.\" -*- coding: UTF-8 -*-
.\" Copyright (c) 1995,1997 Paul Gortmaker and Andries Brouwer
.\"
.\" %%%LICENSE_START(GPLv2+_DOC_FULL)
.\" This is free documentation; you can redistribute it and/or
.\" modify it under the terms of the GNU General Public License as
.\" published by the Free Software Foundation; either version 2 of
.\" the License, or (at your option) any later version.
.\"
.\" The GNU General Public License's references to "object code"
.\" and "executables" are to be interpreted as the output of any
.\" document formatting or typesetting system, including
.\" intermediate and printed output.
.\"
.\" This manual is distributed in the hope that it will be useful,
.\" but WITHOUT ANY WARRANTY; without even the implied warranty of
.\" MERCHANTABILITY or FITNESS FOR A PARTICULAR PURPOSE. See the
.\" GNU General Public License for more details.
.\"
.\" You should have received a copy of the GNU General Public
.\" License along with this manual; if not, see
.\" .
.\" %%%LICENSE_END
.\"
.\" This man page written 950814 by aeb, based on Paul Gortmaker's HOWTO
.\" (dated v1.0.1, 15/08/95).
.\" Major update, aeb, 970114.
.\"
.\"*******************************************************************
.\"
.\" This file was generated with po4a. Translate the source file.
.\"
.\"*******************************************************************
.TH BOOTPARAM 7 "15 września 2017 r." Linux "Podręcznik programisty Linuksa"
.SH NAZWA
bootparam \- wprowadzenie do parametrów rozruchowych jądra Linux
.SH OPIS
Jądro (kernel) Linux przyjmuje pewne "opcje wiersza poleceń"", lub
"parametry rozruchowe" podczas uruchamiania. Ogólnie jest to używane do
przekazywania jądru informacji o parametrach sprzętu, których samodzielnie
nie potrafi ono określić lub by zapobiec wartościom, które jądro by
normalnie wykryło.
.PP
Kiedy jądro jest uruchamiane bezpośrednio przez BIOS, nie ma możliwości
przekazywania żadnych parametrów. Tak więc, aby móc mieć tę możliwość,
trzeba używać programu rozruchowego zdolnego do przekazywania parametrów,
takiego jak GRUB.
.SS "Lista argumentów"
Wiersz poleceń jądra jest przetwarzany w listę łańcuchów (argumentów
rozruchowych) rozdzielonych spacjami. Większość argumentów rozruchowych
przyjmuje postać:
.PP
.in +4n
.EX
\fInazwa\fP[\fB=\fP\fIwartość_1\fP][\fB,\fP\fIwartość_2\fP]...[\fB,\fP\fIwartość_10\fP]
.EE
.in
.PP
gdzie "nazwa" jest unikalnym słowem kluczowym, które jest używane do
określania, która część jądra ma otrzymać związane z nim
wartości. Poszczególne argumenty rozruchowe są zwyczajnie oddzielone
spacjami, w formacie wyżej podanym. Proszę zauważyć, że limit 10 wartości
jest rzeczywisty, jako że obecnie kod obsługuje jedynie 10 oddzielonych
przecinkami parametrów dla słowa kluczowego (można jednak użyć tego samego
słowa kluczowego drugi raz, aby pomieścić dodatkowe parametry).
.PP
Większość sortowania jest zakodowana w pliku źródłowym jądra
\fIinit/main.c\fP. Najpierw jądro sprawdza czy argument jest jednym ze
specjalnych argumentów "root=", "ro", "rw", lub "debug". Znaczenie tych
specjalnych argumentów jest opisane dalej w tym dokumencie.
.PP
Potem przechodzi przez listę funkcji konfigurujących, aby zobaczyć czy
podany tekst argumentu (taki jak "foo") nie jest związany z funkcją
konfigurującą ("foo_setup()") dla konkretnego urządzenia, lub części
jądra. Jeśli przekazało się jądru linię foo=3,4,5,6 to przeszuka ono tablice
bootsetupowe aby sprawdzić, czy "foo" było zarejestrowane. Jeśli było,
wywołuje funkcję konfigurującą związaną z "foo" (foo_setup()) i przekazuje
jej argumenty 3, 4, 5 i 6 podane w linii poleceń jądra.
.PP
Wszystko, co jest w postaci "foo=bar", co nie jest akceptowane jako funkcja
konfigurująca, jak opisano powyżej, zostaje zinterpretowane jako zmienna
środowiskowa, która ma być ustawiona. (Bezużytecznym?) przykładem może być
użycie "TERM=vt100" jako argumentu rozruchowego.
.PP
Wszelkie pozostałe argumenty, które nie były wybrane przez jądro i nie były
zinterpretowane jako zmienne środowiskowe, zostają potem przekazane
procesowi PID 1, którym zwykle jest program \fBinit\fP(1). Najpopularniejszym
argumentem, który jest przekazywany procesowi \fIinit\fP jest słowo "single",
które mówi mu, by uruchomił komputer w trybie pojedynczego użytkownika, żeby
nie odpalał wszystkich normalnych demonów. Proszę sprawdzić na stronie
podręcznika \fBinit\fP(1), jakie argumenty przyjmuje.
.SS "Ogólne argumenty nieprzeznaczone do konkretnego urządzenia"
.TP
\&\fB'init=...'\fP
Ustawia to pierwotne polecenie do wykonania przez jądro. Jeśli nie jest ono
ustawione lub nie może zostać znalezione, to jądra wypróbowuje
\fI/sbin/init\fP, następnie \fI/etc/init\fP, później \fI/bin/init\fP i w końcu
\fI/bin/sh\fP a ostatecznie panikuje, jeśli wszystkie te próby zawiodą.
.TP
\&\fB'nfsaddrs=...'\fP
Ustawia adres rozruchowy NFS na podany łańcuch. Adres rozruchowy jest
używany w przypadku rozruchu sieciowego.
.TP
\&\fB'nfsroot=...'\fP
Ustawia nazwę katalogu głównego NFS na podany łańcuch. Jeśli łańcuch ten nie
rozpoczyna się od "/", "," lub cyfry, to jest on poprzedzany przez
"/tftpboot/". Ta nazwa katalogu głównego jest używana w przypadku rozruchu
sieciowego.
.TP
\&\fB'root=...'\fP
Ten argument mówi jądru, którego urządzenia użyć do jako głównego systemu
plików podczas rozruchu. Domyślna wartość tego ustawienia jest
skonfigurowana podczas kompilacji i zwykle jest wartością urządzenia
głównego systemu, na którym zbudowano jądro. Aby nadpisać tę wartość i
wybrać na urządzenie główne np. drugi napęd dyskietek, należy użyć
"root=/dev/fd1".
.IP
The root device can be specified symbolically or numerically. A symbolic
specification has the form \fI/dev/XXYN\fP, where XX designates the device type
(e.g., 'hd' for ST\-506 compatible hard disk, with Y in \&'a'\(en'd'; 'sd'
for SCSI compatible disk, with Y in 'a'\(en'e'), Y the driver letter or
number, and N the number (in decimal) of the partition on this device.
.IP
Proszę zauważyć, że nie ma to nic do czynienia z przeznaczeniem tych
urządzeń w bieżącym systemie. Część "/dev/" jest tylko konwencją.
.IP
Powyższe urządzenia można przekazywać także w niewygodnej i mniej przenośnej
reprezentacji numerycznej, która jest kombinacją numerów głównych/pobocznych
(major/minor) urządzeń. (np. \fI/dev/sda3\fP ma numer główny 8 i poboczny 3,
więc można użyć "root=0x803" jako alternatywy).
.TP
\&\fB'rootdelay='\fP
Parametr ustawia przerwę (w sekundach) przed próbą zamontowania głównego
systemu plików.
.TP
\&\fB'rootflags=...'\fP
Parametr ustawia łańcuch opcji montowania dla głównego systemu plików
(więcej informacji również w \fBfstab\fP(5)).
.TP
\&\fB'rootfstype=...'\fP
Opcja 'rootfstype' nakazuje jądru zamontowanie głównego systemu plików tak,
jak gdyby był on podanego typu. Może być to przydatne (przykładowo) do
zamontowania systemu plików ext3 jako ext2 i usunięcia dziennika w głównym
systemie plików, cofając tak naprawdę jego format z ext3 do ext2 bez
potrzeby rozruchu komputera z innego nośnika.
.TP
\&\fB'ro'\fP i \fB'rw'\fP
Opcja 'ro' mówi jądru, by zamontowało główny system plików jako przeznaczony
tylko do odczytu, aby fsck mógł pracować na nieruchomym systemie
plików. Żaden proces nie może zapisywać plików na systemie plików, dopóki
nie zostanie remontowany jako przeznaczony do odczytu i zapisu, np. poprzez
"mount \-w \-n \-o remount /" (patrz też \fBmount\fP(8)).
.IP
Opcja 'rw' mówi jądru, by zamontować główny system plików jako przeznaczony
do odczytu/zapisu. Tak jest domyślnie.
.TP
\&\fB'resume=...'\fP
Przekazuje do jądra położenie zahibernowanych danych, z których chce się
wznowić pracę systemu po hibernacji. Zwykle jest to partycja lub plik
wymiany. Przykład:
.IP
.in +4n
.EX
resume=/dev/hda2
.EE
.in
.TP
\&\fB'reserve=...'\fP
Ta komenda jest używana do chronienia regionów portów wejścia/wyjścia przed
sondowaniem. Postać polecenia:
.IP
.in +4n
.EX
\fBreserve=\fP\fIiobase,extent[,iobase,extent]...\fP
.EE
.in
.IP
W niektórych komputerach może być niezbędne chronienie sterowników urządzeń
od szukania urządzeń (autosondowanie) w określonych regionach. Może to
wynikać z błędnej reakcji sprzętu, możliwej błędnej identyfikacji lub po
prostu z tego, że nie chce się tego sprzętu inicjalizować.
.IP
Argument reserve podaje region portu wejścia/wyjścia, który nie ma być
sondowany. Sterownik urządzenia nie będzie sondować zarezerwowanego regionu,
chyba że inny argument rozruchowy wyjątkowo mu to nakaże.
.IP
Na przykład, wiersz rozruchowy
.IP
.in +4n
.EX
reserve=0x300,32 blah=0x300
.EE
.in
.IP
powstrzymuje wszystkie sterowniki urządzeń, poza sterownikiem "blah" od
sondowania 0x300\-0x31f.
.TP
\&\fB'panic=N'\fP
Domyślnie, jądro nie uruchomi się ponownie po panice, ale za pomocą tej
opcji można spowodować, że jądro wykona ponowne uruchomienie systemu po N
sekundach (jeśli N jest większe niż zero). Czas ten można również ustawić za
pomocą
.IP
.in +4n
.EX
echo N > /proc/sys/kernel/panic.
.EE
.in
.TP
\&\fB'reboot=\fP[\fBwarm\fP|\fBcold\fP][\fB,\fP[\fBbios\fP|\fBhard\fP]]\fB'\fP
Od Linuksa 2.0.22 ponowne uruchomienie jest domyślnie "zimne" (cold). Można
również wybrać stare ustawienie za pomocą 'reboot=warm'. "Zimny" restart
może wymagać zresetowania określonego sprzętu, może również zniszczyć
jeszcze nie zapisane dane w buforach dysku. "Ciepły" restart może być
szybszy. Domyślnie, ponowne uruchomienie jest "twarde" (hard), poprzez
żądanie pulsowania bitu 0 na linii resetu kontrolera klawiatury, lecz
istnieje przynajmniej jeden typ płyt głównych, z którym to nie działa. Opcja
\&'reboot=bios' może w zamian przeskoczyć przez BIOS.
.TP
\&\fB'nosmp'\fP i \fB'maxcpus=N'\fP
Tylko gdy zdefiniowano __SMP__. Opcja wiersza polecenia 'nosmp' lub
\&'maxcpus=0' wyłączy całkowicie aktywację SMP, natomiast opcja 'maxcpus=N'
ograniczy maksymalną liczbę aktywowanych procesorów w trybie SMP do N.
.SS "Argumenty rozruchowe do użycia przez deweloperów jądra"
.TP
\&\fB'debug'\fP
Komunikaty jądra są przekazywane do demona (np. \fBklogd\fP(8) lub podobnego),
tak że mogą zostać zapisane na dysku. Wiadomości o priorytetach powyżej
\fIconsole_loglevel\fP są także wypisywane na konsoli (informacje na temat
poziomów priorytetów zawiera \fBsyslog\fP(2)). Domyślnie \fIconsole_loglevel\fP
jest ustawiona na logowanie wszystkiego co ważniejsze niż \fBKERN_DEBUG\fP. Ten
argument rozruchowy dodatkowo nakazuje wypisywanie wiadomości o priorytecie
\fBKERB_DEBUG\fP.. Poziom logowania konsoli można również ustawić podczas pracy
systemu dzięki plikowi \fI/proc/sys/kernel/printk\fP (opisanemu w
\fBsyslog\fP(2)), operacji \fBsyslog\fP(2) \fBSYSLOG_ACTION_CONSOLE_LEVEL\fP lub
\fBdmesg\fP(8).
.TP
\&\fB'profile=N'\fP
Możliwe jest włączenie funkcji profilowania jądra, aby dowiedzieć się na co
jądro zużywa cykle procesora. Profilowanie jest włączane, za pomocą
ustawienia zmiennej \fIprof_shift\fP na wartość niezerową. Można to zrobić
podając \fBCONFIG_PROFILE\fP w chwili kompilacji lub używając opcji
\&'profile='. Wartość \fIprof_shift\fP będzie wynosić N, jeśli zostanie podana
lub \fBCONFIG_PROFILE_SHIFT\fP, gdy poda się ją, lub 2 \- wartość
domyślną. Ważność tej zmiennej jest taka, że daje ona rozdrobnienie
profilowania: za każdym cyknięciem zegara, jeśli system wykonywał kod jądra,
licznik jest zwiększany:
.IP
.in +4n
.EX
profile[address >> prof_shift]++;
.EE
.in
.IP
Surowe informacje profilowania można odczytać z
\fI/proc/profile\fP. Prawdopodobnie będzie trzeba użyć narzędzia takiego jak
readprofile.c, aby je uporządkować. Zapis do \fI/proc/profile\fP wyczyści
liczniki.
.SS "Argumenty rozruchowe do użytku z ramdyskiem"
Tylko jeśli jądro zostało skompilowane z \fBCONFIG_BLK_DEV_RAM\fP. Generalnie,
złym pomysłem jest używanie ramdysku w Linuksie \- system sam będzie
korzystał z dostępnej pamięci bardziej wydajnie. Jednak w trakcie rozruchu
często przydatne okazuje się załadowanie zawartości dyskietki na
ramdysk. Może się również okazać, że pewne moduły (np. do systemu plików lub
sprzętu) muszą zostać załadowane przed uzyskaniem dostępu do głównego dysku.
.IP
W Linuksie 1.3.48, obsługa ramdysku uległa całkowitej zmianie. Wcześniej,
pamięć była alokowana statycznie i istniał parametr 'ramdisk=N', który
określał jego rozmiar. Mogło to również służyć do ustawienia obrazu jądra w
czasie kompilacji. Obecnie, ramdysk używa buforów i powiększa się w sposób
dynamiczny. Wiele informacji o bieżącej konfiguracji ramdysku zawiera plik
źródeł jądra \fIDocumentation/blockdev/ramdisk.txt\fP (w starszych jądrach
\fIDocumentation/ramdisk.txt\fP).
.IP
Są cztery parametry: dwa logiczne i dwa całkowite.
.TP
\&\fB'load_ramdisk=N'\fP
Jeśli N=1 \- ładuje ramdysk, przy N=0 nie ładuje ramdysku (tak jest
domyślnie).
.TP
\&\fB'prompt_ramdisk=N'\fP
Jeśli N=1 \- prosi o włożenie dyskietki (tak jest domyślnie), jeśli N=0 \- nie
prosi (dlatego parametr ten nigdy nie jest potrzebny).
.TP
\&\fB'ramdisk_size=N'\fP lub (przestarzałe) \fB'ramdisk=N'\fP
Ustawia maksymalny rozmiar ramdysków na N kB. Domyślny wynosi 4096 (4\ MB).
.TP
\&\fB'ramdisk_start=N'\fP
Ustawia startowy numer bloku (przesunięcie na dyskietce, gdzie ramdysk się
rozpoczyna) na N. Jest to potrzebne w przypadku, gdy ramdysk znajduje się za
obrazem jądra.
.TP
\&\fB'noinitrd'\fP
Tylko gdy jądro zostało skompilowane z \fBCONFIG_BLK_DEV_RAM\fP i
\fBCONFIG_BLK_DEV_INITRD\fP. Obecnie, można skompilować jądro tak, aby używało
initrd. Gdy ta funkcja jest włączona, proces rozruchowy załaduje jądro i
początkowy ramdysk; następnie jądro konwertuje initrd do "normalnego"
ramdysku, który jest montowany w trybie do odczytu i zapisu, jako urządzenie
główne; następnie wykonywane jest \fI/linuxrc\fP; później montowany jest
"rzeczywisty" główny system plików, a system plików initrd jest przenoszony
do \fI/initrd\fP; na końcu wykonywana jest zwykła sekwencja rozruchowa
(np. wywołanie \fI/sbin/init\fP).
.IP
.\" commit 9d85025b0418163fae079c9ba8f8445212de8568
For a detailed description of the initrd feature, see the kernel source file
\fIDocumentation/admin\-guide/initrd.rst\fP (or \fIDocumentation/initrd.txt\fP
before Linux 4.10).
.IP
Opcja 'noinitrd' mówi jądru, że choć zostało skompilowane w celu działania z
initrd, to nie powinno przechodzić przez powyższe kroki, lecz pozostawić
dane initrd w \fI/dev/initrd\fP. To urządzenie może być użyte jedynie
jednokrotnie: dane są zwalniane w chwili, gdy ostatni proces, który je
używał zamknie \fI/dev/initrd\fP.
.SS "Argumenty rozruchowe do urządzeń SCSI"
Ogólne pojęcia w tej sekcji:
.PP
\fIiobase\fP \-\- pierwszy port I/O, który zajmuje host SCSI. Są one podawane w
notacji heksadecymalnej i zazwyczaj leżą w zakresie od 0x200 do 0x3ff.
.PP
\fIirq\fP \-\- przerwanie sprzętowe, które wykorzystuje karta. Prawidłowe
wartości zależą od rozpatrywanej karty, lecz zwykle są to 5, 7, 9, 10, 11,
12 i 15. Inne wartości są zwykle używane w peryferiach takich jak dyski
twarde IDE, stacje dysków, porty szeregowe, itp.
.PP
\fIscsi\-id\fP \-\- identyfikator, którego adapter używa do identyfikowania siebie
na szynie SCSI. Tylko niektóre adaptery umożliwiają zmianę tej wartości,
jako że większość ma ją trwale ustaloną wewnątrz. Częstą wartością domyślną
jest 7, lecz zestawy Seagate i Future Domain TMC\-950 używają 6.
.PP
\fIparity\fP \-\- określa, czy adapter SCSI oczekuje od załączonych urządzeń
dostarczania wartości parzystości przy wymianach informacji. Podanie jedynki
oznacza, że sprawdzanie parzystości jest włączone, a zero ją wyłącza. Znowu
jednak nie wszystkie adaptery przyjmują wybranie zachowania parzystości
podczas rozruchu.
.TP
\&\fB'max_scsi_luns=...'\fP
Urządzenie SCSI może mieć wiele "podurządzeń" zawartych w nim
samym. Najpopularniejszym przykładem jest jeden z nowych CD\-ROM\-ów SCSI,
który obsługuje naraz więcej niż jeden dysk. Każdy CD jest adresowany jako
"Logical Unit Number" (LUN) (ang. logiczny numer jednostki) tego
urządzenia. Jednak większość urządzeń takich jak twarde dyski, napędy
kasetowe i inne jest pojedynczymi urządzeniami z LUN równym zero.
.IP
Niektóre słabo dopracowane urządzenia SCSI nie mogą obsłużyć sondowania LUN
nierównego zeru. Dlatego, jeśli flaga kompilacji CONFIG_SCSI_MULTI_LUN nie
była ustawiona, nowe jądra sondują domyślnie tylko LUN zero.
.IP
Aby podać ilość sondowanych LUN\-ów podczas rozruchu, wpisuje się
\&'max_scsi_luns=n' jako argument rozruchowy, gdzie n jest liczbą między 1 a
8. Aby zapobiec problemom opisanym wyżej, używa się n=1 aby zapobiec
denerwowaniu nieprawidłowych urządzeń.
.TP
\fBKonfiguracja napędu kasetowego SCSI\fP
Niektóre parametry konfiguracji sterownika kasetowego SCSI mogą być
osiągnięte przez użycie następującego:
.IP
.in +4n
.EX
\fBst=\fP\fIbuf_size[,write_threshold[,max_bufs]]\fP
.EE
.in
.IP
Pierwsze dwie liczby są podane w jednostkach kilobajtowych. Domyślna wartość
\fIbuf_size\fP to 32k\ B, a maksymalna wartość to 16384\ kB. Wartość
\fIwrite_threshold\fP jest wartością przy której bufor jest przekazywany na
kasetę z domyślną wartością 30\ kB. Maksymalna liczba buforów zmienia się z
liczbą wykrytych napędów, a domyślną wartością jest 2. Przykładowym użyciem
może być:
.IP
.in +4n
.EX
st=32,30,2
.EE
.in
.IP
Szczegóły można znaleźć w pliku \fIDcumentation/scsi/st.txt\fP (lub
\fIdrivers/scsi/README.st\fP w starszych jądrach) w źródłach jądra Linux.
.SS "Dyski twarde"
.TP
\fBParametry sterownika dysków/CD\-ROM\-ów IDE\fP
The IDE driver accepts a number of parameters, which range from disk
geometry specifications, to support for broken controller chips.
Drive\-specific options are specified by using 'hdX=' with X in 'a'\(en'h'.
.IP
Opcje niespecyficzne napędom są przekazywane z przedrostkiem "hd=". Proszę
zauważyć, że używanie przedrostka specyficznego dyskowi dla niespecyficznej
opcji także zadziała, a opcja zostanie zaaplikowana tak jak oczekiwano.
.IP
.\" Linux 2.0, 2.2, 2.4
Proszę zauważyć także, że "hd=" może być użyty w odniesieniu do następnego
niepodanego napędu w sekwencji (a, ..., h). W następujących omówieniach,
opcja "hd=" będzie cytowana dla zwięzłości. Proszę zapoznać się z plikiem
\fIDocumentation/ide/ide.txt\fP (lub \fIDocumentation/ide.txt\fP w starszych
jądrach albo \fIdrivers/block/README.ide\fP w archaicznych jądrach) w źródłach
jądra Linux, aby dowiedzieć się więcej.
.TP
\fBOpcje 'hd=cyls,heads,sects[,wpcom[,irq]]'\fP
Tych opcji używa się do przekazywania fizycznej geometrii dysku. Jedynie
pierwsze trzy wartości są wymagane. Wartości cylinder/head/sectors będą tymi
używanym przez fdisk. Wartość wpcom (write precompensation) jest ignorowana
dla dysków IDE. Podana wartość IRQ będzie używana dla interfejsu, na którym
rezyduje napęd i nie jest tak naprawdę parametrem specyficznym napędowi.
.TP
\fBOpcja 'hd=serialize'\fP
Chip CMD\-640 interfejsu dual IDE jest wadliwy; zaprojektowano go tak, że gdy
napędy z drugiego interfejsu są używane równocześnie z napędami pierwszego,
dane ulegają zniszczeniu. Używanie tej opcji mówi sterownikowi by upewnił
się, że oba interfejsy nigdy nie są używane naraz.
.TP
\fBOpcja 'hd=noprobe'\fP
Nie sonduje danego dysku. Np.
.IP
.in +4n
.EX
hdb=noprobe hdb=1166,7,17
.EE
.in
.IP
wyłączy sondowanie, lecz wciąż poda geometrię dysku, więc będzie
zarejestrowany jako prawidłowe urządzenie blokowe, a więc będzie się nadawać
do użytku.
.TP
\fBOpcja 'hd=nowerr'\fP
Niektóre napędy czasami mają trwale załączony bit \fBWRERR_STAT\fP. To
usprawnia działanie tych wadliwych urządzeń.
.TP
\fBOpcja 'hd=cdrom'\fP
Mówi to sterownikowi IDE, że w miejscu normalnego dysku IDE mamy CD\-ROM typu
ATAPI. W większości wypadków, CD\-ROM jest wykrywany automatycznie, lecz
jeśli tak nie jest, to to powinno pomóc.
.TP
\fBOpcje standardowego sterownika dysków ST\-506 ('hd=')\fP
Standardowy sterownik dysków może przyjmować argumenty geometrii dla dysków
podobnie do sterownika IDE. Proszę zauważyć jednak, że oczekuje on jedynie
trzech wartości (C/H/S) \-\- więcej lub mniej spowoduje ciche zignorowanie
podanego polecenia. Podobnie też, przyjmuje jedynie "hd=" jako argument,
np. "hda=" jest tu nieprawidłowe. Format jest następujący:
.IP
.in +4n
.EX
hd=cylindry,głowice,sektory
.EE
.in
.IP
Jeśli są tam zainstalowane dwa dyski, powyższe jest powtarzane z parametrami
geometrii dla drugiego dysku.
.SS "Urządzenie ethernetowe"
Różne sterowniki używają różnych parametrów, ale wszystkie przynajmniej
dzielą IRQ, wartość bazowego portu I/O i nazwę. W najogólniejszej formie
wygląda to tak:
.PP
.in +4n
.EX
ether=irq,iobase[,param_1[,param_2,...param_8]],nazwa
.EE
.in
.PP
Pierwszy nienumeryczny argument jest pobierany jako nazwa. Wartości param_n
(jeśli mają zastosowanie) zwykle mają różne znaczenia dla różnych
kart/sterowników. Typowe wartości param_n są używane do podawania rzeczy
takich jak adres pamięci dzielonej, wyboru interfejsu, kanału DMA i
podobnych.
.PP
Najpopularniejszym wykorzystaniem tego parametru jest wymuszenie sondowania
drugiej karty ethernetowej, jako że domyślnie sondowana jest tylko jedna.
Można tego dokonać prostym:
.PP
.in +4n
.EX
ether=0,0,eth1
.EE
.in
.PP
Proszę zauważyć, że wartości zera dla IRQ i bazy I/O w powyższym przykładzie
mówią sterownikowi, by je wysondował automatycznie.
.PP
Ethernet\-Howto zawiera rozległą dokumentację o używaniu wielorakich kart i o
specyficznych implementacjach karta/sterownik wartości
param_n. Zainteresowani powinni odnieść się do odpowiedniej sekcji w tamtym
dokumencie.
.SS "Sterownik stacji dyskietek"
Istnieje wiele opcji sterownika stacji dyskietek i wszystkie są wymienione w
\fIDocumentation/blockdev/floppy.txt\fP (lub \fIDocumentation/floppy.txt\fP w
starszych jądrach albo \fIdrivers/block/README.fd\fP w archaicznych jądrach) w
źródle jądra Linux. Tam można znaleźć szczegółowe informacje.
.SS "Sterownik dźwięku"
Sterownik dźwięku może także akceptować argumenty rozruchowe do
przesłonięcia wartości wkompilowanych. Nie jest to zalecane i jest raczej
złożone. Jest to opisane w pliku w źródłach jądra Linux
\fIDocumentation/sound/oss/README.OSS\fP (\fIdrivers/sound/Readme.linux\fP w
przypadku starszych wersji jądra). Przyjmuje parametr rozruchowy postaci:
.PP
.in +4n
.EX
sound=urządzenie1[,urządzenie2[,urządzenie3...[,urządzenie10]]]
.EE
.in
.PP
gdzie każda wartość urządzenieN jest formatu 0xTaaaId, a bajty są użyte
następująco:
.PP
T \- rodzaj urządzenia: 1=FM, 2=SB, 3=PAS, 4=GUS, 5=MPU401, 6=SB16,
7=SB16\-MPU401
.PP
aaa \- heksadecymalnie zapisany adres I/O.
.PP
I \- heksadecymalnie zapisana linia przerwań (np. 10=a, 11=b, ...)
.PP
d \- kanał DMA.
.PP
Jak widać, jest to całkiem bałaganiarskie i lepiej wkompilować swoje własne
wartości do sterownika. Używanie argumentu "sound=0" wyłączy sterownik
dźwięku.
.SS "Sterownik drukarki wierszowej"
.TP
\&\fB'lp='\fP
.br
Składnia:
.IP
.in +4n
.EX
lp=0
lp=auto
lp=reset
lp=port[,port...]
.EE
.in
.IP
Można przekazać sterownikowi drukarki, który port ma użyć, a którego nie. To
ostatnie przydaje się, jeśli nie chce się aby sterownik drukarki zajął
wszystkie dostępne porty równoległe, dzięki czemu inne sterowniki (np. PLIP,
PPA) mogą ich użyć w zamian.
.IP
.\" .SH AUTHORS
.\" Linus Torvalds (and many others)
Format argumentu to wiele nazw portów. Np. lp=none,parport=0 użyje
pierwszego portu równoległego do lp1 i wyłączy lp0. Aby wyłączyć cały
sterownik drukarki, można użyć lp=0.
.SH "ZOBACZ TAKŻE"
\fBklogd\fP(8), \fBmount\fP(8)
.PP
Aktualne informacje znajdują się w pliku źródeł jądra
\fIDocumentation/admin\-guide/kernel\-parameters.txt\fP.
.SH "O STRONIE"
Angielska wersja tej strony pochodzi z wydania 5.10 projektu Linux
\fIman\-pages\fP. Opis projektu, informacje dotyczące zgłaszania błędów oraz
najnowszą wersję oryginału można znaleźć pod adresem
\%https://www.kernel.org/doc/man\-pages/.
.SH TŁUMACZENIE
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są:
Przemek Borys
i
Michał Kułach
.
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach
licencji można uzyskać zapoznając się z
.UR https://www.gnu.org/licenses/gpl-3.0.html
GNU General Public License w wersji 3
.UE
lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres
.MT
manpages-pl-list@lists.sourceforge.net
.ME .