexpected_interrupts\fP
Wypisuje wiadomość ostrzegawczą jeśli otrzyma nieoczekiwane przerwanie
(domyślne zachowanie)
.TP
\fBfloppy=no_unexpected_interrupts\fP lub \fBfloppy=L40SX\fP
Nie wypisuje wiadomości kiedy pojawi się nieoczekiwane przerwanie. Jest to
potrzebne laptopom IBM L40SX przy niektórych trybach wideo. Wydaje się być
tam interakcja między video a stacją dysków. Nieoczekiwane przerwania
zawalają tylko wydajność i mogą być spokojnie ignorowane.
.SS "Sterownik dźwięku"
Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty rozruchowe do
przesłonięcia wartości wkompilowanych. Nie jest to zalecane i jest raczej
złożone. Jest to opisane w pliku w źródłach jądra Linux
\fIDocumentation/sound/oss/README.OSS\fP (\fIdrivers/sound/Readme.linux\fP w
przypadku starszych wersji jądra). Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:
.in +4n
.nf
sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]
.fi
.in
.IP
gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte
następująco:
T \- rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16,
7=SB16\-MPU401
aaa \- heksadecymalnie zapisany adres I/O.
I \- heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)
d \- kanał DMA.
Jak widać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej wkompilować swoje własne
wartości do sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik
dźwięku.
.SS "Sterowniki ISDN"
.TP
\fBSterownik ICN ISDN\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
icn=iobase,membase,icn_id1,icn_id2
.fi
.in
.IP
gdzie icn_id1,icn_id2 to dwa łańcuchy używane do zidentyfikowania karty w
wiadomościach jądra.
.TP
\fBSterownik PCBIT ISDN\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
pcbit=membase1,irq1[,membase2,irq2]
.fi
.in
.IP
gdzie membaseN jest bazą pamięci dzielonej N\-tej karty, a irqN jest
ustawieniem przerwania N\-tej karty. Domyślnie używane są IRQ 5 i membase
0xD0000.
.TP
\fBSterownik Teles ISDN\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
teles=iobase,irq,membase,protocol,teles_id
.fi
.in
.IP
gdzie iobase to adres portu wejścia/wyjścia karty, membase to adres bazy
pamięci dzielonej karty, irq to kanał przerwań używany przez karty,
natomiast teles_id to unikalny łańcuch ASCII będący identyfikatorem.
.SS "Sterowniki portu szeregowego"
.TP
\fBSterownik RISCom/8 Multiport Serial ('riscom8=')\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
riscom=iobase1[,iobase2[,iobase3[,iobase4]]]
.fi
.in
.IP
Więcej szczegółów znajduje się w pliku źródeł jądra
\fIDocumentation/riscom8.txt\fP.
.TP
\fBSterownik DigiBoard ('digi=')\fP
Jeśli ta opcja jest używana, powinna mieć dokładnie sześć
parametrów. Składnia:
.in +4n
.nf
digi=status,type,altpin,numports,iobase,membase
.fi
.in
.IP
Parametry mogą być podane jako liczby całkowite lub łańcuchy. W przypadku
łańcuchów, iobase i membase powinny być podane w formie
szesnastkowych. Argumenty całkowite (można podać mniej) są w kolejności:
status (włącza(1) lub wyłącza(0) kartę), type (PC/Xi(0), PC/Xe(1),
PC/Xeve(2), PC/Xem(3)), altpin (włącza(1) lub wyłącza(0) alternatywny
schemat pinów), numports (liczba portów tej karty), iobase (port
wejścia/wyjścia, na którym skonfigurowana jest karta (szesnastkowo)),
membase (baza okna pamięci (szesnastkowo)). W związku z tym, następujące dwa
argumenty rozruchowe są równoważne:
.in +4n
.nf
digi=E,PC/Xi,D,16,200,D0000
digi=1,0,0,16,0x200,851968
.fi
.in
.IP
Więcej szczegółów można znaleźć w pliku źródeł jądra
\fIDocumentation/digiboard.txt\fP.
.TP
\fBBaycom Serial/Parallel Radio Modem\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
baycom=iobase,irq,modem
.fi
.in
.IP
Są dokładnie 3 parametry: w przypadku wielu karty, należy podać wiele
poleceń "baycom=". Parametr modem jest łańcuchem, który może przyjąć jedną z
wartości ser12, ser12*, par96, par96*. * oznacza oprogramowanie DCD do
użycia, a ser12/par96 wybiera pomiędzy obsługiwanymi typami modemu. Więcej
szczegółów zawiera plik \fIDocumentation/networking/baycom.txt\fP (lub
\fIdrivers/net/README.baycom\fP w przypadku starszych jąder) w źródłach jądra
Linux.
.TP
\fBSterownik Soundcard radio modem\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
soundmodem=iobase,irq,dma[,dma2[,serio[,pario]]],0,mode
.fi
.in
.IP
Wszystkie parametry poza ostatnim są liczbami całkowitymi. Dodatkowe 0 jest
wymagane ze względu na błąd w kodzie konfiguracyjnym. Parametr mode jest
łańcuchem o składni: hw:modem, gdzie hw jest jednym z sbc, wss lub wssfdx, a
modem: afsk1200 lub fsk9600.
.SS "Sterownik drukarki wierszowej"
.TP
\&\fB'lp='\fP
.br
Składnia:
.in +4n
.nf
lp=0
lp=auto
lp=reset
lp=port[,port...]
.fi
.in
.IP
Można przekazać sterownikowi drukarki, który port ma użyć, a którego nie. To
ostatnie przydaje się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął
wszystkie dostępne porty równoległe, dzięki czemu inne sterowniki (np. PLIP,
PPA) mogą ich użyć w zamian.
Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje
pierwszego portu równoległego do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały
sterownik drukarki, można użyć lp=0.
.TP
\fBSterownik WDT500/501\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
wdt=io,irq
.fi
.in
.SS "Sterowniki myszy"
.TP
\&\fB'bmouse=irq'\fP
Sterownik busmouse przyjmuje tylko jeden argument, będący wartością
używanego przerwania sprzętowego.
.TP
\&\fB'msmouse=irq'\fP
Dokładnie to samo tyczy się sterownika msmouse.
.TP
\fBKonfiguracja myszy ATARI\fP
Składnia:
.in +4n
.nf
atamouse=threshold[,y\-threshold]
.fi
.in
.IP
Jeśli poda się tylko jeden argument, to używany jest on zarówno w stosunku
do progu x jak i y. W przeciwnym wypadku, pierwszy argument jest progiem x,
a drugi progiem y. Wartości te muszą mieścić się w zakresie 1\-20 (włącznie),
domyślną jest 2.
.SS "Sprzęt wideo"
.TP
\&\fB'no\-scroll'\fP
.\" .SH AUTHORS
.\" Linus Torvalds (and many others)
Ta opcja przekazuje sterownikowi konsoli, aby nie używać przewijania
sprzętowego (gdzie przewijanie dotyczy przewijania pochodzenia ekranu w
pamięci wideo, nie przesuwania danych). Jest wymagany przez określone
urządzenia Braille'a.
.SH "ZOBACZ TAKŻE"
\fBklogd\fP(8), \fBmount\fP(8)
Ta strona została napisana na podstawie Boot Parameter HOWTO (wersja 1.0.1),
napisanego przez Paula Gortmakera. W HOWTO można znaleźć więcej (lub
aktualniejszych) informacji niż w tym dokumencie. Zaktualizowane źródło
informacji znajduje się w pliku źródeł jądra
\fIDocumentation/kernel\-parameters.txt\fP.
.SH "O STRONIE"
Angielska wersja tej strony pochodzi z wydania 3.71 projektu Linux
\fIman\-pages\fP. Opis projektu, informacje dotyczące zgłaszania błędów, oraz
najnowszą wersję oryginału można znaleźć pod adresem
\%http://www.kernel.org/doc/man\-pages/.
.SH TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są:
Przemek Borys (PTM)
i
Michał Kułach .
.PP
Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją \fB 3.71 \fPoryginału.